M-e-e P-e-d

ในที่สุดพี่หมี่ก็จะได้อ่านงานท่านปู่ธุลีซะที หลังจากคอยแล้วคอยเล่ามานมนาน
ฉันทลักษณ์อันนี้เค้าเรียกว่าอะไรเหรอคะ เหมือนจะคุ้นๆแต่หนูลืมไปแล้วล่่ะค่ะ ท่านปู่เก่งจริงๆ

ขอบคุณครับน้าดิน เรื่องสั้นได้ชมเชยครับ ส่วนบทกวีเข้ารอบ 2 แต่ก็พลาดไป นี่แสดงให้เห็นว่าซีไรต์เป็นเพียง "ภาวะ" เท่านั้นจริงๆครับ  "ไม่มีชื่อหมายเลข 1 " ผมเขียนเป็นกลอนเปล่า เด๋วส่งนิตยสารก่อน แล้วค่อยเอามาลงครับ


ฉันท์ของน้าดินก็มีสำเนียงแบบน้าดินอยู่ดี  อ่านได้เพลินครับ แต่ค่ำๆค่อยมาอ่านแบบเฉพาะอีกทีนึง

เก๋เขาแอบให้ผมไปอ่านบล็อกน้ามาแล้วล่ะ แต่ผมลืมเซฟเก็บ 5555


ว่างๆ และไม่หวงแหนนัก ก็เอามาแปะที่นี่ได้นะน้า เชื่อว่ามีหลายคนอยากตามอ่านครับ

โอ๊ะโอ! สามปีแล้วหรือขะรับ สามปียังไม่เป็นชิ้นเป็นอัน น่าอาย น่าอาย
หามีอันใดให้แหนหวงดอกขะรับน้าหมี่ เพียงที่เขียนไปแล้วคงปล่อยแล้วเลย ก็จะค่อย ๆ เขียนใหม่ บนบอร์ดหมี่นี่แลขะรับ

น้อมคารวะ

ง่า..ขอบพระคุณที่สละเวลาขะรับน้าหมี่  จะเอาโทษถือโกรธไยเล่าขะรับ  เว็บหมี่มีเสน่ห์ก็อิตอนบทเข้าพระเข้านางของน้าหมี่นี่แลขะรับ

ทอดตาทั่วสยามประเทศ ข้าพเจ้ายังไม่เห็นนักกวีท่านใดที่ล่วงแล้วความเป็นเลิศทางฉันทลักษณ์นิยมเหลียวกลับสละเวลาช่วยแนะนำละอ่อนผู้ต้อยตามมาข้างหลังเยี่ยงน้าหมี่กำลังกระทำอยู่นี้เลย (อุเหม่..ประโยคยาวเฟื้อยไม่เว้นวรรคให้หายใจ ประทานโทษขะรับ)

ยังฉงนอยู่ครามครัน ก็เมื่อมีกวีซีไรต์คอยชี้แนะแทะทึ้งกลึงเกลากระนี้ ไฉนไม่ระดมเขียนกันมาลง  ช่วยกันอ่านช่วนกันดูให้เป็นที่บำเรอใจ ไยจึงเงียบฉี่ทั้งสยามนี้รึก็อุดมด้วยนักกวีใช่น้อย

อา..แค่สงกาไปตามอัตภาพน่ะขะรับ (มีกันไม่กี่หน่อนางย่อมเป็นที่ยินดีแม่นมั่น)

กล่าวถึงเรื่องคำชี้แนะ ผู้น้อยน้อมรับด้วยเกล้า หนก่อน ๆ เมื่อสดับตรับฟังคำแจงแถลงไข ข้อข้องใคร่ถกถามพอมีอยู่บ้าง แต่ต้องชั่งใจมิรู้ทำกระไรดี โผล่กลับมาต่อถ้อยร้อยคำก็เกรงไปว่าน้าหมี่อาจคิดไปข้างเจ้าหมอนี่ตีฝีปาก เรารึอุตส่าห์แนะนำหนอยยังจะทำเป็นข้องใจ อย่ากระนั้นเลยครั้งหน้าเฉยเสียล่ะดี หากเป็นกระนี้ผู้น้อยก็จะอดรับเมตตาเสียโดยรู้ไม่เท่าการณ์

