M-e-e P-e-d

มีความบังเอิญ 2-3 อย่างที่มาบรรจบกัน กลายเป็นความลงตัว ให้ผมนึกอยากเขียน Blog นี้ขึ้นมา ทั้งที่โดยความจริง มันอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวจนเกินไป  ทนอ่านเอาหน่อยนะครับ ...  หรือจะยิ้มไปด้วยอ่านไปด้วยก็ไม่ว่ากันครับ


อาทิตย์ที่ผ่านมา ย่าวางแผนจัดงานวันเกิดให้หลาน โดยเหตุผลว่า กลัวหลานเหงา เพราะบ้านข้างๆ เขาก็จัดงานวันเกิดให้ลูก  ย่านั้นหมายถึงแม่ของผม ผู้หญิงที่ไม่เคยเรียนหนังสือ และไม่เคยรู้ว่าตัวเองเกิดวันที่เท่าไร แม่เลยไม่เคยจัดงานวันเกิด รวมทั้งผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรในวันเกิดของตัวเอง นอกจากหนีไปจากผู้คน  ผมไม่คุ้นกับเพลง happy birth day และเขินอายเหลือเกินถ้าใครร้องให้ผม แต่ครั้นพอใกล้วันเกิดเจ้าตัวเล็ก แม่ของผม ด้วยความสงสารหลาน กลัวเหงา แกหารือกับผมว่าจะจัดงานวันเกิดให้เจ้าตัวเล็กของผม  เป็นครั้งแรกที่ผมต้องหาซื้อเค้กวันเกิด... บังเอิญว่า เพื่อนคนหนึ่งทำเค้กได้รสชาติอร่อย .. เค้ก 6 ปอนด์ 


ทีแรกผมกะรายการอาหาร ทำไม่ยาก ขนมจีน-น้ำยา และสุกี้  แต่แม่บอกว่า ทำข้าวผัดปูง่ายกว่า โทรคุยกันสองสามครั้ง ลงตัว น้องสะใภ้มาช่วยเรื่องกับข้าว และการครัว ผมเองไพล่ไปยุ่งอยู่กับกล้องถ่ายภาพ  ข้าวผัดปู สุกี้ และ เค้ก  ผสมผสานระหว่างไทยกับฝรั่ง .. บางทีบางอย่างก็ผสมปนเปกัน

อีกความบังเอิญ ครั้นพอกลับมากรุงเทพฯ พี่คนหนึ่ง เอาซีดี The Melody of Workpoint  มาให้ มีเพลงหนึ่งที่ผมได้ฟังเป็นครั้งแรก คือ เพลง ผู้หญิงที่อยากกอดตลอดชีวิต เป็นการนำเอากลอนที่ประภาสเขียนไว้ในหนังสือ กบเหลาดินสอ  ผมอ่านทีแรกนั้นประทับใจอย่างยิ่ง พอมาฟังเพลงที่ ศุ บุญเลี้ยงร้อง ยิ่งประทับใจไปใหญ่ (มาค้นพบทีหลังว่า เพลงนี้อยู่ในอัลบั้ม คิดถึงอย่างแรง ของศุด้วย)  ฟังด้วยกันครับ..

เพลงนั้น ผู้หญิงที่อยากกอดตลอดชีวิต  ..

ไปฟังเพลงกันครับ
www.army2004.com/board/upload/index.php?showtopic=21545