M-e-e P-e-d

โ ส เ ภ ณี มิใช่ ศิ ล ปิ นผมเกล้าเรียบตึงหมุดปิ่นปักกิโมโนไหมโอบิรัดหลังตรงเลิศมือชงชาเล่นซามิเซ็งร่ายรำเยื้องยุดฉุดเวลาวอนชายพอใจเรียกใช้บริการเขาเรียกเธอ เกอิชาผมปลิวสยายคาดสายพลาสติกเอวอ่อนอกอัดผ้ายืดแสบสีควันบุหรี่เบาเคล้าเหล้าในมือเต้นเร้าย้ายส่ายวนตามเวลาวอนชายพอ

คืนคำรักเสียงโทรศัพท์คราง...แผ่วเบาแม้ไม่ลืมตา ฉันรู้ว่าคือคุณเส้นเสียงกระเส่าเคยเร้ากายยามชิดใกล้คราง..แผ่วเบา...คล้ายคำสั่งท่ามกลางแมกไม้ที่ถูกความมืดโอบคลุมส่งความซ่านไหวจากปลายนามายังเมืองหลวงกระตุ้นกลีบเกสรดอกไม้ให้แย้มบานยั่วยวนปลายนิ้วล่วงไล้ไซ้ซอน...ดม...ดื่ม..น้ำรักที่คุณเคยพรอด

ฉันซื้อแก้วเล็กเล็กสี่ใบใสใสวางเรียงรายเบื้องหน้าฉันพยายามคิดนึกในใจฉันควรเติมใส่อะไรลงไปใส่กาแฟให้เธอดื่มกับฉันก็หมดไปสองใบแล้วอีกสองใบที่เหลือฉันคิดไม่ตก - ว่าฉันควรเติมใส่อะไรลงไปฉันครุ่นคิดไม่ออกจินตนาการไม่แล่นบางทีการเดินเล่นบนสนามหญ้าหน้าบ้านความคิดดีดีคงบรรเจิดแล้วมันก็คงเต็ม

Wind of changeสายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงพัดมาอย่างอ่อยเอื่อย..เชื่องช้า...เรียบง่าย ทว่าสง่างาม...แต่ในบางขณะ...สายลมกลับแปรเปลี่ยนเป็นกรรโชกรุนแรงแต่คนยังนิ่งเฉย...สายลมที่พัดผ่านใบหน้าสร้างทำให้รู้สึกได้เพียงความเฉยชาคนถูกกระทบ... หาได้สะท้านอันใดไม่หรือเพราะเตรียมใจสำหรับการเปลี่ยนแปลงนั

เลิกงานแล้ว..มันก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แสนจะน่าเบื่อมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ของผมเหนื่อยชิบเป๋งเลยว๊อย..ยย เงินเท่าเดิมเฮ้อ.. ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่ 8 .."กิ๊ง.." เสียงลิฟท์เปิดผมก้าวเข้าไปยืนข้างในมีสาวออฟฟิศ 2 คน ยืนคุยกัน ซุบซิบ ๆยามที่คอยกดลิฟท์ยืนเงียบ เหมือนจะตั้งใจฟังหญิงสาวทั้งสองผมเข้าไ

พรายอำพัน พลันผ่าน ราดรดตับฟองระยับ งามระยิบ กระพริบไหวได้ร่ำเบียร์ ระเรี่ยเรื่อย เอื่อยๆไปไม่เร่งร้อน ค่อยๆใส่ ในอุราโอ้ครานี้ มีเพื่อน คอยเลื่อนแก้วไม่คลาดแคล้ว เมาหนัก กว่าครั้งไหนด้วยปวงมิตร เคยสนิท ที่ห่างไกลได้กลับใกล้ ให้คืน ชื่นฤดียิ้มกันนะ !!!

เมฆคลี่ม่านดำปกฟ้าลมซุกกายใต้โคนหญ้าดอกไม้ไร้ไมตรีต่อแมลงฉันสั่นผวาเสียงตวาดอันดังของความตายธารไฟไหลนองท้องฝั่งถนนแส้เสียงเครื่องจักรกระหน่ำย่ำย่างละอองเถ้าคลุกคลุมป่าต้นตึกฉันแว่วเสียงกระซิบแห่งความตายเข็มเวลาดิ้นส่ายหลุดอุ้งมือความตายส่งบัตรเชิญมาให้ฉัน

ช่วงนี้เบื่อความซ้ำซากจำเจเบื่องานอยากไปเที่ยวจริง ๆเฮ้อ.....ไอ้เครื่องบินราคาถูกของทักษิณไปหาดใหญ่นี่มันกี่บาทเนี่ยบินไปกินหมี่เป็ดแกล้มเบียร์ตอนบ่าย ๆแล้วบินกลับซะดีไหมเนี่ย

.... ไม่มีแล้ว แววตา ที่ห่วงใยไม่มีเสียง ปลอบใจ ยามอ่อนล้าไม่มีมือ คอยยุด ฉุดขึ้นมาไม่มีแม้ เสน่หา ยอดยาใจ.... จากวันนี้ คงมี แต่ความเหงาอยู่กับเงา ความหลัง ครั้งสดใสเหลือแค่เพียง ความผูกพัน ที่ฝังใจจะขอเก็บ มันไว้ ให้ตัวเอง........

.....หนทางคิดย่างก้าว......แสนยาว ไกลนาเดินเดี่ยวในอุรา...............เหว่ว้าแอบพักกับวนา................ยามเหนื่อย กายแฮแสงแห่งตะวันจ้า..............อ่อนล้าหมดไป.....เส้นทางทอดยาวไกล.........เดินต่อไปอย่างเหน็บหนาวเจ็บปวดแสนรวดร้าว................ต้องย่างก้าวเพียงลำพัง.....ถึงกายจะเหนื่อยล้า