M-e-e P-e-d

เจ้าหญิง ของ บินหลา สันกาลาคีรี เป็น วรรณกรรมเยาวชน อย่างมิต้องสงสัย ผมไม่เคยอ่านงานของ บินหลามาก่อน แต่มาอ่านเรื่องนี้แล้วเชื่อสนิทใจเลยว่า ชายคนนี้เป็นนักเล่านิทานตัวยงจริงๆ

ทอดเสียงต่ำสูง ในจังหวะพอเหมาะ เว้นวรรค แบ่งลมหายใจ.. เอาไปอ่านให้ลูกให้หลานฟัง รับรองว่าติดใจกันเป็นแถว

ที่ม้านั่ง.. ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ไป หัวเราะไป ท่ามกลางผู้คนที่เดินกันมากมายในพลาซ่า.. อาจจะมีบางคนรู้สึกว่าผมผิดปกติ! (อื้มม แต่ผมรู้สึกว่า พวกติดโทร ประเภทอยู่ที่ไหนก็ต้องโทร โทรในรถ โทรในห้าง โทรในโรงหนัง พวกนั้น ผิดปกติแน่ๆ .. ผมว่าเองนะ)

เสน่ห์ของ "เจ้าหญิง" คือ เป็นนิทานที่มี "เจ้าหญิง" มาเกี่ยวข้องหลายๆเรื่อง เอ้ย ไม่ใช่  การผูกเรื่องง่ายๆที่ชวนติดตาม แล้วจะรู้ว่ามันแฝงด้วยจินตนาการ -- ทางเดินไร่ต้อยติ่ง , รุ้งกินน้ำแปดสี , งูเจ็ดหัว เจ็ดตัว โดยเฉพาะเรื่องเอก คือ ลูกหาม กับ สามสหาย นั้นสนุกจริงๆ

หนังสือนี้ไม่ควรอ่านเร็วๆ แต่ต้องอ่านอย่างละเมียดละมัยเป็นพิเศษ แล้วจะสนุกกับจินตนาการ

นอกจากนี้.. ตอนต้นกับตอนจบของเรื่อง.. ทำได้สวยงามมากๆเลยครับ (เขียนแล้วคนอ่าน อ่านแล้วต้องรู้สึกว่าสวยงาม.. สวยงามเหมือน.. ขนนกที่ปลิวไปในหนังเรื่องฟอร์เรสต์กั้มพ์ เลยซีผับผ่า!)

อ่านเรื่องนี้จบแล้ว ถ้ายังไม่เต็มอิ่ม ขอแนะนำอีกเล่มครับ จินตนาการแห่งชีวิต ของ Eleanor Farjeson แต่ง, รัตนา รัตนดิลกชัย แปล  อารมณ์ใกล้เคียงกัน

ปล. นานทีปีครั้งที่ผมจะกระเหี้ยนกระหือที่จะหยิบหนังสือที่ได้รับรางวัลซีไรต์มาอ่านแบบ ต้องอ่านในทันทีที่เห็นว่าได้รางวัล  นั้นมาจากความรู้สึกสองสามอย่างของผม อย่างแรกคือ หนังสือได้รางวัลไม่แน่ว่าดีเสมอไป อย่างปีหนึ่งผมจำไม่ได้ว่ากวีเรื่องไหน แต่ปีนั้นผมชอบ แผ่นแก้มแห่งกาลเวลา ของบัญชา อ่อนดีเป็นที่สุด หรือแม้ว่าช่างสำราญ จะได้รับรางวัล แต่หลายๆคนก็ชอบ โลกของจอม  นั้นเป็นความรู้สึกอย่างแรก อีกประการหนึ่งก็คือ หนังสือ(บางเล่ม)  และหนัง(บางเรื่อง) อ่านเมื่อไรก็มีคุณค่าเหมือนกัน และการอ่านเมื่อคุณพร้อมจะให้คุณค่ามากกว่า อย่าง "สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน" ผมเชื่อว่าวัยรุ่นน้อยคนจะอ่าน  แต่เมื่อวันเวลาล่วงเลยไป วัยสูงขึ้น อาจจะเป็นหนังสือที่ต้องเอาไว้ใกล้หมอน!