Contents
เจ้าของผลงานโลกในดวงตาข้าพเจ้า
๏ มหัศ จ. ร.หัน การันต์ ย.มหัศจรรย์ จริงหนอ ถักทอฝันวันสิบเก้า สิงหาฯ ประชาประชันร่วมพิธี ศรีสวรรค์ ขวัญประชา๏ พุทธาพิเศก เทวาพิเศก ประชาพิเศกอธิปไตย ตัวเลข ล้อมทิศาคณาจารย์ เกจิ พิจารณานั่งปรกเป่า คาถา ประดามี๏ เป็นสุดยอด มงคล วัตถุศาสตร์เลิศล้ำ อำนาจ บาทวิถีด้วยมวลสาร ศักดิ์สิทธิ์ สูงฤ
มิอยากจากสนธยา-หน้าสุดท้ายก่อนละลายกลายเป็นเช่นภาพฝันหม่นน้ำตาลนานยาว และขาวนั้นเพียงกรอบกั้นไร้สัมผัส กระจัดกระจายเกล็ดละอองส่องจ้าจวนลาลับนับ หน้ากระดาษที่ขาดหายหลุดร่วง ห้วงภวังค์พังทลายสู่ตาข่ายหมองเศร้าอันเบาบางชุ่มหญ้าปร่าขม ลมแผ่วไหวแนวกิ่งไม้ดูไกลห่างเศษเสี้ยววิ่นแหว่งบ
ทะเลของคนรักฝุ่นฟายของคลื่นกระทบฝั่งตลอดเวลาแต่ความรักมิเคยมาถึงฝั่งฟ้าตะวันออกดวงตะวันขึ้นจากทะเลดวงตะวันพาความรักไปเวิ้งฟ้าตะวันตกดวงตะวันลับขอบทะเลดวงตะวันคืนความรักมาให้ท้องทะเลของคนรักนานแล้วหรือไรที่ดวงตะวันพรากความรักไปเช่นนี้ท้องทะเลของคนรักความรักเจ้ามีอยู่แห่งหนใดในฟายฟ่อ
ที่นี่ไม่เหลียวมองคนร้องไห้เก็บน้ำตาเธอไว้ให้สุดกลั้นเพราะที่นี่ไม่มีใครร้องไห้กันสรวงสวรรค์จะสะเทือนเปื้อนน้ำตาเก็บน้ำมูกน้ำตาอย่าให้เห็นเดี๋ยวจะเป็นลางร้ายให้เขาว่าเขาเริงรื่นชื่นชีวีเปรมปรีดาฤาจะพาเพื่อนผองให้หมองมัวไร้บิดามารดาช่างน่าขันเกิดมาได้อย่างไรกันฉัน(ล่ะ)ปวดหัวขอรับทุนการศึก
เฉกผืนภิภพคลุ้มเฟือนควันแสงสุริยะจันทร์ดับแล้วจึ่งมัวมืดมหันต์ เนาสถิตย์ นานนอพาดพืดผ่านภพแผ้ว แผ่โพ้นทั่วนภาตราตรึงรึงรัดร้อยเรียมกมลสรรเสกสร้อยโสภณประดับฟ้าพิลาสเลิศเล
จะถือหลักอะไรเล่าเราชาวพุทธผู้สมมุติสงฆ์ลงเกลื่อนสนามนำชนวนมวลสารกันโครมครามกดแม่พิมพ์กันเหงื่อหลามท่ามฝูงชนหากว่าเห็นเป็นวัตรแห่งศรัทธาก็ควรหาเหตุความตามแต่ต้นตามวิถีพุทธาอย่างสากลว่าด้วยเหตุด้วยผลดลศรัทธาอะไรเล่าเข้าถึงซึ่งวิมุติอริยสัจสูงสุดที่เสาะหาพุทธะคนละทิศกับอวิชชาถึงเงินตราเพี
17 ตุลาคม 2535 ก๊อปปวดท้องร้องว่าจะกลับบ้านเรากลับค้านว่าอยู่ต้องอยู่หมดถ้าจะกลับกลับกันวันนี้งดเพื่อนจึงอดทนไปไม่ทิ้งกันเดินทางมาปราสาทพนมรุ้งมองผ่านทุ่งข้ามฟ้าฝ่าหมอกกั้นพฤกษาหอมล้อมรายหลากหลายพันธุ์ออกประชันความงามยามแสงไล้เข้าปราสาทราชฐานชั้นในสุดต่างยืนหยุดชมราชปราสาทให
16 ตุลาคม 2535 ตื่นขึ้นมาสาโทยังโชว์ตั้งเราก็ยังดื่มทนจนมึนหัวลาเจ้าที่ ลาสถาน คล้ายบ้านตัวอาลัยรั้วสถาน ยบ้านห้วยจริงยมืดสัมผัสรัดมือเป็นสื่อให้ใจสัมผัสรัดใจไปทุกสิ่งตาสบตาหวั่นไหวใจประวิงศรัทธานิ่งเท่านั้นฝันก็พอแม้จะจากกันไกลในวันนี้แม้ถ้ามีวันหน้าจะมาต่อเฝ้านับวันนับค
15 ตุลาคม 2535 เช้าสิบห้า พฤหัส นัดตั้งเสารวมแรงเราชาวค่ายให้ยิ่งใหญ่กว่าตระหง่านลานดินแทบสิ้นใจเป็นหอไว้กระจายเสียงพร้อมเพรียงกันพอตกบ่ายคลายเครียดที่เบียดเข้าครูพาเราเอาแรงไปแข่งขันเพลงปราชัยร้องดังฟังไม่ทันยิ่งผูกพันหัวใจให้คำนึงตกค่ำมีดนตรีมาฉลองเราต่างคล้องสายใจไว้เป็นห