M-e-e P-e-d

&ตื่นคืน&

ในบรรยากาศของค่ำคืน

ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่พ่อค้าอย่างที่ผมเคยรู้จัก ตลอดแนวยาวของฟุตปาธหลังมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ สถานที่ซึ่งผู้ค้านานาสรรพสิ่งเข้าจับจองพื้นที่จนเต็มความจุ ทั้งแผงขายอาหาร เสื้อผ้า โหราศาสตร์ ต้นไม้ สัตว์เลี้ยง โดยมีร้านของเขาตั้งอยู่นอกสุดใต้เงาสลัวของร่มก้ามปู

ร้านของเขาประกอบไปด้วยโต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็กหนึ่งโต๊ะ และบนโต๊ะนั้นก็มีกล่องขนาดสักเท่ากล่องรองเท้าตั้งอยู่ 2 กล่อง ซึ่งภายในกล่องนั้นเองที่ได้เก็บสินค้าของเขาเอาไว้อย่างมิดชิด

เขาเป็นชายร่างเล็ก อายุอาจจะมากสักหน่อย เขาใส่ชุดซ้ำกันบ่อยๆ จนผมสังเกตได้ บางวันจะมีเด็กชายตัวเล็กๆ ไปนั่งรอลูกค้ากับเขาด้วย ทุกครั้งที่เด็กตัวเล็กๆ คนนั้นไปนั่งอยู่กับเขา เด็กคนนั้นจะเอาหมาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งไปเป็นเพื่อนเล่นของเขา

ครั้งหลังสุดที่ผมเห็นเด็กเล็กๆ คนนั้น (ซึ่งไม่ใช่ในคืนหลังสุดที่ผมกล่าวถึง) เชื่อผมเถิดว่ามีแต่หมาเล็กๆ ของเขาเท่านั้นเอง ที่ผมเห็นมีพัฒนาการเจริญขึ้น ส่วนพวกเขาทั้งสองคนกลับไม่เคยโตขึ้นเลย

ที่จริงแล้ว ไม่ค่อยมีใครใส่ใจความเป็นไปของพ่อค้าใต้เงาร่มก้ามปูคนนี้นัก อาจจะมีบ้างสำหรับคนที่เผลอคิดไปว่าเขาเป็นหมอดู และถ้ามี เหตุการณ์นั้นก็คงเกิดขึ้นเมื่อนานมากแล้วและไม่เกิดอีกเลย ผมจึงไม่เคยเห็นยามที่เขามีลูกค้า

ในเมืองที่เจริญด้วยแสง สี เสียง ในระดับเทียบเทียมกรุงเทพมหานคร ไม่บ่อยครั้งที่ไฟฟ้าเมืองนี้จะดับ บรรยากาศกลางคืนจึงยิ่งคึกคักกว่ากลางวัน สิ่งที่เหลืออยู่กับค่ำคืนกลายเป็นสิ่งบันเทิง จนกระทั่งมาถึงคืนที่ผมจะกล่าวถึง คือคืนหลังน้ำท่วมใหญ่ในรอบ 50 ปี เมืองเชียงใหม่ไฟดับเกือบทั้งเมือง

น้ำท่วมใหญ่คราวนี้เอ่อล้นแม่น้ำปิงเข้าท่วมทั้งสองฝั่งตลิ่ง ฝั่งหนึ่งคือฝั่งสถานีรถไฟ น้ำท่วมสูงครึ่งบ้านและไฟดับทั้งหมด ส่วนอีกฝั่งคือฝั่งตลาดวโรรส ฝั่งนี้ไฟดับเป็นบางส่วน แต่เฉพาะเขตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ซึ่งอยู่บนพื้นที่สูงเชิงดอยสุเทพนั้น ไฟไม่ดับ

การค้าและผู้คนบริเวณหลังมหาวิทยาลัยเชียงใหม่คึกคักเป็นปรกติ จนเมื่อเวลาผ่านเข้าสู่ช่วงยี่สิบเอ็ดนาฬิกา จึงปรากฏว่าอยู่ๆ ไฟก็ดับสนิท ทุกคนโกลาหลในความมืด ก่อนเทียนจะค่อยถูกจุดขึ้นทีละดวง

อากาศเย็นลง ใครหลายคนรวมถึงพ่อค้าแม่ค้าหลายรายเริ่มตัดสินใจกลับบ้าน ผมเองซึ่งอาศัยอยู่ในซอยวัดอุโมงค์ไม่สามารถจะกลับไปได้ เพราะในซอยมืดมาก จำเป็นต้องรอให้ไฟฟ้าสว่างจึงจะเดินทางกลับที่พักได้ แต่ก็คือความมืดกับช่วงเวลาที่เหลือนั้นเอง นำพาตัวผมไปพบกับสินค้าของเขาใต้ร่มก้ามปู

ผมเริ่มด้วยบทสนทนาในสิ่งที่สงสัยมานาน

ขายอะไรครับลุง

หิ่งห้อย

หิ่งห้อย คราวนี้ผมย้ำคำ เขาพยักหน้ารับ

จะเลือกดูก่อนไหม ลุงขายไม่แพงหรอก

ที่อยู่ในกล่องนี้หรือครับ ?

