M-e-e P-e-d

ท้อแท้บ้างไหม?ในลมหายใจที่กำลังเข้า-ออกเหนื่อยบ้างไหม?กับสิ่งที่เกิดขึ้นซ้ำซากอ่อนล้าบ้างไหม?กับสิ่งที่ไม่เป็นไปอย่างที่ใจคิด สับสนบ้างไหม? กับการใช้ชีวิต?ในโลกเบี้ยว ๆ ใบหนึ่งที่มีผู้คนมากมาย ร่วมกินร่วมอาศัยและเติบโตร้อยพ่อพันแม่ ต่างคนต่างที่มาและต่างกันซึ่งความคิด... อ่อนล้าบ้

แต่งห้องให้น้องนอนเฝ้าเก็บดาวประดับฟ้าข้างฝาห้องคลีผ้าแพรสีทองให้น้องห่มแขวนนางฟ้าสดใสให้นอนชมหมีตัวกลมแอบไว้ใกล้ใกล้เตียงเสกหิ่งห้อยที่ระหว่างทางช้างเผือกรอน้องเลือกมาเลี้ยงไว้ใกล้เฉลียงจักจั่นสีซอพ้อระเบียงเล่นลมรับสำเนียงเสียงราตรีเติมหมอนใหม่ใบสวยด้วยปุยเมฆแล้วจึงเสกดอกไม้หลายหลายสี

เหงื่อคน ... นี่มันมีรส ... เค็มเมื่อสถาวะอุณหภูมิในร่างกาย สูงขึ้น กล้ามเนื้อถูกใช้งานไปทั่วร่างพลังงานจากข้าวกระเพราไข่ดาว อาหารสิ้นคิดของคนในสังคมเมืองถูกแปรผันมาเป็นแรงยกจอบขึ้นเหนือหัว พาดลงบนดินเป็นก้อน ๆ ...ยามนั้นแหละ ที่หยาดเหงื่อที่แสนเค็มหยดนั้น ...... ไหลเข้าตาผมแสบ ... ผมแสบตา

เมื่อวานซืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีเพียงแค่คนขาดลมหายใจไปเท่านั้นเองไม่กี่คนเขากล่าวเพียงว่า "เสียใจ"เขาบอกเพียงว่า ขาดอากาศหายใจ-อ่อนแออย่าวิตกไปเลย ไม่มีอะไรมากไปหรอก แค่ชีวิตร่วมร้อย ที่ดับสูญเราไม่ได้ทำร้ายเขา แค่คนอดอาหารคนอ่อนแอ ที่หมดลมหายใจ...เอง

ความสะเทือนใจของดอกไม้จะมีผู้ใดล่วงรู้บ้างว่ามันแสนเศร้าทรมานเพียงใดรอยร้าวในใจของดอกไม้จะชุนปะด้วยอันใดเล่าจึงจะปิดรูรั่วนั้นได้สนิทดอกไม้ตูม ดอกไม้บานดอกไม้หุบ ดอกไม้ร่วงโรยไปตามกาลและเวลาจะมีใครบันทึกตำนานดอกไม้ดอกนั้นไหมหนอแต่ดอกไม้ทุกดอกมีตำนานเพียงทางผ่านของกาลเวลาบานสะพรั่งท

เสียดายหญ้าที่โดนย่ำใต้ฝาเท้าคนโง่อวดฉลาดอคติหลงตนคิดเป็นปราชญ์เสียดายหญ้าที่โดนเคี้ยวเอื้องใต้คมฟันคนง่าวแต่อวดรู้อปกติสำคัญตนเป็นศาลแคระเสียดายหญ้าที่โดนกลืนลงท้องคนบอดอแต่ไม่สำเหนียกอนาถาจิตอกุศลสิ้นเมตตาธรรมเสียดายหญ้าที่โดนคนกินขยอกเขมือบลงพุงโตโร่แต่ใจกลับคับแคบเหลือประมาณหญ้

อรุณรุ่งวันใหม่ที่สายแดดไม่ล้าหนอนตัวหนึ่งกำลังสับสนในสถานภาพตนฉงนต่อร่างใหม่ไม่รู้ฉันใดกับชีวิตใหม่ฤ ชีวิตเก่าเป็นโลกที่เปลี่ยนไปฤ กายฉันที่ผันแปร

...โลกใบนี้ หมุนรอบตัวเองโอ๊วว... ใช่ เรื่องแค่นี้ ใคร ๆ ก็รู้แต่ผมเพิ่งค้นพบบางอย่างอ่ะพี่ ...ผม............... เวียนหัว...โลกบอกว่า เช้าแล้วนะเฟ้ย.. ด้วยการที่มีใครก็ไม่รู้เอาไม่ไปแหย่ตูดพระอาทิตย์ แล้วพระอาทิตย์ก็สะดุ้งเฮือก...เดินหนีออกมา เดินไปบ่นไปแกคงเจ็บใจ ที่กำลังหลับเพลิน ๆ

เพียงมือสั่นระริก
ภาพที่เห็นจะเพี้ยน
แปลงเปลี่ยนไป
แต่ในความไหว
กลับมีชีวิต

...๏ ลั่นทม...ลมพัดเจ้า............จนหมองดุจตอกย้ำยามมอง.................หม่นแท้หมายใจใฝ่ครอบครอง.............คงชอก- ช้ำเฮยดอกร่วงโรยหมดแล้................ดั่งให้ใจโหย ๚...๏ ลั่นทม....ดมกลิ่นให้..........เศร้าตรมดังอกไข้ใจขม........................พรากน้องเด็ดดอมย่อมระทม..........