M-e-e P-e-d

ไปตะลอนมา .. ภูเก็ตสนุกดีฝรั่งหล่อ + น่ารัก..........แต่ร้อน... จบข่าวถามตัวเอง ไปทำแม่งไรวะ คืนเดียวนั่งรถไปนั่งรถกลับนั่นแหละ กำไรชีวิต .. หุหุแต่กลับมาพี่แกก้อจับคอมเปิดหมี่กินเรยยยน้อ.........ศิรภัทร์ je pense a toi นะ

ฉันรังเกียจความจริงใจ ศรัทธา,ยิ้มให้กับความหลอกลวง แสยะยิ้ม..

ท่ามกลางความเจ็บร้าวอันมืดมิด ฉันมีความสุข ไม่รับรู้สิ่งอื่นใด,ความรู้สึกของตัวเอง

เรามีเรา,ฉันมีหล่อน หล่อนไม่เคยคิดมีฉัน เรามีเรา,อย่างไร

วันที่ฟ้าหม่น แสงสีขาว สำแดงตน,เปล่งค่า

ฉันวิ่งตาม ขณะ,หล่อนวิ่งหนี เราต่างกัน ประหนึ่งแม่เหล็ก

ไม่ได้จะเข้ามาสร้างความรำคาญไม่ได้มาระราญพี่ๆนักเขียนก้อแค่อยากจะเข้ามาแวะเวียนเผื่อพี่นักเขียนจะเห็นใจที่มานั้นก้อมาดีที่มาที่นี้ก้อเพราะว่ามีใจให้เหงาๆ เลยเข้ามาทักด้วยความห่วงใยแต่จะไม่จากไป...จะเข้ามาอีกเพราะว่าได้อ่านอะไรๆที่สนุกเพราะว่าได้คลายทุกข์ ณ ที่นี้เพราะว่าเห็นคนที่เข้ามาอ

ด้วยวิถีแห่งกลีบหนาม และการเดินทางของความรัก สะดุด

ภาพการณ์ที่เห็นเบื้องหน้าก้องกระทบโสตประสาท - - เชือดเส้นแว้งแห่งนัยน์ตาแหวกก้อนเนื้อหว่างอกระริกผุดพรายขึ้นด้วยหลากถ้อยคำถามอาจไร้ซึ่งคำตอบเด็กน้อย..จะคิดเหมือนฉันไหม ?ถ้าเธอคิดจะคิดถึงใครจะเหมือนฉันไหมใช่ !ฉันคิดถึงคนที่ควรค่าแก่การรอคอย,

เหวยเหวย..เออละเว้ยเฮ้ย!จิตวิญญาณแห่งยุคสมัยตะเกียกตะกายออกมาแล้วจิตวิญญาณข้าเกิดขึ้นพร้อมกับความสูญเสียน้ำตาของเด็กน้อย - - เด็กน้อยข้าสวมมงกุฎอุดมการณ์ มองผ่านกรอบแว่นอุดมคติภายใต้แววตาของบุปผาชนตามรอยทางบนถนนแปลกแยกสายอุดมการณ์เด็กน้อยร้องไห้ท่ามกลางความมืดมิดรอยแผลทะลักล้นบนต้นยางพิราบ