อืม!

แล้วก็กล่องใบนี้ด้วย ? ผมชี้ไปที่อีกกล่อง เขาส่ายหน้า

อ้าว! แล้วกล่องนี้มีอะไรอยู่ข้างในหรือครับ

ก็.. หิ่งห้อยเหมือนกัน

มีคนจองแล้ว ?

เปล่า หิ่งห้อยในกล่องนั้นตายหมดแล้ว

ผมไม่รู้ว่าเพราะความมืดด้วยหรือเปล่า แต่เวลานั้นรู้สึกว่าผู้คนจะเบาบางลงมากแล้ว ผมเข้าใจว่าตัวเองก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบหิ่งห้อย ที่จังหวัดสมุทรสาครมีธุรกิจโฮมสเตย์ที่อาศัยการพายเรือชมหิ่งห้อยในยามค่ำคืนเป็นดึงดูดลูกค้าด้วยซ้ำ หากก็คาดไม่ถึงว่าจะมีใครคิดจับหิ่งห้อยมาวางขายแบกะดินได้เช่นเขาคนนี้

แต่ที่ผมสงสัยมากกว่าคือคนชนิดไหนกัน ที่เป็นผู้มาซื้อหิ่งห้อย

จะรอพบกับเขาไหมล่ะ ?

เขา ? หมายความว่าลุงมีลูกค้าประจำหรือครับ แล้วคืนนี้เขาบอกว่าจะมาหรือ ?

ก็สักสี่ทุ่มเห็นจะได้ ถ้าเขาไม่มาลุงก็กลับ และคงไม่มาขายหิ่งห้อยที่นี่อีกแล้ว ผมมองไปในทิศของซอยวัดอุโมงค์ คืนนี้-เวลานี้..มันมืดยิ่งกว่าถ้ำ กับความอยากรู้อยากเห็นของผมที่ดำมืดพอกัน เมื่อเวลาเดินทางมาเกือบถึงสี่ทุ่ม จึงเหลือเพียงพ่อค้าหิ่งห้อยกับผม ที่รอคอยลูกค้าประจำของเขาอยู่ในความมืดสนิท

เราเกือบจะกลับกันแล้วตอนที่เธอไปถึง ใช่ ควรจะเรียกว่า เธอ จึงจะเหมาะสม

วันนี้ได้หิ่งห้อยมากี่ตัวจ๊ะลุง

สองร้อยสามตัวครับ

มันสว่างหมดทุกตัวใช่ไหม ?

เดี๋ยวเปิดดูก่อนก็ได้ครับ เขาค่อยยกฝากล่องขึ้นเพื่อเปิดให้เธอได้เห็นสินค้า หิ่งห้อยจำนวนนับร้อยแข่งกะพริบแสงสีนวลวะวับวิบ วะวับวิบ & มันหลายตัวบินพรูขึ้นบนอากาศ กระจัดกระจายขึ้นไปจับบนกิ่งต้นก้ามปู กับอีกหลายตัวที่บินลอยแสงส่องกะพริบ ล่องธารอากาศไปตามทิศของดอยสุเทพ ในนวลแสงกะพริบของหิ่งห้อยนั้น ผมเห็นรอยยิ้มเริงร่าของหญิงสาว เห็นเธอยิ้มพร้อมกับน้ำตาของเธอ และเธอไม่ต่อว่าเขาสักคำ ในฐานะพ่อค้าที่ปล่อยให้หิ่งห้อยจำนวนมากบินออกไปจากมือของเธอ

เท่าไรจ๊ะลุง ? เธอถามราคา ทั้งที่เวลานั้นในกล่องเหลือหิ่งห้อยอยู่เพียงแค่ 4 ตัวเท่านั้น

 เก้าร้อยบาทครับ ตลอดเวลาแห่งการมาของเธอ เสมือนว่าเธอไม่เห็นผมมีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย เธอส่งเงินจำนวนเก้าร้อยบาทให้กับเขา ขณะที่เขากลับส่งกล่องหิ่งห้อยที่ตายแล้วให้เธอแทนกล่องที่เพิ่งปล่อยหิ่งห้อยออกไป เธอรับกล่องนั้นเอาไว้ แล้วค่อยเดินลับไปในความมืด

