M-e-e P-e-d

มันเป็นเพื่อนสมัยเรียน ม. ปลาย กับผม  เก่งเรียนห้อง /3  สายวิทย์  ขณะที่ผมเรียนห้องสุดท้าย /12  สายพลานามัย    ห้องของเราเป็นอริกันมาแต่ปางใดมิทราบได้เลย  รู้เพียงว่าห้อง 3  เป็นห้องวิทย์ที่กวนตีนที่สุดแต่รวย  ขณะห้อง 12  เป็นห้องที่กวนตีนบ้างแต่จนกันยกห้อง    เหตุปะทะกันระหว่าง 2 ห้องมันเป็นเรื่องใหญ่โตพอเพียงแก่กองเชียร์ทั้งโรงเรียนชายล้วน(ขณะนั้น)ที่จะติดตามรอดู  มันมีอยู่เรื่อยๆมาตั้งแต่ ม.4 ยัน ม.6  และต่างก็สร้างสมกำลังพลรุ่นน้องไว้สืบทอดเจตนา 

แต่ไอ้เก่งมันแหกคอกห้อง 3    มันสนิทสนมกับห้อง 12 ได้อย่างน่ารัก  และสามารถอยู๔ร่วมกับเพื่อนร่วมห้องมันได้ดี


หลายปีก่อนเจอกัน  คำถามแรกจากผมคือ "ไง - มีลูกกี่คนแล้ว?"  คำตอบตอนนั้นคือ "ไม่มี  เลิกกับเมียแล้ว"

มันเป็นเด็กห้อง 3 ไม่กี่คนที่ผมรัก  สนิทกันพอที่จะเอามือตบไหล่มันเบาๆ


วันนี้  มันมาหาอีกครั้ง  มันย้ายจากสตูลมาหาดใหญ่ได้ 4 เดือนแล้ว แต่งานมันท่วมหัวจึงไม่มีโอกาสเวลาจะมาทักทายผมได้  คำถามแรกที่ผมถามก็ยังคงเป็น "ไง - มีลูกกี่คนแล้ว?" และคำตอบนั้นก็ยังเดิมๆ

มันเศร้า    ผมไม่รู้จะปลอบอย่างไรดี  ได้แต่เอามือตบไหล่มันแรงๆ


ชีวิตมันมีเรื่องยอกย้อนวกวน  ยิ่งโตยิ่งอายุมาก  มันยิ่งเจอเรื่องหนักๆแทบรับไม่ไหว


แต่ก็ยังดีใจที่มันยิ้มได้อยู่นะ  ในขณะที่มันพูดถึงการพังทลายของทางช้างเผือกของมัน    ผมเห็นมันน้ำตาคลอ  มันว่าผู้หญิงให้เหตุผลว่า  ไม่เหมือนกับที่คาดหวังในชีวิตคู่


ผมไม่เข้าใจ  แต่ไม่ถามต่อ

มีประโยชน์ใดเล่าที่จะถามขุดคุ้ยขึ้นมา  จริงไหม? 

การเป็นห้อง 3 กับห้อง 12  มันไม่มีพรมแดนเหลืออยู่เลยในนามแห่งมติรภาพ