M-e-e P-e-d

ตุลาคม 2516

เสียงสะอึกสะอื้นสะท้อนขึ้นท่ามกลางครวามมืดดำที่รายรอบ ได้ยินไหมนั่น? เด็กน้อยผู้ไม่เดียงสา..ผิดหรือ? จึงต้องทนเฝ้ามองการเดินทางของกาลสมัย ภายใต้ห้วงหาวแห่งความเจ็บร้าวที่มืดมิด . . เจ้านกพิราบเอย - - ข้ารอคอยการกลับมาของเจ้า แต่.. โอ้อนิจจา เจ้าคงกลับมาช้ำเกินไป ไอ้ขบถยุคสมัย มันเชือดเฉือนก้อนเนื้อแห่งจิตใจไปเสียสิ้น . . ศักดิ์ศรีและความทรนงกลับทะลักล้น ไหลรวมอยู่ตรงหน้า และเหมือนไม่ใช่สิ่งที่มีและเป็นไป แต่ก็.. ทะลักปะทะร่องแผล แผลบนต้นยาง ต้นยาง.. เลี้ยงชีวิตมีแผล ทะลักล้น หยุดแค่นั้น

ย้อนรอยทางเบื้องหน้า.. เสียงสะท้อนจากวิญญาณดิบเถื่อน รุนแรง แต่.. อีกด้านหนึ่งก็แฝงไว้ด้วย แววตาอ่อนโยน . . แววตาอ่อนโยน ที่คนบางคน -- ไม่มี คนบางคนที่ไม่เคยรู้รสของการสูญเสีย เพียงมื้อค่ำบางมื้อ.. เทียบเท่าได้กับครั้งหนึ่งของการจากไป อาจโดยจริงแท้หรือไม่นั้น? มิอาจรู้ได้ - - . .


กันยายน 2548

พิราบเถื่อนโฉบผ่านหลังคามุงจาก -- ฟากเก่าผุกร่อน ตีเดาะ อาเดาะ ตีเดาะ
หลับเสียเถิด..ปล่อยความหลับใหล หลับแล้ว หลับใหล - - โนยโนย เจ๊าะ เจ๊าะ มากันบาดี อาเน๊าะ เดาะตอเยาะ เมาะเนาะ กะตามปาดี ... .... เสียงแว่วกังวาน.. มันเหมือนกับ - กับการรอคอย ...... ภาพการณ์ที่เห็นตรงหน้า ก้องกระทบโสตประสาท - - เชือดเส้นแว้งแห่งนัยน์ตา แหวกก้อนเนื้อหว่างอกระริกรั่น -- ริกริก ผุดพรายขึ้นด้วยหลากถ้อยปุจฉา - อาจไร้ซึ่งวิสัชนา -
เด็กน้อย..จะคิดเหมือนฉันไหม? ถ้าเจ้าหนูคิด..จะคิดถึงใคร จะเหมือนฉันไหม ? ใช่! ฉันคิดถึง .. คนที่ควรค่าแก่การรอคอย

......... เจ้านกพิราบเถื่อนวิ่งผ่านธาตุอากาศเหนือป่ายาง - - น้ำตายางรินไหล -- น้ำตาใจทะลักล้น แว่วเสียงโหยไห้จากเด็กน้อย.. พ่อจ๋า - กลับบ้านเถอะ ตอนนี้โรงเรียนใกล้จะเปิดแล้ว รองเท้าคู่เดิม..ยังพอใส่ได้ แต่ภายใต้มือว่างเปล่าของหนูล่ะ .. จำเป็นอย่างยิ่ง
สำหรับมือหยาบกร้านของพ่อ มือที่เคยสัมผัสเพียงดอกไม้ที่ปลายปืน

และ.. ใบยางสุดท้ายร่วงหล่น เช่นกันกับพ่อที่ลื่นไถลไปพร้อมกับคมมีด

เหวยเหวย..เออละเว้ยเฮ้ย!! จิตวิญญาณแห่งยุคสมัย มันตะเกียกตะกายออกมาแล้ว จิตวิญญาณกู..มันเกิดขึ้นพร้อมกับความสูญเสีย และ ..
น้ำตาของเด็กน้อย .. เด็กน้อย -- กูสวมมงกุฎอุดมการณ์ มองผ่านกรอบแว่นอุดมคติ ภายใต้แววตาของบุปผาชน

....

ตามรอยทางบนถนนแปลกแยกสายอุดมการณ์ เด็กน้องร้องไห้ท่ามกลางความมืดมืด รอยแผลทะลักล้นบนต้นยาง พิราบเถื่อนโฉบเงาเบื้องล่าง ... เดินย้อนกลับตามเส้นทางเดิม ตีเดาะ อาเดาะ ตีเดาะ ตึเดาะ อาเดาะ ตีเดาะ อาเต๊าะ เดาะ ตอเยาะ ยังคงแว่วกังวานท่ามกลางความมืดมิด ในห้วงหาวแห่งความเจ็บร้าวและน้ำตา ..

หรืออย่างไร ?

                                                  เสือยิ้มมุมปาก ๐๗/๑๐/๔๘                                               รุ่งสางและสายแก่ของวันเดียวกัน                                                   ค่ายกล้าวรรณกรรม ปราจีนบุรี