จึงเลือกงำเงียบทั้งใจรึก็ยังมีข้อข้องใคร่ไต่ถาม

ถึงวันนี้ข้าพเจ้าเลือกกลับมาชี้แจง ใช่เพราะอยากตะแบงอวิชชาอันตนอมไว้เต็มกระพุ้งแก้มนั้นหาไม่  แต่เนื่องเพราะหวังล่วงพ้นข้อจำกัดซึ่งตนเองมองไม่เห็น ข้อจำกัดที่เป็นคล้ายแผ่นกระจกใส  ปิดกั้นมิให้พัฒนาการเลยล่วงออกไป  เมื่อมองคราใดก็เห็นแต่ภาพสะท้อนเดิม ๆ คล้ายบรรจุไว้ด้วยความถูกต้องสมบูรณ์จนไม่เห็นร่องรอยตำหนิ (ประดุจมัจฉาน้อยว่ายวนอยู่แต่ในอ่างมิปาน)

เมื่อมั่นแล้วว่าน้าหมี่เปิดใจกว้าง มิคิดไปข้างอกุศลเป็นที่แน่ ข้าพเจ้าจึงเลือกจะไต่ถามต่อคำ  ขอน้าหมี่อย่าเห็นเป็นล่วงกตัญญูผู้เป็นที่เคารพเลย  ทั้งนี้ด้วยหวังประโยชน์ตนจะได้ทำความเข้าใจให้กระจ่างนั้นข้อหลัก

คราหนึ่งน้าหมี่เคยท้วงคำ 'พวงดาว' ซึ่งผู้น้อยใช้ครั้งต่อกลอน 'ชิงช้าสวรรค์' ของท่านวาลุกา ว่าดาวหาได้เป็นพวงไม่  ยามนั้นใคร่ครวญดูผู้น้อยคิดถึงคำ 'พวงแก้ม' ก็หากเมื่อมี 'พวงแก้ม' กระนี้มิทราบน้าหมี่พอจะยอมใจให้ใช้ 'พวงดาว' ต่อได้หรือไม่  ความนี้เป็นข้อสำคัญจึงย้อนถาม  เพราะหากน้าหมี่ยืนยันว่าคำไม่สื่อความ ทีหน้าทีหลัีงหากบังเอิญคำลงสัมผัสจะได้ละข้ามไปเสีย

มาเรื่องอินทรวิเชียรฉม  กราบเรียนน้าหมีแต่เนิ่นก่อน ผู้น้อยเขียนฉันท์ไม่เป็นดอกขะรับ ครุหน้าตาอย่างไร ลหุประมาณไหนหารู้ไม่

เพียงชมชอบน้ำหนักเสียงและจังหวะคำ คิดไปว่าหากสามารถนำมาใช้ให้เหมาะกับเนื้อหา อารมณ์ของบทนั้น ๆ ก็จะดีใช่น้อย ผู้น้อยจึงพล่อยเขียนออกไปตามสนุกใจ ตรงไหนติดก็มิได้รอคิดให้ลงตามบังคับ ปล่อยไปตามแต่คำร่วงหลุดออกมาจากกองขี้เลื่อยในขมอง ก็หากจะนับเป็นฉันท์ อาจกลายมีสารพัดฉันท์ในสำนวนเดียวจนหากคุณครูสมศรีมาเจอะเข้าเป็นวิ่งหาไม้เรียวมือไม้ระรัว

ฉันท์นั้นมีข้อจำกัดอยู่ที่ผู้อ่านจะต้องรู้ออกเสียงจึงได้รส คำ 'กล' ในบางตำแหน่งออกเสียงกล บางตำแหน่งกลับออกเสียง กะละ ผู้น้อยยามนั้นด้วยเกรงท่านกวิสจะไม่ยอมออกเสียงตามต้องการจึงใส่สระอะให้เสร็จสรรพ ทราบว่าทำพินาศแบบเขียนไทยอันดีงามเสียสิ้น แต่ก็ยังหยาบใจกระทำลงไป สำนึกผิดขอรับ สำนึกผิด

