M-e-e P-e-d

ถ้าเอ่ยถึงชื่อ " ชัยวุฒิ พุฒทอง " หรือพี่อุ๋ย หลาย ๆ คนที่อยู่ในแวดวงช่างภาพ และวงการสิ่งพิมพ์ เป็นต้องร้องอ๋อ พี่อุ๋ยนอกจากจะเป็นช่างภาพอิสระฝีมือระดับต้น ๆ ของเมืองไทยแล้ว แกยังเป็นอาจารย์ สอนวิชาการถ่ายภาพอยู่ที่ลาดกระบังด้วย ลูกศิษย์ลูกหาของแกจบออกมาสร้างชื่อในวงการถ่ายภาพ บ้านเราก็หลายคน แต่สิ่งที่คนที่รู้จักพี่อุ๋ยส่วนใหญ่ และแม้แต่ลูกศิษย์ของแกมักจะไม่รู้ก็คือ นอกจาก แกจะเป็นช่างภาพ และสอนหนังสือแล้ว

.. พี่อุ๋ย ยังเป็นนักปีนหน้าผาด้วย ..

และไอ้การเป็นนักปีนหน้าผาของพี่อุ๋ยเนี่ยแหละ ที่ทำให้ผมได้มารู้จักกับพี่เขา และเนื่องด้วยเราสองคน คงมีวาสนาผูกพันกันมาแต่ชาติปางก่อน จากการรู้จักกลายมาเป็นความสนิทสนม กลายเป็นหัวหกก้นขวิด และกลายเป็นช่วยเหลือเกื้อกูลกันอย่างที่ผมไม่อาจหาได้จากใครที่ไหน

เมื่อผมตัดสินใจว่าจะลาออกจากชีวิตพนักงานบริษัท ที่อาศัยการตอกบัตรเข้าออกงานเป็นสรณะ มาเป็นฟรีแล๊นซ์รับงานอิสระ พี่อุ๋ยในฐานะที่ใช้ชีวิตช่างภาพอิสระมาเกือบครึ่งชีวิต ได้กล่าวเหมือนเป็น ปริศนาธรรมที่ติดอยู่ข้างขวดฮันเดรตไพเพอส์ว่า การดื่มสุราทำให้ความสามารถในการขับขี่ยานพาหนะลดลง ให้ผมเก็บกลับไปนอนคิดว่า

" ชีวิตฟรีแล๊นซ์ ทุกวันเป็นวันหยุด .. เช่นเดียวกับ ทุกวันเป็นวันทำงาน "

2 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก ผมถึงได้คิดว่าไอ้ที่พี่อุ๋ยพูดกับผมในวันนั้น .. มันถูกแค่ครึ่งเดียว

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ตอนที่ผมเริ่มหัดเขียนเรื่องสั้น ผมยังเป็นพนักงานบริษัท เวลาช่วงกลางวันส่วนให้หมดไปกับงานประจำ ประเด็นที่คิดว่าจะเก็บมาเขียน ถูกบดเคี้ยวในสมองอย่างเงียบ ๆ จนเย็นย่ำค่ำมืดกลับถึงบ้านแล้ว ถึงจะ ได้มีเวลาปลดปล่อยความคิดและจินตนาการได้อย่างเต็มที่ การเป็นนักเขียนหน้าใหม่ย่อมประสพปัญหา เรื่องของการเรียบเรียงระเบียบความคิดในหัวสมอง กับระเบียบตัวอักษรที่ถูกพิมพ์ออกมา ทางออกของ ปัญหานี้ง่ายดายมากสำหรับผม นอกจากจะตามอ่านคอมเมนต์ของคนที่เข้ามาสัมผัสงานเขียนของผม ตามบอร์ดใต้ดิน บนดินต่าง ๆ นา ๆ แล้ว ผมยังส่งงานเขียนของผมไปให้พี่อุ๋ยอ่าน เพราะสิ่งที่คนที่รู้จัก พี่อุ๋ยส่วนใหญ่ และแม้แต่ลูกศิษย์ของแกมักจะไม่รู้ก็คือ นอกจากแกจะเป็นช่างภาพ และสอนหนังสือแล้ว

.. พี่อุ๋ย ยังเขียนบทละครทางโทรทัศน์ด้วย ..

