M-e-e P-e-d

..๏ บ น ล า น จั น ท ร์ รั ญ จ ว น อ บ อ ว ล รั กเ ยื่ อ ใ ย ถั ก แ ท น แ พ รบ า ง ห่ ม ร่า ง ข วั ญร า ต รี เ ริ่ ม ม น ต์ ร่ำ ส า น สั ม พั น ธ์ก ร ะ ซิ ก สั่ น ก ร ะ ซิ บ แ ก้ ว เ พี ย ง แ ผ่ ว เ บ าแ ส ง จั น ท ร์ น ว ล เ นื้ อ เ นี ย น ใ จ เ จี ย น ข า ดไ ฟ ส ว า ท อ่ อ น โ ย น แ ต่ โ ช น

ผม แจ่ว แดกบอง คนที่คุณต้องการพบเขารายงานตัวต่อเธอคุณเป็นคนฝรั่งเศสหรือค่ะ เธอถามด้วยความสนใจต่อชื่อและนามสกุลของเขา เปล่า หลักฐานบนใบหน้าของผม คุณคงพอดูออกว่าดั้งผมมันเป็นเส้นโค้ง และเหลี่ยมหน้านั้นตั้งฉากวัดได้สี่สิบห้าองศาค่ะ ฉันพอเข้าใจ ว่าคุณมาจากไหน เอาเป็นว่าไม่เ

ชีวิตคนบางคราราวเสื้อคลุมมืดมิดปิดบังหนทางดุจรางน้ำไหลลงวังวนรู้ว่าวาบจิตปั่นป่วนกวนอารมณ์ขุ่นมัวหมองดั่งนองน้ำนิ่งเน่าแฟะแต่ความมืดจางลางเลือนรับแสงบนฟากฟ้าอีกคราเมฆหมอกคลุมเครือเลื่อนออกชีวิตคนเราเหมือนกันเพราะบางคราคนเราคิดและพูดอะไรไม่ออก

เสียงพลั่วแทงจ้วงลงปฐพีสลับกับจังหวะเต้นถี่ของหัวใจพลางตักน้ำตาที่ไหลหยดร่วงหล่นพลิกดิน ฟื้นจากเรือกนาไร่สวนเสียมจอบที่สดับกลับมีชีวิตแปลงผัก ดอกไม้ ข้าวสาลีทานตะวัน แอลมอนด์ และแอปเปิ้ลกลายเป็นที่พักร่างอันไร้วิญญาคนหนุ่มสาว เด็กน้อย และสตรีศพแล้วศพเล่า..เมล็ดพันธุ์แห่งความหฤโหด เจ้าม

... สายทิพย์ ......แสงดาว สวยพราวดูเด่นเล็ง เห็น เหมือนตาของเธอเฝ้า เพ้อ หัวใจละเมอ รำพัน ......แสง เดือน เหมือนเตือนใจเศร้าโอ้ เรา รักร้าวดวงใจคอย ไป ถึงตัวแสน ไกล รักมั่น ......จาก เธอ ไปแล้วใจหายดวง ใจ ยังคิดถึงสาย สัม พันธ์รักมั่นมิวาย คลาย จาง ......ขอ เดือน ช่วยเตือนใจมั่นใฝ่ ฝั

ถนนสายนั้นเรากำลังย่ำเท้าสาวก้าวเดินอาจเป็นทางที่จะนำพาเราไปสู่สรวงสวรรค์รองเท้าคู่นั้นเก่าผุพังรอมร่อจวนขาดแล้วแต่ก็ยังรับภาระแบกร่างอันทรุดโทรมซึ่งวิญญาณได้บาดเจ็บบอบช้ำปางตายบนถนนที่ดูราวสายน้ำอันหลั่งไหลไปชั่วกาลนานหมู่มวลพฤกษชาติชอุ่มเขียวระบัดชูช่อใบสล้างเฉกเช่นเปลวเพลิงที่ลุกไหม้โชติ

ดอกกระถินริมรั้วกำลังบาน สายใยระโยงระยางของต้นตำลึงพันเกี่ยวเขียวชอุ่มกี่ปีมาแล้วนะที่ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้ชีวิตมัวแต่วุ่นวายกับภาพของตึกรามบ้านช่อง และผู้คน05.00 น. ผมรู้สึกตัวตื่นและเปลี่ยนชุดจ๊อกกิ้งที่ไม่ได้สวมใส่มาร่วม สามเดือนและไม่ลืมหยิบเงินติดตัวออกไปด้วย เมื่อคืนผมหงุดหงิดแทบแย่ที่รู

ในความมืดของค่ำคืนที่ปราศจากแสงแห่งจันทราไฟนีออนน้อยใหญ่ต่างพากันเปล่งประกายสีเหลืองนวลอ่อนตา...บ้างก็ส่องแสงจ้าจนต้องหลบสายตา...หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักนั่งจับกลุ่มสนทนากันอย่างสนุกสนานเสื้อผ้าอาภรณ์ประดับกายบ่งบอกให้รู้ถือถึงสถานะทางสังคมและหน้าที่การงานที่อยู่ในเกณฑ์ค่อนข้างดี

ยามชีวิตมืดมิดมอดดับสิ้นแสงทอนำหนทางแม้หิ่งห้อยเรืองริบหรี่กลับสว่างดุจตะวันฉายส่องประกายเรืองรองบนทางเดินอันยาวไกลเห็นไหมชีวิตผู้คนมากมายหลากลีลาหลายสีสันทั้งอำพัน มรกตและทับทิม ล้วนแดดิ้นสูญสิ้นดับอนาคตคือความฝันซึ่งเรามิอาจจับต้องได้อดีตคือประวัติศาสตร์จารึกเรื่องราวดีชั่วของเราปัจจุบันคื

มนุษย์เอย เจ้ามัวหงอยเหงาเศร้าโศกไปไยมาสิมา ร่วมกันขับร้องกล่อมเด็กเด็กบนเนินเขา ณ สุสานแห่งเมืองเบสลันต่อแต่นี้ไป...พวกเขาจะได้หลับสนิทสงบยาวนานเจ้าว่าอย่างไรนะ นรกบนดินใช่ไหมพวกมันมาจากอเวจี แล้วอะไรอีกนะสันติภาพ! อืม...เจ้าต้องการสันติภาพเพื่ออันใดกันเล่า คำว่า ' สันติภาพ 'ทั้งที่เจ้า