M-e-e P-e-d

บอร์ดเงียบๆเนอะ  คงใกล้สิ้นปีกระมัง?  หลายคนต้องเคีลยร์เรื่องราวของปีนี้ให้เสร็จสิ้น  ไม่ก็เตรียมแผนการเดินทางท่องเที่ยวในวันหยุดยาว  ไม่ก็อาจแอบเปิดวงเหล้าวงเบียร์กันในบ้านตามประสาญาติสนิทมิตรสหายล่วงหน้า

ผมเองก็ไม่มีงานใหม่ๆมาลงเลย  เพราะไม่ค่อยได้เขียนนักในช่วงนี้  มันต่างจากเมื่อ ๑๒ ปีก่อน    ตอนนั้นเขียนกันเป็นบ้าเป็นหลัง  วันหนึ่งต้องเขียนให้ได้ ๑ ชิ้นเป็นอย่างน้อย  อาศัยขยันเข้าว่า  ทุกๆลมหายใจมีแต่บทกวี  คิดเขียนอะไรไม่ได้ก็อ่านหนังสือกันเอาเป็นเอาตาย  ยามเย็นเก็บร้านเรียบร้อย  ก็กางหนังสืออ่าน  ส่วนใหญ่ก็เป็นหนังสือของพวกฝ่ายซ้ายในอดีตนั่นแหละ  อ่านแล้วฮึกเหิมยังไงไม่รู้ได้สิ    อยากถือธงแดงวิ่งเข้ามาปักในเขตพระนครฯชะมัด  พอค่ำก็ออกไป "แสวงหา" ตามร้านเหล้า  เมาอยู่คนเดียว  จากสองทุ่มยันตีสองเกือบทุกคืน  ว่าไปแล้วช่วงนั้นชีวิตผมมันวุ่นวายสับสนพอควร  กลับจากรามฯโดยที่รู้ว่าโอกาสการศึกษาหมดสิ้นแล้ว  ชีวิตผมก็จมอยู่กับการงาน  เพื่อนฝูงก็เพิ่งจบกัน  ต่างก็สนุกตื่นเต้นกับการงานที่เพิ่งลิ้มรสชาติ  มันเป็นความเหงาอย่างร้ายกาจ  เมื่อผสมเข้ากับแนวคิดซ้ายๆตามอย่างหนังสือที่อ่าน  มันเลยรู้สึกว่าสังคมกำลังแปรรูปไปเป็นทุนนิยมอย่างเต็มตัว  ไม่น่าไว้วางใจ  อึดอัด  และรู้สึกตัวว่าผมกำลังยืนต้านพายุ  การอ่านก็เริ่มคลี่คลายจากดาวแดง  จากยูโธเปีย  จากขบวนการแรงงานประชาชน  ศัพท์ฝ่ายซ้ายที่จดจำกันขึ้นใจก็เริ่มลืมๆเลือนๆ    ๑๔ ตุลา  ๑๖ , ๖  ตุลา  ๑๙  ก็เริ่มรู้สึกว่าเป็นเพียงนิทรรศการปีละครั้ง  โซเวียต(เด็กปัจจุบันมันจะรู้จักประเทศนี้ไหมหว่า?)  จีนแดง(ประเทศนี้ล่ะ?)  กำแพงเบอร์ลิน  เยอรมันตะวันออก - เยอรมันตะวันตก  โฮจิมินห์  จิตร  ภูมิศักดิ์  อะไรเทือกนี้ก็เริ่มที่จะไม่รู้สึกอะไรกับมันมาก  จากที่ฟังเพลงภูพานปฏิวัติ  ด้วยรักแห่งอุดมการณ์  แองแตร์ฌาชิอองนาล  ก็เริ่มรู้จัก วงtaxi  รู้จักเพลงแบบแกรมมี่ซาวด์  แบบอาร์เอสซาวด์  มองโลกมองสังคมก็เริ่มสนุกขึ้น  มีสีสันขึ้น


พอเริ่มมีอินเตอร์เนตก็เริ่มที่จะสนุกกับมัน  และที่สุดก็กระโจนเข้าสู่สังคมบริโภคเต็มตัวผ่านทางอินเตอร์เนตนี่แหละ 


ผ่านชั่วโมงเนตมาบัดนี้ก็จะ ๖ ปีเต็มๆ  ผมได้อะไรจากอินเตอร์เนต?

เป็นเรื่องเศร้าที่ต้องบอกว่าไม่ได้อะไรเลย  นอกจากความสนุกชั่วครู่  ความสนุกที่มีรายจ่าย  แม้จะใช้เนตฟรีขององค์การฯก็ตามที  ผมอาจจะเล่นเนตไม่เป็นก็เป็นได้  คนที่เล่นเป็นเขาจึงได้อะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ

บ่นๆรำพึงรำพันไปงั้นๆครับ


อยากจะบอกว่า-  บอร์ดนี้ใครจะตั้งกระทู้อะไรก็ได้ครับ  พูดคุยสนุกสนาน  เล่าเรื่องชีวิตการเดินทางพบปะผู้คน  นินทาเพื่อน  กระทั่งเป็นกระทู้ที่ถามไถ่ทุกข์สุขกันและกันได้ครับ  ไม่จำเป็นต้องเป็นงานเขียนเท่านั้นที่เอามาลง  อยากให้บอร์ดนี้เป็นบอร์ดสบายๆ  ไม่เคร่งขรึมอลังการเหมใอนที่มีน้องๆมาพูดให้ฟังอยู่บ่อยๆ  และผมเองก็บอกกันมานานแล้วถึงเรื่องความสบายๆนี้ครับ  ยังไงก็ขอให้อย่าให้มีใครเดือดร้อนจากการตั้งกระทู้ก็แล้วกันนะครับ  อันนี้ต้องขอกันล่ะ

สมาชิกบอร์ดเรามีจำนวนพอควรเลยล่ะ  น่าสังเกตุตรงที่รุ่นหนึ่งผ่านไป  รุ่นใหม่ก็เข้ามาจวบจน ๒ ปีนี้      รุ่นที่ผ่านไปก็ผ่านไปเลย  รุ่นที่เข้ามาก็จะอยู่กันระยะหนึ่ง  อันนี้ไม่ได้ตัดพ้อต่อว่านะครับ  เพราะเข้าใจดีว่ามันเป็นธรรมดาเนต  ไม่มีปัญหาอะไรครับ  เป็นข้อสังเกตุเล็กๆเท่านั้น

เรามีคนผ่านมาอ่านก็พอควร  สังเกตุได้จากจำนวนครั้งที่คลิกอ่านกระทู้  บางกระทู้ขึ้นเป็นพันคลิก  นับว่าเป็นเกียรติแก่บอร์ดเล็กๆเงียบๆแห่งนี้มากครับ


จะปีใหม่แล้ว  ขอให้ทุกท่านสนุกกันอย่างมีความสุขนะครับ