เรื่องล่าสุดที่พี่อุ๋ยมีส่วนเขียนด้วยก็เรื่องกุหลาบสีดำทางช่อง 3 หมิว ลลิตาเล่นเป็นตัวเอกติดคุก ที่ชาวบ้าน ร้านตลาดติดตามชมกันทั้งบ้านทางเมืองนั่นแหละ ช่วงต้น ๆ ของงานเขียนของผม พี่อุ๋ยแกบอกกับผมว่า

" งานคุณมันมีความขัดแย้งมากนะ ทั้งแนวความคิดและทรรศนะคติ มันรวมถึงกระบวนการเขียนของคุณด้วย มันไม่ใช่สิ่งไม่ดีที่มีความขัดแย้งในงาน แต่มันจะนำคนอ่านไปสู่ความอึดอัด จริง ๆ คุณเป็นคนละเอียด แล้วก็มองโลกในแง่ดีนี่หว่า ทำไมงานเขียนมันสวนทางกับความเป็นจริงนักวะ ... "

พี่อุ๋ย ยกแก้วเหล้ารินลงคออย่างฮวบฮาบไปครึ่งแก้ว ก่อนจะบอกกับผมต่อว่า

" ลองเขียนอะไรที่มันเป็นตัวของตัวเองดูสิวะ อย่าไปตามงานคนอื่นให้มากนัก
บางที .. นักเขียนก็ควรเอาแต่ใจตัวเองบ้าง "

ผมคีบน้ำแข็งใส่แก้วพี่อุ๋ย ก่อนจะรินเหล้า และเติมโซดาลงไปตามลำดับ พลางคิดว่ามันอาจจะมาจาก ความกดดันในสภาพที่ทำงาน และความเป็นอยู่ในชีวิตที่ดันให้งานเขียนผมออกไปในแนวนั้น ดังนั้น ช่วงต้น ๆ ที่ผมออกมาเป็นฟรีแล๊นซ์ ผมเลยคิดว่า น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่ผมจะได้ปรับแนวงานเขียน ของผมด้วยความที่เรามีเวลาอยู่กับความคิดของเราเองมากขึ้น มีความเป็นอสระทางความคิดมากขึ้น

ผมคิดผิดอีกแล้ว ...

งานเขียนกลายมาเป็นเรียลริตี้ดราม่าสมดังใจคิดหวัง ผมมีเวลานั่งมองคนคุ้ยขยะ ดูหมาข้างถนน เห็นยายกล้วยคนสติไม่ดีเดินผ่านหน้า พลางเขม้นมองความคิดของตัวเองและผู้คนรอบข้างมากขึ้น

แต่ผมกลับมีเวลานั่งเขียนงานน้อยลง

การเป็นฟรีแล็นซ์ รับงานอิสระอาจจะฟังดูมีความเป็นตัวของตัวเองสูง ค่าที่ไม่ต้องยึดติดสถาบันช่างฝีมือ แรงงาน ขอให้คุณเก่งจริง เจ๋งจริง คุณก็เดินบนถนนสายนี้ได้ แต่ไอ้ที่เก่งจริง เจ๋งจริงมันไม่ใช่แต่ฝีมือ ทางวิชาชีพนี่หว่า .. มันต้องหางานเก่งด้วย แล้วไอ้งานมันก็ไม่ได้หาง่าย ๆ เหมือนกับเดินเขี่ยหาจิ้งหรีด ตามพงหญ้า ไหนจะต้องผจญปัญหาสารพัด ทั้งเจ้าของงานขี้โกง จ้างแล้วไม่จ่ายมั่งแหละ ตกลงว่าส่งงาน อาทิตย์หน้า แล้วโทรมาบอกว่าขอพรุ่งนี้จะเอาเข้าที่ประชุมมั่งแหละ ไหนจะเพื่อนร่วมอาชีพที่แย่งกันตัดราคา กันเหมือนประมูลงานสนามบินสุวรรณภูมิ