แต่เนื่องเพราะทุกวันนี้มีผู้อ่านฉันท์ต้องตรงตามที่ควรเป็นน้อยจริง ๆ ทำอย่างไรจึงจะให้รสของจังหวะคำขรึมขลังเหล่านั้นสืบยอดทอดต่อเป็นเรื่องน่าขบคิด (ใส่วงเล็บตามหลังอย่างน้าหมี่แนะนำก็ไม่เลว อาจเกิดรูปแบบการเขียนใหม่ขึ้นในสาระบบ)

ทั้งนี้ทั้งนั้น เพื่อถนอมก้นมิให้คุณครูสมศรีหวด ข้าพเจ้าไม่เคยคิดเขียนคำกำกับไว้หัวบทดังเช่นขนบนิยมเมื่อเขียนฉันท์อย่างบุราณาจารย์กระทำ หวังเป็นทางเลี่ยงให้ใจตนว่าที่บังอาจเขียนคำออกไปหาใช่ฉันทลักษณ์ใดหนึ่งไม่  เป็นเพียงคำสัมผัสดาษ ๆ ประสาวณิพกอักขระที่มีคำจำกัดจำเขี่ยคิดใช้กล่าวยังยากเย็นสะเออะริเล่นเลียนฉันทลักษณ์

ยามถูกถามว่าเป็นฉันทลักษณ์ใด ผู้น้อยจึงเลี่ยงตอบเอาขำไปเสีย แต่ยังอิงต้นแบบก็เพื่อหวังบอกนัยการอ่านออกเสียง

เอาเป็นว่าผู้น้อยไม่ได้เขียนฉันท์ดอกนะขะรับ แต่เป็นฉม (เรียกเล่น ๆ ขะรับ ขออย่าถือสา)

ต่อคำวิจารณ์ข้างต้น (ตรงนี้สำคัญกับข้าพเจ้ายิ่งยวด)

เรียนถามน้าหมี่สองประเด็น สื่อความไม่ชัดเจน กับ ทอดคำข้ามวรรค

๑ สื่อความไม่ชัดเจน  หลังจากสดับคำชี้แนะ ประเด็นนี้น่าจะเป็นจุดอ่อนที่ข้าพเจ้ายังไม่สามารถแก้ไขข้ามผ่าน นำความเข้าใจตนมาแจงหวังให้น้าหมีหักคอตีเข่าอีกสักทีเพื่อจักได้จดจำ

เห็นเขาพระวิหาร      สิก็ขานจะขันคอน หมั่นไส้เขมรตอน        ชิชะชิงตะลิงปลิง

ใจคิดกล่าวว่า เห็นกรณีเขาพระวิหารแล้วก็อยากจะโต้ตอบทั้งขันคือส่งเสียงร้องและคอนคือเอามาแบกหามเอามาเป็นภาระต้องกระทำอะไรสักอย่าง ก็เพราะหมั่นไส้เขมรตอนที่อมเขาพระวิหารซะคนเดียว (ใช้ตะลิงปลิงเอาขำ ตะลิงปลิงน่ะเปรี้ยว คิดไปว่าคล้ายองุ่นเปรี้ยว คือองุ่นเมื่อไม่ใช่ของเราแล้วเปรี้ยวน่ะขะรับ)

หินกองประลองฆ่า      จะเหมาะถ้ามนุษย์รู
แต่นี่มนุษย์หรู              ก็ล่ะรู้อารยธรรม

คิดกล่าวว่าเพื่อกองหินพวกนั้นหากมนุษย์เมื่อสมัยใช้ถ้ำอยู่อาศัยจะฆ่ากันเพื่อแย่งชิงไม่ว่ากัน แต่นี่เราเป็นมนุษย์พัฒนาแล้ว (ก็อย่างน้าหมี่เข้าใจนั่นแล)

กล่าวความเพียงน้อยเพื่อสื่อความมากหลายเป็นสิ่งกวีนิพนธ์ทำหน้าที่มานมนาน แต่แค่ไหนจึงพอดีได้ความ เพียงใดจึงไม่ทำให้เสียความเป็นเรื่องยากทำความเข้าใจและไปให้ถึง

บอกกล่าวคำขยายมาเยี่ยงนี้ ขอน้าหมี่ฟันธงว่า 'ไม่ได้' 'สื่อความไม่ชัดเจนเพียงพอ' ต่อไปข้าพเจ้าก็จะขยายวิธีคิดวิธีกล่าวให้ลงในรายละเอียดอีกสักหน่อย (สักวันแม้นหากละเอียดจนเกินไปก็จะกลับมาเรียนถามเพื่อตัดออกอีกสักเล็กน้อย หาจุดพอดีจงได้)

