Contents
ลิขิตเอาไว้ด้วยเธอเคยโบยบินฉวัดเฉวียนแหวกอากาศธาตุเหนือหมู่มวลดอกไม้ลิขิตเอาไว้ด้วยเธอเคยท่องไปตามแนวป่าที่รกครึ้มด้วยหมู่แมกไม้ขจีเขียวลิขิตเอาไว้ด้วยเธอเคยฝ่าข้ามท้องทุ่งกว้างและหุบเขาอันไพศาลที่เต็มไปด้วยดอกหญ้าและดอกบัวดินลิขิตเอาไว้ด้วยเธอเคยเหินไต่ริมโตรกผาน้ำตกเชี่ยวอันมาก
ตอนเป็นเด็กฉันบอกพ่อว่าพ่อฮะ โตขึ้นผมอยากเป็นนักเขียนแกจะเขียนอะไร? พ่อถามผมจะเขียนบทกวีฮะงั้นแกเลิกฝันเถิดไอ้หนูทำไมฮะพ่อบทกวีราคาถูกก็ดีนี่ฮะ ราคาถูกถูกจะได้มีคนซื้อไปอ่านกันเยอะเยอะแล้วผมจะลดและแถมให้อีกหลายขวบปีผ่านไปฉันเริ่มค่อยค่อยเข้าใจสิ่งที่พ่อพูดเตือนไว้บทกวีราคาถูกบทกวีขา
เสียงเครื่องทำความเย็นครางหึ่ง ๆ อยู่เหนือหัว อุณหภูมิภายในห้องเย็นกำลังพอเหมาะพอดี แสงจากโคมไฟสีน้ำเงินส่องสว่าง ใกล้กันคือกองเอกสารที่รอการจัดเก็บ ดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามฉันก้มหน้าก้มตาขีดเขียนรายงานลงในสมุดบันทึกประจำวันพลางขยับตัวไปมาด้วยรู้สึกปว
ฉันแง้ม "กล่องความทรงจำที่รอวันเป็นจริง"ทุกอย่างยังวางอยู่ที่เดิม- คราบกาแฟบนปกหลังหนังสือ- อ้อมแขนโอบรัดตามจังหวะดนตรี- กลิ่นหอมจากหัวใจยามแนบกาย- ยิ้มที่ฉายจากแววตา- ลมหายใจอุ่นกรุ่นไวน์
จรดความอยากทั้งมวลลงบนกระดาษตัวอักษรมากมายไหลหลั่งพร่างพรูจากห้วงความคิด...จินตนาการเจิดจรัส!ภายใต้อักษรที่มากมายเหลือคณานับ!ความอยากยังวิ่งพรูผ่านน้ำหมึกจากตัวอักษรตัวแล้วตัวเล่าอย่างมิมีทีท่าว่าจะหยุดหย่อนจินตนาการไม่รู้จักคำว่าพักผ่อนขับเคี่ยวด้วยเรี่ยวแรงจากเช้าจรดเย็นมิใยเห็นความจำเ
คุณกำลังจะไปแล้วใช่ไหม ??ช่วยปิดไฟให้ผมด้วยผมอยากจมตัวเองอยู่ในความมืดและถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณเกินไปช่วยปิดประตูให้ผมด้วยผมอยากขังคนอื่นไว้ภายนอกผมอยากนอนหลับ...ผมอยากจะฝันว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตผมไม่มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตผม
ไปเร็วโว๊ยย... รีบ ๆ ไปดูกัน โน่นไง เดินตามยายเมี้ยนไปเลยก้ได้แกเดินตัวปลิวไปโน่นแล้วที่ต้นลั่นทมข้างวัดไง ไอ้ที่ถัดจากกอไผ่ข้างกำแพงวัดน่ะเลยไปนิดนึงก็ถึงเมรุแล้วเห็นตาอ่วมสัปปะเหร่อแกบอกว่า ไอ้แช่มมันแอบมาผูกคอตายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แกจะไปรู้อะไร วัน ๆ เมาเดินเอียงไปเอียงมา เซ็นเหล้
วันนี้ฉันยังไม่ได้ฆ่ายังไม่ได้ลงมือฆ่าอัตตาของตนเองอัตตาบางวันกำเริบเสิบสานขั้นทำตัวเยี่ยงราชา จอมเผด็จการอำนาจล้นฟ้าล้นแผ่นดินและเจ็ดมหาสมุทรบางครั้งอัตตาพุ่งปราดสูงราวกับเป็นศาสดาผู้ประกาศคำสอนใหม่แก่โลกอันสับสนวุ่นวายบางคราริอาจคิดเป็นนักปราชญ์เรืองนามเหนือปฐพีคอยคิดคำนึงไขปมปริศนา
เช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยเสียงแผดเผาของแดดมันกร้าวร้าวลึกลงชอนไชทุกใบหญ้าฉันเห็นแสงแปลบปลาบของลมหนาวสาดกระทบบานหน้าต่างทุกหลังก่อนพระจันทร์ลาลับฉันทันเด็ดน้ำตาของสายหมอกหยาดสุดท้ายที่บอกลาทุกกลีบดอกไม้ก่อนจะรินหยดตกลงดิน
คูนบาน จารฤดูให้รู้ว่าถึงคราหน้าแล้งระแหงหนลมเอย ลมพลิ้วพัดปลิวปนแดงฝุ่นค้น-เคลื่อนคลี่คีตการเหลืองเรืองเรื่องลือคือเสน่ห์ก่อนฟ้าถั่งฝนเท สงสนานแย้มมาเติมดวงใจดอกไม้บานมิให้แล้งแห้งกร้านสู่ลานใจเสมือนดั่งคีตการบนลานแล้งแต้มแต่ง ทุ่งทางสล้างไสวเหลืองพราวพร่างพรายเรียงรายไปจากบ้านเหนือจรด