M-e-e P-e-d

๏ เอาไงล่ะน้าหมี่          ผิว์ธุลีจะทำกลอน
แค่นเขียนคะนองนอน  ขบคิดพินิจนัย

๏ อวดท่าสง่าเท่          ดุจะเทสุวิสัย
งามเลิศประเสริฐใด      บ่มิเกินจะเพลินพรรณน์

๏ แต่หันซะคอเคล็ด    ตะละเม็ดมิเห็นหัน
ไม่รู้อ่ะไงกัน                มนะตันประพันธ์กลอน

๏ เห็นเขาพระวิหาร      สิก็ขานจะขันคอน
หมั่นไส้เขมรตอน        ชิชะชิงตะลิงปลิง

๏ อยากขัดก็ปัดป่าย    พิศะคล้ายกระวายวิ่ง
กองหินน่ะที่จริง          มิวะโวยจะโดยใคร

๏ มีแต่มนุษย์นั่น          ทะเลาะกันตะบันใส่
เข่นแข็งตะแบงไป        เถอะวะเฮ้ย! สิของกู

๏ หินกองประลองฆ่า      จะเหมาะถ้ามนุษย์รู
แต่นี่มนุษย์หรู              ก็ล่ะรู้อารยธรรม

๏ แต่เฉยก็คงฉล          ทุกมลเขมรกำ
ของร่วมขย้ำหม่ำ          อะฮะทำคะนองมือ

๏ ปล่อยไว้ก็คงเพี้ยน      ผิว์กระเหี้ยนกระหือรือ
ได้คืบจะเอาขื่อ              ละจะยื้อจะชิงคาน

๏ ปล่อยไว้มิกำหราบ      ดุจะกราบสดับกราน
ปล่อยไว้ก็ลูกหลาน        จะระรานบุราณชน

๏ ว่าสิ้นนะน้ำยา            มิประสาถลำกล
หลงเล่ห์เขมรมนต์          ชนม์ม้วยมิรู้ทัน

๏ เอาไงล่ะน้าหมี่            ฉะธุลีซะงงงัน
ขัดขวางรึปล่อยมัน          ละกระนี้สิเอาไง?