๒ ทอดคำข้ามวรรค บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าพบคำจบวรรคทอดความหมายโยงต่อไปยังวรรคถัดจึงได้ใจความ เมื่อเขียนว่า

หมั่นไส้เขมรตอน        ชิชะชิงตะลิงปลิง

คำ 'เขมรตอน' ความหาได้จบเพียง 'เขมรตอน' แต่ต่อไปยัง 'ชิชะชิงตะลิงปลิง' (ตามความหมายข้างต้น) การกระทำเช่นนี้เคยเห็นมาแต่เก่าก่อน เป็นเพราะข้าพเจ้าเข้าใจผิด หรือการทอดความนั้นมีอยู่จริง เพียงข้าพเจ้าใช้คำไม่ชัดเจน  สิ่งนี้เป็นเส้นผมบังภูเขาซึ่งผู้น้อยยังต้องหาทางเขี่ยออกโดยอาศัยความกรุณาจากน้าหมี่ที่เคารพรัก

สำหรับคำ 'ผิวะ' ใช้ไม่ตรงความ น้อมรับโดยดุษฎีขอรับ

เขียน 'เอาไงดีฮับน้าหมี่' หวังรับฟังความเห็นเืรื่องเขาพระวิหาร  ซึ่งก็ได้คำตอบแล้ว ส่วนเรื่อง 'ฉันท์' น้อมเรียนย้ำว่าผู้น้อยมิเคยคิดหยาบใจเขียนออกมา แต่เพราะรักความไพเราะของจังหวะคำเสียนักหนา  ก็จะนำจังหวะคำมาใช้ตามแต่แรงซุกซนพาไป แน่ล่ะ มิคิดเอ่ยอ้างชื่อฉันท์วางหน้าบทให้บุราณาจารย์ต้องพลอยหมอง ขอน้าหมี่วางใจ

ขอบพระคุณสำหรับทุกคำชี้แนะ ทั้งหมดนี้เรียนมาด้วยความเคารพเป็นที่ยิ่ง นอกจากหวังประโยชน์จะได้แก้ไขปรับปรุงอัปลักษณ์นิพนธ์ตนอันดับต่อ ๆ ไป  ยังอาจเกิดประโยชน์โภชน์ผลต่อสหายผู้มีใจใฝ่รักในทางนักเลงกลอน  เหตุด้วยกุศลนี้จงดลบันดาลให้น้าหมี่หล่อวันหล่อคืนหล่อไม่หยุดไม่หย่อน..เทอญ

น้อมคารวะ

มาตอบพรุ่งนี้นะน้า วันนี้ไข้รุมๆตัวตั้งกะเช้าเลย กินยาไปแระ ปกติผมจะใช้วิธีนอนห่มผ้าให้เหงื่อออก ไม่ก็ออกกำลังกายเบาๆ แล้วจิบเบียร์เป็นปกติ (ฮา)  แต่ช่วงนี้ไม่ไหวแระ เบียร์ก็ต้องเพลาๆลงไป

ไงเวลาน้าจิบเบียร์ก็กรวดให้ผมสักขวดสองขวดด้วยนะ 5555555

หญิง-

พุงน่ะ 34 เข้าไปแล้วล่ะ อุ้ยอ้ายยวบๆยังไงไม่รุ


น้าดินครับ-

น้าเข้าใจผิดไปบางอย่าง ผมไม่ใช่พวกฉันทลักษณ์นิยมหรอก ในความหมายที่ว่าไม่ได้เคร่งอะไรเลยกับการบังคับสัมผัส มีก็ได้ไม่มีก็ได้ เวลาอ่านบทกวีของใคร ผมจะสนใจที่เนื้อหาของเรื่องเ็ป็นอันดับแรกครับ จากนั้นก็จะดูวิธีการเล่า ตามมาด้วยการใช้คำ อนุโลมให้(ตัวเองด้วย)ในกรณีบังคับสัมผัสครับ แล้วผมก็ไม่ได้เป็นเลิศทางฉันทลักษณ์ด้วย เวลาเขียนหรืออ่าน ผมใช้วิธีออกเสียงและจับสังเกตุครับ

