Contents
พี่กนกพงศ์ ...เธอทิ้งถิ่นที่เกิดกำเนิดหล้าเธอทิ้งถันมารดาคราวัยหวานเธอจากจรจากจิตด้วยวิญญาณเธอจากบ้านด้วยใจใฝ่คำนึงเธอจากไปเพื่อสร้างงานสานวิถีเธอจากไปเพื่อสิ่งดี..ที่ดีกว่าเธอจากไปเพื่อสร้างงานสานชีวาเธอจากไปเพื่อวัดค่า..ค่าแห่งคนเธอหมั่นสร้างที่ร้างทางชีวิตเธอหมั่นคิดที่ค้นพ้นใฝ่หาเธ
ด้วยคราบวัยแห่งวันวานอันหวานซึ้งมั่นตราตรึงจึงแน่นแม่นในจิตระลึกเถิดย้อนซ้ำย้ำต่อติดหวนคำนึงซึ่งคิดสถิตกายมองกลับหลังตั้งตนบนแผ่นโลกแผ่นโสโครกโลกโสมมดีจมหายวัยเยาว์ช่างเดียวสาจนหน้าอายวัยปลายช่างแก่หงั่กชักใกล้พลีวันหวานแม้นทรมานยังว่าสุขแม้วันเปี่ยมทุกข์-ทุกข์ลุกหนีแม้วันแดดร้อนกร่อนชีว
เธอทิ้งถิ่นที่เกิดกำเนิดหล้าเธอทิ้งถันมารดาคราวัยหวานเธอจากจรจากจิตปลิดวิญญาณเธอจดจารจับใจจนไหวหวั่นเธอผู้ปลูกดอกฝันวันโลกร้างเธอผู้จุดไฟนำทางสว่างสวรรค์เธอผู้เปิดกรุความคิดลิขิตอนันต์เธอผู้สร้างแรงใจใฝ่ฝันให้ฉันรัก( รู้ว่าอยากเขียน แต่ไม่อยากเขียน )
ตามถ่ายมาด้วยมือถือ 6230 iฉะนั้น - รูปที่ได้จึงไม่ค่อยสวยสักเท่าไหร่นะครับ อีกทั้งยังมีนักเขียน นักดนตรีเยอะแยะมากมายที่มาร่วมงาน ที่ผมตามเก็บรูปไม่หมด รอ "ลูกหมี" ของเราจะมาจัดการลงรูปทีเหลือนะครับ
เมล์มาหาผมที่ meeped@hotmail.com
แล้วจะบอกเบอร์โทรฯ "กรุงไกร" ให้ครับ
เช่นเดียวกับทุก ๆ เช้า...เราตื่นขึ้นมาในความเที่ยงตรงของดวงอาทิตย์ร่องรอยยับย่นยังแต้มติดอยู่บนใบหน้าผ่านไปแล้วอีกคืน....หยิบยื่นมาแล้วอีกวัน...ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์-จันทร์เป็นเช้าของวันจันทร์ที่ใครๆ ก็ไม่อยากให้ผันผ่านมาถึงเช่นเดียวกับทุกเช้า...นอกเหนือข่าวเศร้า ๆของใครสักคนในหน้าหนังสือพิ
ดุจตะวันอันเจิดจ้ามาปรากฏฉายชีวิตทุก(ข์)รสเต็มสดสีสะพานรุ้งพุ่งพาดชาติกวีสะพานขาดก็บัดนี้มีปีกบินในตำนานใต้ปีกซีกโลกเก่ามีเรื่องเล่าถึงบางชื่อระบือถิ่นเล่าเรื่องเขาที่เคยเล่าให้เรายินเรื่องแผ่นดินที่กลบเงาเขาหายไปเชื่อหรือไม่ ยเกิดที่ไหนของที่นั่น!ยแผ่นดินอื่นย แม้สวรรค์ก็หาใช่
สายฝนยังคงปรอยปรายอยู่ในหุบเขาฝนโปรยไพร ยามที่ผมไปเยือนครั้งสุดท้ายเมื่อเดือนพฤษภาคม 48 เพื่อพูดคุยกันเรื่องทำหนังสือ "ราหูอมจันทร์"บ้านหลังนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก จากที่เคยเงียบเหงา อ้างว้าง กลับกลายเป็นบ้านที่มีอณูของความรักแฝงกายแทรกเร้นอยู่ทั่วทุกมุมห้อง รอบบ้านที่เคยรกเรื้อด้วยพงหญ้า ถูก
สมัยหลุดโลก ผมเคยเขียนบางงาน ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองเกินไป ผมคิดว่างานนั้นดูเหมือนจะอยู่ในความทรงจำของหลายคน กระทั่งในเว็บบล๊อกบางแห่ง ก็ยังหาอ่านกันได้ วันหยุดที่ผ่านมา ฝนฟ้าโปรยปราย นำพาผมกลับไปพบกับความทรงจำเก่าๆอีกครา... จอมชาย, และในความว่างเปล่าของเขาคือ.. ความเหงาผมชอบภาพเขียนสีน้ำของพีระ