หลายนาทีต่อมา&

นี่เธอมาซื้อหิ่งห้อยที่ตายแล้วหรือครับลุง

เปล่านี่ ลุงขายหิ่งห้อยเป็นๆ ให้เธอ

แต่ลุงบอกกับผมว่าในกล่องนั้นเป็นกล่องใส่หิ่งห้อยที่ตายแล้ว

คืนพรุ่งนี้มันจะกลับมามีชีวิตใหม่

จริงหรือครับ ? ผมประหลาดใจมากกับข้อมูลที่ได้นี้ แต่ยิ้มของเขาเท่านั้นที่แทนคำตอบ

บอกได้ไหมครับว่าลุงไปจับหิ่งห้อยพวกนี้มาจากไหนตั้งมากมาย

ก็จับมาจากความมืดน่ะสิ

ที่ไหนล่ะครับ ? เช่นเดิม มีแต่รอยยิ้มในแสงหิ่งห้อย

จริงหรือลุงที่คืนพรุ่งนี้หิ่งห้อยในกล่องนั้นจะกลับมีชีวิตขึ้นมาใหม่

คุณคงเจอคนโกหกมากมายในโลกนี้สินะ

ถ้าผมจะเชื่อลุง&

ไฟฟ้าสว่างพอดีตอนที่ผมกำลังรอคำตอบท้ายๆ จากเขา แต่ไม่มีคำใดๆ จากเขาอีกเลยหลังจากที่ไฟสว่าง ผมจำต้องกลับบ้านไปพร้อมๆ กับหลายสิ่งอย่างที่ค้างคาในใจ

จนหลายคืนจากนั้น น่าประหลาดใจที่ผมไม่ได้พบทั้งเขาและเธออีก พ่อค้าหิ่งห้อยหายสาปสูญไปจากสถานที่ของเขา พร้อมๆ กับปริศนาว่าหิ่งห้อยในกล่องนั้นจะฟื้นขึ้นได้จริงหรือไม่

สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากคืนนั้น มีเพียงห้องว่างที่ติดกับห้องของผมมีคนย้ายเข้าไปอยู่ใหม่ กับการที่ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่นอกระเบียงห้องในยามค่ำคืน มีหิ่งห้อยจำนวนไม่น้อยลอยแสงกะพริบ สวยและเศร้า

เธอห้องข้างๆ ย้ายมาอยู่ได้ไม่กี่วันก็ย้ายออกไป ผมไม่รู้ว่าเธอมีปัญหาอะไรในชีวิตมากมาย ไม่เคยเห็นเธอ แต่ได้ยินเสียงเธอร้องไห้ทุกคืน

คนดูแลหอพักของผมก็เพิ่งเปลี่ยนใหม่ เขาจัดการอะไรยังไม่ค่อยถูก ขนาดกล่องจดหมายที่เขาถือกุญแจไว้ เขายังไม่เคยเปิดมันเพื่อนำจดหมายไปส่งให้ถึงห้องเจ้าของจดหมาย จนผมต้องบอกให้เขาไขกุญแจนำจดหมายของผมไปส่งที่ห้องของผมด้วย(โดยให้เขาสอดจดหมายทางใต้ประตู) ปรากฏว่านอกจากเขาจะสอดจดหมายของผมไว้ให้แล้ว เขายังแนบเอาจดหมายของห้องข้างๆ มาส่งที่ห้องของผมอีกต่างหาก

ห้องข้างๆ ไม่มีใครอยู่แล้ว ผมตั้งใจว่าวันรุ่งขึ้นจะนำจดหมายไปส่งคืนคนดูแลหอพัก แต่คืนนั้น ทันทีที่ผมดับไฟเตรียมพร้อมจะนอนหลับ แสงนวลกะพริบวะวิบวะวับ ก็ขับทอออกมาจากซองจดหมายจนผมตกใจ นั่นเองเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมถือวิสาสะเปิดซองจดหมายฉบับนั้น แล้วทันใดนั้นหิ่งห้อยจำนวนนับสิบก็พรูว่อนออกมาส่องแสงวะวิบวะวับไปทั้งห้องนอน ไม่มีข้อความในซองจดหมาย ยกเว้นรูปถ่ายใบหนึ่ง เป็นรูปหญิงสาวที่มีหน้าตาสะสวยอย่างไทยๆ ผมงามยาวประบ่า แต่ในดวงตากลมนั้นเหมือนไร้แววชีวิต หลังรูปเขียนข้อความไว้สั้นๆ ว่า..

ฉันรอเธอตื่นอยู่เสมอ อังศุมาลิน