คำว่าพวงดาวนั้น มันไม่ให้ภาพเห็นนะครับว่าเป็นยังไง ในขณะที่พวงแก้มเราจะเห็นภาพยุ้ยๆของแก้มสาวอ่้องต่อง ถ้ายุ้ยมากก็จะไม่เรียกพวง พวงดาวนี่ถ้าจะให้นึกภาพ ก็จะต้องมีดาวมาต่อๆกองๆกันบนฟ้า แล้วย้อยเรียวปลายลงมาเป็นพวง เหมือนพวงองุ่น และดาวแต่ละดวงจะต้องอยู่ชิดติดกันเป็นรูปทรงเดียว ผมยืนยันว่ามันไม่น่าจะใช้ได้ครับกับคำว่าพวงดาว เป็นคำยืนยันจากคนที่ไม่ได้เป็นราชบัณฑิตนะครับ มันอาจใช้ได้และมีคนใช้มาแล้วก้ได้ แต่ผมไม่เคยเห็นก็เป็นได้ครับ

ฉันทลักษณ์ไม่ว่าจะกลอนโคลงกาพย์ฉันท์ ไม่ว่าเราจะใช้ผิดยังไงก็ตามนะครับ มันก็เป็นฉันทลักษณ์หนึ่งอยู่ดี เรียกกันว่ากลบท เราสามารถสร้างกลบทขึ้นมาเองได้เป็นร้อยสำนวนพันสำนวน กลอนสี่สุภาพที่ฮิตกันมากนี้ก็คือกลบทหนึ่งของกลอนโบราณ  เพียงแต่ให้เราแม่นในกลบทที่เราสร้าง และใช้มันจนเข้ามือก็พอครับ ผมจึงไม่เห็นเป็นเรื่องคอขาดบาดตายว่าใครเขียนผิดฉันทลักษณ์

การใส่วงเล็บเสียงสระอะในฉันท์นั้นทำกันมานานแล้วครับ ชิต บุรทัตอาจไม่มากนัก แต่คมทวน คันธนูที่เขียนฉันท์ได้คล่องมักใส่อยู่เป็นประจำ และทำให้คนอ่านออกเสียงได้ตามครุลหุ


มาที่ 2 ข้อคำถามนะครับ

1.สื่อความไม่ชัดเจน น้าดินกล่าวว่า "กล่าวความเพียงน้อยเพื่อสื่อความมากหลายเป็นสิ่งกวีนิพนธ์ทำหน้าที่มานมนาน แต่แค่ไหนจึงพอดีได้ความ เพียงใดจึงไม่ทำให้เสียความเป็นเรื่องยากทำความเข้าใจและไปให้ถึง

บอกกล่าวคำขยายมาเยี่ยงนี้ ขอน้าหมี่ฟันธงว่า 'ไม่ได้' 'สื่อความไม่ชัดเจนเพียงพอ' ต่อไปข้าพเจ้าก็จะขยายวิธีคิดวิธีกล่าวให้ลงในรายละเอียดอีกสักหน่อย (สักวันแม้นหากละเอียดจนเกินไปก็จะกลับมาเรียนถามเพื่อตัดออกอีกสักเล็กน้อย หาจุดพอดีจงได้)"

ผมไม่กล้าบอกว่าได้หรือไม่ได้นะครับ แต่ "เห็นเขาพระวิหาร      สิก็ขานจะขันคอน หมั่นไส้เขมรตอน        ชิชะชิงตะลิงปลิง" ยังไม่สามารถรวบความยาวๆให้เหลือเพียงไม่กี่คำได้ความเดิมครับ การยกต้นตะลิงปลิงมาเพื่อขำ ก็ยังไม่สามารถสร้างความเข้าใจได้ว่าทำไมต้องตะลิงปลิง ทำไมไม่เป็นต้นอื่น หากเปรียบกับสำนวนองุ่นเปรี้ยว งานก็ไม่ได้มีอะไรเกิร่นมาก่อนให้ผู้อ่านเปรียบสำนวนไทยกับฝรั่ง จู่ๆก็มีตะลิงปลิงแล้วก็หายไป

