M-e-e P-e-d

รูปแรกเด็ดมาก ขอบอก น่าส่งไป พวกข่าวกอสซิป หรือหนังสือประเภทปาปาราซซี่ (แม้ตั้งใจให้ถ่าย) แต่ความน่าสนใจพอกัน

โอว  ลูกหมีมาลงรูปให้แล้วนะครับ  เอาล่ะ ต่อๆ

รูปถัดมาคือ  สิระพล  อักษรพันธุ์  เสื้อดำมีหนวดหนาปึด  กวีหนุ่มจากค่ายรามคำแหงเมื่อหลายปีก่อน  มีผลงานรวมเล่มมาเล่มแรกชื่อ โอบปีกภูเขา  จัดเป็นกวีหนุ่มที่งานเป็นที่ติดตามของแฟนๆพอควร

อีกคนเสื้อขาวนั่น  คือเวบมาสเตอร์แห่งนี้ ลูกหมี  คนนี้จบจากมหาวชิราวุธ เหมือนผม  แก่กว่าปีนึง  เคยทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ให้กับบริษัทใหญ่ๆ    ปัจจุบันมีความสุขดีอยู่กับขนำน้อยในเรือกสวนแถบชายเมืองหาดใหญ่ 


รูปถัดมา  สวมหมวกคือ  รัตนชัย  มานะบุตร  มือเรื่องสั้นชั้นเอกชาวมุสลิม  อาศัยในอำเภอสะเดา สงขลา  รวมเล่มมาแล้วใน  อุทกภัย  พิมพ์กับ สนพ.นาคร  และเป็นตัวเต็งอันดับต้นๆในซีไรท์เมื่อหลายปีก่อนนั้น

อีกคนนี่รุ่นใหญ่  เป็นที่รักของน้องๆ  จรูญ  หยูทอง  หรือ รูญ 'ระโนด  กวีนักวิชาการคนสำคัญของภาคใต้คนหนึ่ง  พี่รูญมีงานออกมากี่เล่มแล้วจำไม่ได้  เท่าที่จำได้มี  ทะเลดาว , ทุบหน้าโพ  ในชื่อ  อัทธายุ  และอีกสักเล่มสองเล่มที่ผมนึกชื่อเล่มไม่ออก


ถัดมาคือบ.ก.นสพ.โฟกัส  ภาคใต้  ถนอม  ขุนเพ็ชร  เสื้อขาวสวมแว่น  คนนี้เป็นรุ่นน้องผมที่มหาวชิราวุธ  เขารุ่นเดียวกับ กิ๊บ ชาญณรงค์  เที่ยงธรรม (นักดนตรีเจ้าของเพลงหัวใจปลาตีน  ที่โดนคนอื่นเอาไปร้องจนร่ำรวยโดยตัวเองไม่รู้เรื่อง  แล้วตัวเองก็ดีดกีตาร์ร้องเพลงนี้ปลอบใจตัวเองจนปัจจุบัน)      ถนอมเป็น บ.ก.ที่เขียนความเรียง + เรื่องสั้นได้ดีมากคนหนึ่ง

อีกคนคือ จรรยา  นามสกุลอะไรผมจำไม่ได้  เป็นนักเขียนเรื่องสั้นที่กำลังสร้างชื่อมาทีละนิดละน้อย  ปัจจุบันติดตามพี่รัตนชัยและใฝ่รู้ในเรื่องการเขียนเรื่องสั้นอย่างยิ่ง

รูปสุดท้าย  นั่งคู่กับ อ.สมเจตนา  มุนีโมนัย (สิงคลิ้ง นาหยีค้อม , พันดา  ธรรมดา)  คือ ซี  ในนามปากกา ด.ญ.จันทร    กวีมุสลิมที่ปัจจุบันหันมาเอาจริงเอาจังกับเรื่องสั้น  บทกวีชิ้นแรกของเขาที่ได้ลงจุดประกายเมื่อราวๆ ๑๐ ปีก่อน  เป็นบทกวีที่ใครต่อใครถามหา ด.ญ.จันทร ว่าเป็นใคร
ในใบล่ารายชื่อหนึ่งล้านรายชื่อ  เพื่อสนับสนุน พ.ร.บ. ป่าชุมชน  เขาลงอาชีพไว้ว่า อาชีพพ่อ

สวัสดีครับพี่หมี่... และสวัสดีทุกๆ ท่าน
โดยเฉพาะ อ.รูญ 'ระโนด เคยพบท่านพร้อมอ.สถาพร ที่เกาะยอ  หาดใหญ่ ตอนงานแต่งใคร (ก็ไม่รู้) ราวปี 2541
ทั้งอ.รูญและอ.สถาพร ใจดีครับ ท่านให้อะไรกับคนรุ่นใหม่เยอะมาก มากเท่าที่เราจะรับได้
เสียดายที่ผมไม่สามารถไปงานได้ (จริงๆ แล้วก็คงไม่มีใครที่อยากไปพบใครในงานที่ใครสักคนที่ไม่ได้คุยกับใคร)   ถ้าลุงเทือก นั่งอยู่ข้างๆ ท่านคงยิ้มให้กับทุกๆ คน