M-e-e P-e-d

พี่หมี่ค้าบบบบ...

บทแรกๆ น่ะ  ได่แรงบันดาลใจจาก หมี่เป็ด ไอ้รูปหล่อ -- นามปากกาสะดุดใจ ในหนังสือพี่ปรายแหละ


ซื้อ ฉันเกลียดเธอ, ฉันรักเธอ, ชีวิต ไว้ตอน กรกฎา 46 สะดุดกับนามปากกานั้นโคตรๆๆ
แบบที่ว่า.. เฮ้ย คิดได้ไง ไอ้รูปหล่อ กะ รูปหล่อ ใจร้าย


แล้ว .. ตุลา 46  ก้อได้ฟังเรื่องเป็ดๆ -- หมี่เป็ด จากผู้ชายคนหนึ่ง ที่เวทีมหกรรมกวีที่เมืองใต้ สถาบันทักษิณ

อ่า.. แล้วก้อใจกล้าฝ่าวงเหล้าขนาดย่อมๆ  --- เดินไปขอลายเซ็น

แต่วันนั้นเขาเขียนว่า " มนตรี ศรียงค์ "

--- เอาน่า... พูดเรื่องหมี่เป็ด  ก้อเป็ดๆ เหมือนคนที่อยากเจอละว้า..


แล้วก้อบังเอิญ --- อย่างตั้งใจ ---- รู้จักกันได้ในที่สุด


ตุลา 48 ---  2 ปีแล้วพี่

รู้จักัน 2 ปีแระ

65 %  ของบทนี้  ยกให้พี่หมี่ฯ ค้าบบบ...

15 % เป็นของปุถุชน

5 % ให้พี่หมี่ฯ อีกที --- ที่เฉลยว่าปุถุชน ที่ถูกตามหานั้น.. คือใคร


ที่เหลือ... แด่ การพบกันของใครๆ ที่ใกล้ๆ แต่ไกล -- ไม่เคยได้เจอ

ทำไมแค่ 2 ปี แล้วมันรู้สึกแก่ขึ้นไปเยอะหว่า?

2 ปีเองเนี่ยนะ  เฮ้อ...


ยินดีๆที่ได้รู้จักด๊ะด๊ะ  ปรางปราง กะน้องๆหลายๆคนจาก ญ.ว.  ในฐานะที่พี่มาก่อน (แฮ่ม - ฟังดูดีกว่า แก่ ใช่ไหม?)  ต้องดูแลต้องประคับประคองหน่ออ่อนต้นกล้าวรรณกรรม  มีไรช่วยได้ก็ทำได้เท่าที่จะทำได้นี่แหละ

ต่อไปก็คือด๊ะ ปราง กะอีก 2-3 คนจะต้องดูแลตัวเอง และเดินไปบนทางสายนี้โดยลำพัง  แต่ก็มีพี่ๆคอยดูแลเสมอ ไม่ต้องกังวล


// โย่ว