M-e-e P-e-d

ขณะเงียบ... โลกแผ่ความเย็นเยียบมาเหยียบร่าง ยำร่างบางร่างอย่างอ้างว้าง กระทืบทุกระยางค์แห่งร่างนั้น ขณะเศร้า... เรานั่งพร่ำเพลงเราในเงาฝัน ท่ามคืนเย็นเยียบ...ใจเงียบงัน จึงรำพันรำเพยเอ่ยรำพึง วัยเยาว์... คนกร่อนเก่าเฝ้าฝันรำพันถึง ลมตรูลู่หน้ามาตราตรึง หน้าตึงลมตรูมาสู่ใจ "เงียบ" ลมเทือกหนาวเทียบมาถามไถ่ โมกหวาด...แก้วหวั่น...ไกวสั่นใบ อยู่ข้างเสาไฟแห่งหน้าเรือน ขณะโลก... เห่โยกขยับขยักเขยื้อน คนนั่งหน้าชาใบหน้าเชือน เพราะลมเฉือนเชือดผิวด้วยริ้วคม ซบหน้า... อายวันเวลาจึงหน้าก้ม ชายหัวใจชรา...ล้าสายลม พร้อมจะเอาร่างถมให้ห่มดิน