M-e-e P-e-d

**สายรุ้งคลุมครอบฟ้า.......เขตขัณฑ์อาณัติสัมผัสพลัน..........เพริศแพร้วสายใจเชื่อมโยงฝัน........วันสุขสรรค์โลกจรรโลงแล้ว.....จิตแก้วเรืองไสว**..........**ย เส้นสายรุ้งโค้งมา ... จากฟ้ากว้างงามสล้างตรึงจิต...เพลินพิศฝันแสงรุจี ... เหลืองทองผ่องอำพันแต่งแต้มวันธรรมดา... แปลกกว่าเคย .

"ดวงตะวัน" ในบทกลอนนี้แทนชื่อว่า "ตาวัน" "ดวงจันทร์" ในบทกลอนนี้แทนชื่อว่า "จันท์"************************๑ ) ย ราตรีกาลผ่านผัน ... วันเยาว์ย้อนเจ้า"จันท์"ฉาย ... คล้ายอุทธรณ์อาวรณ์ถาม" ไหนกระต่ายหมายนิยมชมแสงงาม...ฟากฟ้ายามพรั่งพร้อมดาวล้อมเดือน ... "๒ ) ... ภาพทรงจำล้ำค่าเพลา

อยากอวยพรสวยๆหรูๆ แต่ก็คิดอะไรไม่ออก อาจเพราะบ้านเมืองเราปี 2553 มันมีเรื่องเศร้าเกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน และแนวโน้มปี 2554 ก็ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นผมประมวลดูแล้ว ก็สรุปได้ว่ามีแค่พรเดียวเท่านั้นที่ควรจะอวยให้กับทุกท่านครับ นั่นคือ ขอให้มีความสุข กันตลอดปี 2554 และตลอดไปเราขาดความสุขกันครับ คำอ

**สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๔ ค่ะ ...ท่านหมี่เป็ดที่นับถือเพื่อน พี่ น้อง และท่านผู้ทรงเกียรติทุก ๆ ท่านด้วยค่ะขอให้มีความสุข สดใส เสมอทั้งร่างกายและจิตใจค่ะโชคดีตลอดปี มีชัยตลอดไปค่ะ เช่นดวงวัน ............................ แสงสูรย์เรืองอุ่นคล้อง......ดวงขวัญสรรค์ค่าคุณอนันต์...........เอกสล้

๏ สวัสดีปีใหม่แล้วนะขอรับขอท่านสนุกสนานกับ มิ่งแก้วมีสุขยิ่งตามฉบับ ฉลองท่านบรรเจิดแลเพริศแพร้ว 

**ย กลางทิวทุ่ง ... รุ่งทิวา ... เจิดจ้าพ้องแสงสีทอง...จากดวงวันอันสดใสแรเปลวแดด...แวดล้อม...ย้อมอุ่นไอเริ่มวันใหม่...แสงเมลือง ... ทุ่งเรืองรอง ... ... ร่ายลำนำธรรมชาติพิลาสแท้รับขวัญแด่ ... ความพิสุทธิ์งามผุดผ่องดวงดอกเจ้า "ทานตะวัน" ร่วมครรลองอย่างสอดคล้อง ... ผองสกล ... จนเบ่งบาน

โอ บ้านฉัน เหตุไฉน ไกลปืนเที่ยงดั่งโดนเหวี่ยง เบี่ยงตวัด สลัดหนีเหมือนถูกแกล้ง ยื้อแย่ง ยัดย่ำยีสิ้นสุขขี แล้วสิหนอ พ่อแม่เราเกิดมาจน ต้องจำทน คนรากหญ้าโรยแร้งล้า หน้าดำ คล่ำอับเฉาสู้งานหนัก เหนื่อยแหนงหน่าย มิวายเบาดั่งภูเขา เลากา ปัญหาเอย

ฉันเห็นความจำเป็นในภาระขณะหนึ่งจึงหันหลังกับวารเคยหวานซึ้งชีวิตอีกครึ่งจึงเลือนลางฉันปรารถนาเติมเวลาในเหงาที่เปล่าว่างรู้ดี มิได้เคยปล่อยวางความอ้างว้าง ยืนยันพันธนาฉันหมายตั้งคำถามมากมาย เมื่อเจอหน้าเธอสุขทุกข์ อย่างไร ที่ไหนมาย่ำเพลาผ่านไปอย่างไรกัน

..เปลี่ยนแปลงเสมอมาไม่เคยเปลี่ยนวนเวียนวนเวียนลืมหย่อนหยุดผ่านแล้วผ่านเล่าหลายล้านชุดสิ้นสุดที่ใดใครอ้างรู้ขอบดินริมโลกเล่ามีไหมฝนแรกฟ้าใดเจ้าเคยอยู่แห่งไหนลมเริ่มออกพัดกรูจะมุ่งสู่ปลายทางสถานใดดาวเคลื่อนเดือนขับวันเวลาสามร้อยหกสิบห้าแล้วนับใหม่อีกปีอีกกี่ครั้งหนอถึงลับไป

สายฝนหลั่ งพรั่งพรู ฤดูหนาวคืนไร้ดา วทอแส งอันสุกใสพระจันทร์ยิ้ม เพื่อนรัก อยู่หนใดเจ้ารู้ไหม ข้าคิดถึง จึงเขียนกลอนเราไม่ได้ เจอกัน หลายวันแล้วเคลื่อนคลาดแคล้ว ข้าจึงร่าย ตัวอักษรเผื่อวันใด วันนึงเจ้า กลับคืนคอนข้าคงนอน หลับสุขี เปรมปรีดา.............................................