การรวบประโยคยาวๆใ้ห้เหลือน้อยคำ ต้องหาคำที่สื่อความหมายเดิมได้เต็ม ได้อารมณ์เดิมความรู้สึกเดิม และหากได้ยิ่งกว่าเดิมก็จะดียิ่งขึ้นครับ

2.ทอดคำข้ามวรรค ตรง "หมั่นไส้เขมรตอน        ชิชะชิงตะลิงปลิง"

เท่าที่เห็นลักษณะนี้กวีจะใช้สัญญลักษณ์ - เป็นตัวเชื่อมให้รู้ เช่น หมั่นไส้เขมรตอน-  ชิชะชิงตะลิงปลิง เพราะฉันท์เป๋็นเรื่องการเล่นเสียงสูงต่ำและการเล่นตัวหนังสือ ในสามัคคีเภทคำฉันท์ ของ ชิต บุรทัตมีใช้ลักษณะนี้เยอะครับ การทอดคำข้ามวรรคไม่ใช่เรื่องแปลกของฉันท์ แต่เป็นเสน่ห์ด้วยซ้ำไปครับ

นานๆจะได้คุยกันแบบนี้ เวบก้ดูสดชื่นไม่เบาครับน้า

ไอ้ที่ผมไข้มาหลายวันก็เนื่องจากร่างกายขาดแอลกอฮอล์หล่อเลี้ยงเฉียบพลันนั่นแหละครับ มุ่งหมายว่าอย่างน้อยพรรษานี้ คงงดเบียร์ได้สัก 5 วัน 6 วัน ไม่รู้จะทำได้ไหม 555555555

เวบผมค่อนข้างอาภัพ มีคนเข้าชมอยู่จำนวนน่าพอใจ  10 กว่าคนนี่สำหรับผมเป็นเรื่องน่ายินดีมากเลยครับ แต่ก็สงสัยเหมือนกัน ทำไมไม่ค่อยมีคนเขียนอะไรมาลงบ้าง เรื่องอะไรก็ได้ ทักทายพูดคุยธรรมดาก็ได้ ดันมีแต่พวกมาขายของซะนี่ 55555


อีกอย่าง ผมอยากให้ทุกคนที่เล่นที่อ่านที่เขียนที่นี่ ได้พูดคุยกันในกระทู้ของทุกคน ผมอาจเป็นเจ้าบ้านที่ไม่ดีนัก ตรงที่ไม่รู้จะหาทางให้ทุกคนรู้จักกันได้อย่างไร

เคยมีน้องสองสามคนบอกว่า รู้สึกเกรงๆบอร์ด ไม่กล้าเขียนอะไรมาลง บางคนก็ว่าเพราะหน้าตาเวบที่มืดดำน่าเกรงขาม ว่าไปนั่น  ผมก็เลยบอกลูกหมี เวบมาสเตอร์แล้วว่าให้เปลี่ยนสีเป็นชมพูหวานๆ ลูกหมีบอกว่ารอหน่อยครับ งานแกก็เยอะล้นมือ ก็ให้ทุกคนที่เกรงๆสีดำทะมึนของเวบรออีกสักหน่อยนะครับ


ผมอ่านของทุกคนที่เขียนมาลง อ่านกระทั่งโฆษณาที่หน้าด้านมาลง(ฮา)  และจะตอบทุกคนถ้าหากไม่มีงานอะไรรออยู่ อย่างของน้ำพี้นี่ก็ตอบของแกแบบละเอียด เพราะแกเคยบอกว่าให้ช่วยพูดถึงงานของแกหน่อย ณิศตะอีกคน รายนี้ชอบถามผมว่าอ่านหนังสืออะไรมาบ้างวันนี้  ถามยังกะการอ่านหนังสือเป็นยาแก้ไข้เลย 55555555555  กวิสราก็ด้วย รายนี้ก็พูดถึงงานเขามานานปีมาก จนไม่รู้จะพูดอะไรอีก วาลุกานี่ก็ฝีมือดี ใครอีก? จำชื่อไม่หมดครับ

