Contents
เพลงนี้ใครร้องคะพี่หมี่.. จำได้ท่อนเดียวน่ะไม่เคยรักใครเท่าติ๋ม พี่รักติ๋มแทบบ้าติ๋มเปรียบเสมือนดวงใจ ติ๋มนั้นคล้ายดวงตาสวรรค์ส่งมาประดับชีวี...
สงครามเริ่มต้นในจิตใจของมนุษย์ดังนั้นเราจึงต้องสร้างป้อมปราการแห่งสันติภาพจากภายในจิตใจมนุษย์ศานติจะไปไหนได้เล่าหนึ่งจะเป็นสองหนึ่งจะเป็นสามหนึ่งจะเป็นพันโลกทั้งผองเป็นของเราร่วมกันสงคราม...สิ้นสุดได้ก็ในจิตใจมนุษย์
เรียนพี่ลูกหมี ผ่านพี่หมี่ เพื่อทราบ...เมื่อบ่ายแก่ๆ สามสี่วันก่อน อิฉัน ผักเสี้ยวได้คิดกระทำการอุกอาจมาก คือจะสมัครเป็นสมาชิกน่ะเขาให้กรอก username เป็นภาษาอังกฤษอิฉันก็กรอกตามชื่อไปว่า pucksiewเพื่อนมาเห็นเข้า แล้วดันอ่านเป็น พักเสียวอ๊ากกกส์ส์... อิฉันแทบตกเก้าอี้!!หลังจาก
ราว 20.00 น.ห้อง825 อพาร์ทเม้นท์ย่านรามคำแหง"กลับมาแล้ว...จ้า"...........???.............."รอนานรึป่าว..."............???............."อืม...ไปธุระกับเจ้านายมา...เลยกลับช้า""หิวไหม" ผมสวมกอด...หอมแก้มเธอเบาๆ.............???..........."ไปหาอะไรทานดีกว่านะ...พี่หิวจัง".............???.......
๏ สายฝนขับไล่ความแห้งผากดินตากแดดร้อนเริ่มอ่อนยวบคันไถเทียมควายเดินสาบสวบเข็นควบขุดคราดปาดคันนาฤดูกาลหว่านไถเริ่มต้นพอทนกัดฟันเดินก้มหน้าบ่อยครั้งน้ำฝนปนน้ำตาเจิ่งนองใบหน้ามาหลายปีข้าวขาวออกรวงประท้วงก้องอยากช่วยเรียกร้องให้ตาสีพวกเขาปลูกเราให้งามดีเหตุใดชีวียังอับจนฝนหายสายน้ำก็แห้งข
หมายเหตุผู้เขียน :ภายหลังจาผมเขียนเรื่อง " เพื่อนตาย " ภาพความคิดบางอย่างยังวนเวียนอยู่ในสมองคำแนะนำจาก บ.ก. ที่บอกให้ผมลองเขียนเรื่องที่ซับซ้อนยังแว่วอยู่ในหัวแต่ผมก็ยังคงนึกไม่ออกถึงชั้นวางความซับซ้อนอาจเป็นเพราะความเป็นคนตรงไปตรงมา บอกเล่าเรื่องราวอะไรซื่อ ๆผมมองเข้าไปยังตัวละครของเพื่อนตาย
ด้วยดวงตาทั้งหลายถูกคาดปิดอยู่จงดูดินแดนโลกอันกว้างใหญ่และงดงามท่ามกลางฟ้ากว้าง จงกล้าหาญที่จักเบิกม่านจักษุแห่งดวงใจแม้นโลกเราประสบเพทภัยพิบัติจงอย่าได้หวั่นวิตกไปเลยสงครามจะต้องจบสิ้นเราจะหลอมปืนใหญ่เป็นจอบเสียมพลิกพรวนดินแปลงสมรภูมิเป็นสวนดอกไม้คลื่นลมจักสงบในไม่ช้านาวาแห่งความหวังก
ราคาคนสวยคนอื่นกินเนื้อเหลือแต่ก้างแต่กากเอ็งยังเก็บเอามาฝากข้าคนซื่อกระบือบ้านนา ข้าเซ่อข้าเซอะอย่าสะเออะมาเที่ยวตบตาสีสวยสวยของเสื้อและผ้าแต่งตบตาได้เพียงบางคนข้าอ้อนงอนง้อขอร้องเอ็งแต่แรกเอ็งยังกำลังใจแตกด่าข้าแหลกหน้าหนาหน้าทน
ในดวงตาใสใสที่มองโลกแสนกว้างใหญ่เกิดคำถามว่าทำไมทำไมจึงเกิดสงครามผู้นำต้องเป็นนักรบเจนจบไปทั้งเขตขามเสาะหาทุ่งหญ้างดงามอาจเป็นนิยามเิริ่มมาแย่งถิ่นที่อยู่อาศัยแย่งทั้งป่าไม้ภูผาแย่งลำน้ำหล่อเลี้ยงกายาแย่งช้างแย่งม้าวัวควายจะเป็นอย่างนี้นานไหมหรือต้องให้โลกสลายชนะแต่กลับเดียวดายไม่ม