Contents
ต่อมา ตอนบ่ายใกล้เวลาตะวันโยกร้องเท้าบู๊ตที่ลุยไปรอบอาณาบริเวณเขตอภัยทานเสียงออกคำสั่งที่แหบห้าวช่วยตรวจดูทุกศพว่ายังมีลมหายใจอีกหรือเปล่าไม่มีอาณาจักรใดหรอกฟักที่เสียงโห่ร้องของฝูงชนจะเป็นเกราะกำบังชีวิตฤ จะหยุดวิถีกระสุนไปได้
เมื่อวานอากาศแจ่มใส เพราะเมื่อวานซืนฝนตกหนักสายฝนเทลงมายังกับฟ้ารั่ว ต้นไม้ ต้นหญ้าดอกไม้พากันได้ชุ่มฉ่ำวันหลังจากฝนตก มักเป็นวันที่ดีเสมอสำหรับผมผมเฝ้าดูปรากฎการณ์ทางธรรมชาติหลังฝนตกเสมอดอกไม้ ใช่ดอกไม้ เมื่อวานยามเช้ามีสายแดดงดงามมากมากจนแลเห็นความสดใสของดอกไม้ริมทางเดินดอกไม้ริมทางเดินที่
ช่อดอกไม้ที่ยังไม่ได้จัดแต่งแจกันใบโตบนโต๊ะไม้ยาวตัวเขื่องดอกไม้หลากสีสรรพ์กำจายกลิ่นฟุ้งอบอวลในมวลอากาศธาตุผึ้งและผีเสื้อหลายตัวบินโฉบเฉี่ยวแต่ฉันคิดไม่ออกว่ากุหลาบควรจะอยู่ ณ ที่ใดคิดจะจัดดอกไม้แบบเซ็นฉันโง่,ฉันทึ่มและฉันไม่เข้าใจครั้นจะจัดแบบตะวันตกคลาสสิคบาร็อค,เรเนส์ซองส์เขลาไปกันให
หน้าจอมอนิเตอร์ .. สะท้อนภาพที่ขาวสะอาดมันแลดู เกลี้ยง .. เรียบสีขาวของพื้นหลังโปรแกรม Notepad แลดูเหมือนผืนผ้าใบที่ขึงบนเฟรม รอเวลาที่พู่กันฉ่ำสีน้ำมัน ลากจินตนาการที่พริ้วไหวเหมือนกระดาษ 100 ปอนด์ ที่รอจังหวะการเดินทางของสีน้ำยามที่มันเดินทาง กระดาษมันจะซึมซับทั้งสี ทั้งน้ำซึมไปในใยก
เล่ากันง่ายๆนะ สดๆ ไม่ต้องประดิดประดอยถ้อยความใดใดกันสิ่งใฝ่ฝันที่สุดของผมมานานปีคือบ้านสักหลัง ที่อย่างน้อยแม่จะได้ตายในบ้านของตนเองหลังจากที่เตี่ยสิ้นลมหายใจในบ้านเช่าบ้านที่เตี่ยเช่า-ย้ายมาชั่วชีวิตแกบ้านของผมมันต้องเป็นหลังที่ค้าขายได้ ราคาอาจแ
เธออย่าได้กระวนกระวายไปเลยเธออย่าได้ร้องห่มร้องไห้ไปเลยความทุกข์ทรมานจะผ่านเลยไปผ่านไปและผ่านไป.มันอาจจะเจ็บปวดรวดร้าวมันอาจจะพองบวมโตแต่มันจะช่วยให้เธออยู่อย่างผาสุก.
The Three Oddest WordsWhen I pronounce the word Future,the first syllable already belongs to the past.When I pronounce the word Silence,I destroy it.When I pronounce the word Nothing,I make something no non-being can hold. เมื่อฉันเปล่งคำว่าอนาคต,แค่พยางค์แรกก็เป็นส่วนหนึ่งของอดีตเสีย
กี่ชีวิตกี่ตนด้นมาหา ให้กูพาให้กูช่วยยามคับขันกี่ชีวิตกี่คนผจญกัน เมื่อถึงวันเหลือกูอยู่คนเดียวกี่ชีวิตกี่ร่างกร่างกำเนิด เมื่อได้เปิดชีวิตไม่คิดเหลียวกี่ชีวิตกี่ชนแม้คนเดียว จะด้นเดี่ยวมาหาคราอัปจนกี่ชีวิตกี่ตัวที่กูช่วย แม้ก
แม้มิเคยเห็นแต่ฉันรู้อีกด้านของดวงจันทร์ว่ามีอยู่จริงแม้แดดชอบเพียงสีขาวเพื่อทาหมู่เมฆแต่ฉันเชื่อสะพานรุ้งที่ทอดข้ามฟ้าว่ามีอยู่จริงแม้การเดินตกหลุมรักต้องกล่าวโทษความไร้สติแต่ฉันมั่นใจแรงโน้มถ่วงของโลกว่ามีอยู่จริงแล้วยามฝูงมดไต่ตอมรุมจิกกัดแมลงอ่อนล้าไยฉันไม่อาจสัมผัสเสียงความ
หวูดรถไฟกรีดม่านสีเทาขาดแหว่งวิ่นหลับตา ล้มตัว สะอื้นไห้กับชานชาลายากไร้สิ้นแสงสว่างตามทางปูลาดความชิงชังขังรอยเท้าย่ำ ร้าวแผ่นดินสั่นไหวไอเลือดเดือดเคล้าปนเถ้าฝุ่นสายลมคงโบกพัดไกวแรงเทียนแม้ริบหรี่ส่องแทนไต้ใบไม้ปลิดปลิวถมซากจมหายกล้าอ่อนกลายเสียดดินแทงหญ้าท้าพายุทอดสะพานสีรุ้งข้ามสองฝั่