รุ่นแรกๆก็มีอัญชา ที่ตอนนี้เป็นนักเขียนนิยายไปแล้ว ปุถุชนที่ปีนี้หนังสือบทกวีเข้ารอบสุดท้ายซีไรต์  ชิดชบานี่ฝีมือไม่บันเบา พี่เฮฮาก็ด้วย 2 คนนี้หายต๋อม ไม่ทราบไปอยู่ไหนครับ จ่าโจนี่เขียนหนังสือได้น่ารัก ยิ่งเขียนถึงต้นไม้หรือลูกชายของแกนี่ ยิ่งน่าอ่าน  ปรางก็ยุ่งอยู่กับเรียน(มั้ง?) ด๊ะห์ก็ยุ่งอยู่กับหางานทำ(มั้ง?)  น่าเสียดายที่เอ่ยชื่อมาไม่ได้รู้จักกันเลย ยกเว้นปรางกับด๊ะห์

ฝีมืออย่างน้าน่ะเขียนงานเองสบายครับ อย่างน้อยที่สุด ทุ่งระโนดก็มีอะไรเยอะแยะให้เขียนถึง

ผมก็เกร็งเหมือนกันนะครับช่วงเข้ามาใหม่ๆ ตอนนี้ก็ยังเกร็ง เปิดกระทู้คนโน้นคนนี้อ่านแต่มิกล้าต่อกระทู้ อธิบายไม่ถูกว่าทำไม แต่ถ้าผ่านครั้งแรกได้ครั้งต่อไปก็ตามมาเอง

ผมเขียนงานเก็บไว้เยอะเหมือนกัน แต่เขียนเก็บ งานกวีนี่หาคนอ่านคนคุยด้วยยากมาก  ทุกวันนี้แทบจะคุยกับใครไม่รู้เรื่องแล้ว  หากบอร์ดนี้เกิดบรรยากาศอย่างที่น้าหมี่ว่าก็ดีไม่น้อย  ส่วนเรื่องการทำความรู้จัก ทำไมน้าหมี่ไม่จัดงานชุมนุมชาวบอร์ดบ้างล่ะครับ (เหมือนช่อการะเกด) มาอ่านกวีกัน มาดื่มกินกัน มาร้องรำทำเพลงกันปีละครั้ง  (น่าจะจัดงานอ่านบทกวีสัญจรบ้าง อย่างที่กรุงเทพเขาทำๆ กันนะครับ) 

เคยมีคนเสนอมาแล้วเมื่อหลายปีก่อนครับ แต่เมื่อคิดดูว่าแต่ละคนก็อยู่ไกล ต่างมีหน้าที่การงานรัดตัว ก็เลยลังเล  ที่สำคัญมันต้องใช้เงิน จะระดมรวบรวมหรือแชร์กัน ผมก็เห็นว่ามันยังไม่สนุกอย่างที่อยากเป็น

ผมอยากทำแบบเข้าค่ายไปเลย มีวิทยากรมาแนะนำการเขียนกวี มีดนตรีเพราะๆให้ฟัง เป็นวงเล้กๆ มีพื้นที่ในการประชุม ตรงนี้ผมขอเทศบาลหาดใหญ่ได้ ใหม่ สะอาด ทันสมัย ครับ  มีกิจกรรมที่ใช้เวลาร่วมกันเพื่อฝึกฝนการเขียน เพิ่มทักษะการเขียน

คิดอยู่เหมือนกันแลหะครับ แต่ไม่มีเงินนี่สิสำคัญ  รอให้ผมได้พูดคุยกับคนมีเงินสนับสนุนได้ก่อนเถอะ แล้วเมื่อนั้นค่อยว่ากันอีกที  อาจจะไม่ได้มีแค่พวกเรา ผมอยากจะเชิญน้องนักเรียนที่เคยเข้าค่ายนักเขียน ที่ผมเคยเป็นวิทยากรให้ คัดพวกที่มีฝีมือการเขียนอยู่บ้าง จะได้ต่อยอดได้ครับ


ไม่ก็--

ทุกคนช่วยกันให้เลขผมสัก 4 ตัว นะครับ หวยมาเลย์จะออกทุกวันเสาร์,อาทิตย์,พุธ  รางัวลที่ 1 ตรวจรางวัลเดียวนี่บาทละ 4,500 ซื้อสัก 20 บาทก็จัดงานได้เลย นะครับ กรุณาให้เลขมาในวันศุกร์,เสาร์,และอังคาร 555555

แล้วก็ไปสมัครมาเป็นสมาชิกอีกคนหนึ่ง^o^