Contents
บ้านหลังเล็ก ๆ สีขาวเกาะกันเรียงรายเบียดเสียดตามเนินเขาริมฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนี่ยน ขอบหน้าต่างและบานประตูทาสีน้ำเงินสด ตัดกับสีขาวของผิวปูนที่ฉาบหยาบๆ มีบันได 15 ขั้นพาไปชั้นที่สองที่มีห้องหับอีกหลายห้อง ราวไม้หน้าห้องล้วนทาสีเดียวกับขอบประตูหน้าต่าง ดูราวกับว่าถ้าไม่สีขาวก็เป็นสีน้ำเงิน เป็นสัญล
เจ้าชายแห่งทะเลทุกครั้งที่ยินเสียงถอนหายใจจากเธอลมหายใจ...บางคราหนักหน่วง...บ่อยครั้งเบาหวิว...คลอเคลียคู่เคียงคลื่นสาย...ฉันพลันสูดลมหายใจตนเองเข้า...ลึก...จนสุดผนังของใจ...หวังเพียงผนึกผสานลมหายใจออก..ของเธอ...ลมหายใจเข้า...ของฉันให้เสียงลมหายใจที่ถ่ายเทสู่กันแทนความหวังว่าสักวันเราสอ
ถลาง *-คือถนนสายสั้นในย่านเก่าบ่งรากเหง้าเล่าตำนานผ่านสมัย'อั่งหม่อหลาว'** ปลูกเคียงเรียงแนวรายศิวิไลซ์ 'ยุคนายเหมือง' ครั้งเฟื่องฟูสุดหัวท้ายปลายถนนจรดตลาดชุมชนหลากเชื้อชาติเคยรวมอยู่จีน อินเดีย ไทย มอญ มลายูปลูกเรือนหรูร้อยคูหาคราวันวานสิ่งปลูกสร้างริมทางเท้าคราวอดีตประดับประดาปราณ
โอ้..ที่รักต่อให้ฉันรำพึงรำพันกี่ร้อยหมื่นถ้อยพันคำกี่ล้านบทแสนกวีขับขานเอื้อนเอ่ยสรรพสำเนียงคำว่า 'รัก' ออกมาก็ไม่เท่ากับความรู้สึกภายในที่ฉันมีต่อเธอตลอดกาลเวลาทั้งในอดีต ปัจจุบันและอนาคตคำว่า 'รัก'มิอาจสำแดงมิอาจอธิบายสิ่งที่ฉันเข้าถึงดื่มด่ำลึกล้ำต่อเธอได้โอ้..ที่รักยามใดที่ฉันจิ
บทกวีอยู่ในตัวข้ามันเร่งเร้ากระเส่าขับยามเห็นความหวังรูปเหรียญแอบหลังแววตาเด็กน้อยสูดกลิ่นมาลัยกลางดงล้อเหล็กบทกวีอยู่ในตัวข้ามันคำรามแสบก้องผนังท้องยามแว่วเสียงแห้งขลาดข้างบาทวิถีขดนิ่งเฝ้าเศษเงินร่วงจากใต้เท้าใส่คราบดำฝังเล็บมือเหี่ยวบทกวีอยู่ในตัวข้ามันดิ้นพล่านดาลเดือดยามคุ้นกลิ่
เราต่างกินข้าวจากเมล็ดพันธุ์เดียวกันเราต่างดื่มหยาดฝนที่รินจากเมฆหมู่เดียวกันเราต่างลิ้มรสเหงื่อที่อาบจากสายแดดเดียวกันเราต่างบาดผิวกายจากปลายคมลมหนาวเดียวกันแผ่นดินที่เจ้าเหยีบย่างแผ่นดินที่ข้าเอนซบต่างก็ถูกทอจากมือของแม่ธรณีเดียวกันอ้อมกอดที่โอบเราไว้คลี่ออกโดยฟ้าผืนเดียวกันแล้วเหตุใดเจ
วันอาทิตย์ 08/02/04 อากาศมืดมัว ท้องฟ้าดูขมุกขมัว สายลมหนาวระลอกแล้วระลอกเล่า อาจเพราะตลอดคืนที่ผ่านมาฝนสาดลงมาอย่างหนัก ความหนาวเลยกลับมาเยือนอีกครา วันนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย อากาศมันชวนหลับเอาให้ได้ ดวงตะวันก็ยังไม่ยอมแม้แต่เผยให้เห็นรอยยิ้มในยามเช้า วันของผมวันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมเติมเต็มวันด
(ว่าง)เปล่าค่ะ...(ว่าง)เปล่า ไม่ได้โป๊หนูแค่โชว์ศิลปะสมัยใหม่จะล่อนจ้อนทั้งตัวหนักหัวใครหนูต้องแคร์ทำไมถ้าได้ตังค์จะเจริญก้าวหน้าเป็น-อารยะ-ต้องกราบตีนคารวะพวกฝรั่งทิ้งวิถีไทยไทยให้ผุพังเพราะล้าหลังล้าสมัยไม่ทันกินคือแบบอย่างของหญิงสมัยใหม่อย่าปล่อยให้สัตว์เพศผู้มันดูหมิ่นมีรายได้ขาวสะอา
หากเราเอ่ยถึงคณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯจะมีกี่หนุ่มที่ไม่กระหวัดคิดไปถึงหญิงสาวแสนสวยและกิริยาอันชดช้อยของเหล่านางฟ้าที่นั่น แหละเราอาจลืมไปด้วยแล้วก็ได้ว่า อักษรศาสตร์ จุฬาฯ ยังมีหนุ่มๆที่รักและหลงไหลในด้านการเขียนการอ่านอยู่ด้วยเชษฐภ
... KNOW HOW TO HOLD ON AND HOW TO LET GO ...