เวลาในชีวิตผมหมดไปกับการวิ่งหางานก็เยอะ ไหนจะเรื่องครอบครัว ไอ้ลูกชายคนโตนี่ 4 ขวบกว่าแล้ว พอจะพูดจากันรู้เรื่อง แต่ไอ้คนเล็กที่กำลังจะ 5 เดือนนี่สิ ...

วันก่อน งานผมต้องส่งบ่าย ยังทำไม่เสร็จ ลูกก็ร้องจะให้อุ้ม จะให้นอนแหกปากร้องก็ดูจะเป็นการทารุณกรรม เด็กทารกเกินไปหน่อย ผมต้องใส่เป้อุ้มเด็กแบบติดหน้าอกนั่งเขย่าลูกไปด้วยทำงานไปด้วยหน้าจอคอมพิวเตอร์ ให้ตายเหอะ ผมรู้สึกเหมือนเป็นซามูไรพ่อลูกอ่อนที่เคยถูกนำมาฉายทางช่อง 7 เมื่อเกือบ 30 ปีก่อนไม่มีผิด

หลัง ๆ มานี่ พี่อุ๋ยบอกว่าให้ผมเขียนเรื่องอื่นบ้าง นอกจากเขียนเรื่องลูก เรื่องเมีย ป๊าดดด ... โธ่ จะให้ผม ไปเขียนเรื่องอะไรอีกล่ะฮะ ของมันเห็นมันสัมผัส มันเช็ดขี้ล้างเยี่ยวกันอยู่ทุกเช้าทุกเย็นนี่ฮะ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

การเป็นช่างฝีมือเร่ร่อน ที่ถูกกล่าวขานนามอย่างสวยหรูว่า " ฟรีแล๊นซ์ " อาจจะดูไม่มั่นคงเหมือนอาชีพ รับเหมาตอกเสาเข็มหมู่บ้านจัดสรร แต่มันก็มีเสน่ห์ของมันอยู่ในความเป็นมัน อย่างน้อยที่สุด คนที่เดิน บนเส้นทางสายนี้จะรู้จักค่าของเวลาเป็นอย่างดี เพราะเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่จะตัดสินทั้งงานของเรา และชีวิตของเรา เราอาจเป็นอิสระจากกฏเกณฑ์ทั้งปวงของรูปแบบการทำงานในองค์กร แต่เราไม่อาจ หลุดพ้นจากกฏเกณฑ์การมีชีวิตอยู่ที่ว่า คนเราต้องทำงาน

แต่ถึงทุกวันของผมจะเป็นวันทำงาน แต่บางนาทีในชั่วโมงการทำงาน ผมยังเป็นพ่อที่อยู่บ้านเลี้ยงลูกอีกด้วย
และในอ้อมกอดของพ่อคนนี้ที่โอบกอดลูกน้อยอยู่นั้น

มือข้างหนึ่งกุมเมาส์ มือข้างหนึ่งพรมคีย์บอร์ด ..

และร้องเพลงลำนำเห่กล่อมที่ถูกกล่าวขานผ่านกาลเวลา

" เอ้อ เฮอะ เออ ... เฮอะเอ้อ .. เฮอะเออ ... นอนซะหล้า หลับตาพ่อสิกล่อม พ่อไปไห่สิปิ้งไก่มาห่าม พ่อไปนาสิปิ้งปลามาป้อน นอนอิ่มแล่วจึงค่อยกิ๋นนม ..."

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

( ด้วยความระลึกถึง .. เพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนในโลกไซเบอร์ครับ .... )