M-e-e P-e-d

สายลมโบกโลมลูบจูบรวงข้าวลู่ระนาวราวริ้วคลื่นพริ้วไหวโยกสลับขยับย้ายร่ายริ้วใบแสงรุกไล่หลั่นประกายคล้ายหยอกเอิน ...... ไอดินอุ่นกรุ่นกลิ่นมิสิ้นหอมในแวดล้อมป่าเขาลำเนาเถินหมู่วิหคทะยานฟ้าพาเพลิดเพลินมุ่งหน้าเหินเรียงสลอนร่อนสู่รังโฆ...ฟ้าสาดแสงแปลงสายประกายรุ้งส้มจรุงปรุงสายทิพย์

มีข่าวลือมาบ่อยมาก ว่าน้ำจะท่วมหาดใหญ่ เราเลยเอากล้องไปจับภาพคลองมาให้ดูกันชัดเสียเลย

ไปดูกันเลย

เหมือนฟากฟ้าเป็นใจให้ชมชื่นแดดสัมผัสภาคพื้นคืนไออุ่นวันเจิดจ้าด้วยริ้วแสงแห่งอรุณจิตละมุนใสกระจ่างกลางตะวัน ...... จากผืนดินมองไปไกลโพ้นฟ้าสุดสายตากว้างใหญ่ไร้เขตกั้นเส้นสายตา...ขอบฟ้าแนว...ขนานกันแม้นสูงต่ำ...ฤาสำคัญแบ่งชั้นเรา ...... ได้เวลาฟ้าอวดลวดลายเมฆฟูฟ่องเฉกรูปลักษณ์สลัก

ระริกไหลรินร่ำธารน้ำไหลธารน้ำใสเรื่อยริบกระพริบแสงป่าอิ่มยืนผืนป่าตะวันแยงชุ่มชื้นแบ่งเบิกหล้ามาลีบานพือปีกสีผีเสื้อว่อนว่อนสีบินร่อนรี่ตามดอมดอกหอมหวานพืชแพร่พันธุ์แผ่ผืนให้ยืนนานสัตว์สืบสานอุดมป่าน้ำฟ้าดินสะบัดโบกโยกไกวใบไม้โบกลมกรรโชกก็กระชับรองรับถิ่นน้ำยังพรมลมยังพาอยู่อาจิณอาภาสิน

เตาะแตะต้วมเตี้ยมมาเยี่ยมหน้าอ้อแอ้เจรจาทำตาแป๋วตาใสคู่นั้นอันวับแววดุจแก้วจินดาค่าควรครองแจ้งสว่างกลางใจในทุกผู้เกรียวกรูรายรุมอุ้มแก้มป่องปู่ฟอดป้าฟอดยายกอดตระกองมือน้อยปัดป้องพัลวันเอิ๊กอ๊าก เอิ๊กอ๊าก ยิ้มเปื้อนหน้าทั้งเรือนก็เริงร่าจ้าละหวั่นผุดจำคำเก่าที่เล่ากันมีเด็กในเรื

ทุกคนคงรู้จักเรื่องเมาคลีลูกหมาป่า ซื้อการ์ตูนให้เจ้าลูกชายดูดูด้วยกัน หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ตลกเจ้าหมีบาลู แม่มันชอบกว่าลูกอีก ฮี่ๆมีอยู่ตอนนึง เมาคลีได้กลับเข้าไปอยู่ในหมู่บ้าน อยู่สักพัก เขาก็รู้สึกเหงาไม่รู้จะทำอะไร คิดถึงป่า ก็แอบหนีไป แล้วก็ไปบ่นกับบาลูว่า " พวกคนนี่น่าเ

..ฉันสอบตกวิชาตั้งสติวิชาสมาธิก็ไม่ผ่านสมดุลย์แห่งชีวิต..อันตรธานหายไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ฉันสอบตกวิชาจินตนาการสับสนและฟุ้งซ่านเกินขานกู่กระแสสิ่งไร้สาระก็พรั่งพรูยากจะรู้เท่าทันสภาวะฉันสอบตกในอีกหลายวิชาเส้นทางกว่าจะสำเร็จนั้นขรุขระหลงหลุมพรางนานาสุนทรียะที่เคล้าคละสีสันจนเพลิดเพลิน

.โปรยปรายเติมโลกสิโชคชะตาคลุมข่ายปรารถนาแขนงขนางตัณหาเติมโพรงระโยงระยางชักใยทุกก้าวย่างขยับมนุษย์รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสรู้ตราตรูชื่นช่อบริสุทธิ์อยากอยู่มีเป็นเกณฑ์สมมุติไม่อยากยังหยุดรำพึงภวังค์ให้เดินตามทางท

ข้าฯไม่รู้นี่คือบทกวีหรือไม่เพียงกลั่นจากหัวใจและรู้สึกบางอย่างเรืองเรืองในเบื้องลึกผ่านผนึกความจำสะท้อนใจสะท้อนจิตมาเจียนเป็นเขียนพูดอยากจะรู้พหูสูตร แต่ไม่ใช่สิ่งที่รู้คือมิรู้อยู่เรื่อยไปที่วูบไหวคืออารมณ์ทับถมรู้ก่อนขีดเขียนภาษาข้าฯ เคยอ่านรสกวีโบราณยังซ่านอยู่ย้อมแสงแดดสายลมคำบ่มชู้ถ

สบายดี คุณลุงหมี่ที่รัก
ไม่ได้คุยกันนานแล้ว เห็นว่าเว็บบอร์ดเหงาๆ เรยแวะเข้ามาทักทาย สบายดีบ่ครับ
ผมย้ายมาอยู่เมืองไซยะบุรี ปะเทดลาว เป็นที่เรียบร้อย จึงแจ้งข่าวมาเพื่อทราบ
ถ่ายรูปส่งมาให้ดูครับ  ถ่ายแล้วคิดอะไรได้ก็เลยดัดแปลงนิดหน่อย
ชีวิตคนเราคงไม่ "ผกผัน" เหมือนในรูปหรอกนะ หรือลุงว่าไง