M-e-e P-e-d

พวกเขาไม่ยอมให้เราเจริญเติบโตผู้ใหญ่พวกนั้นไม่ยอมให้เราเจริญเติบโตเราผลิชีวิต เขาปลิดเราทิ้งเราแตกกิ่งก้าน เราหว่านพืชผลเขากระทืบทำลายและหมายเหยียบซ้ำเขาหมายแต่ยอดเก่าแก่เราต้องการพื้นที่แผ่กิ่งก้านต่อให้อีกร้อยพันปีเราก็ยังคงไม่มีที่เหยียบยืนเพราะพวกเขาไม่ยอมให้เราเจริญเติบโต.

ใครมีความคิดเห็นอะไรดีๆ เกี่ยวกับคำๆนี้บ้างครับ

มาดูวิธีทำกันค่ะ

ก่อนอื่นเลย คือ ออกแบบหน้าตาโดยรวมไว้ก่อนนะคะ
ภาพปก หน้าหลัง สันข้าง.. ในเล่มมีอะไรบ้าง ขนาดเท่าไหร่ ยังไง .. หนากี่แผ่น กว้าง ยาวเท่าไหร่

อุปกรณ์ที่ควรมีก็ตามที่เห็นในรูปนี้เลยค่ะ

เนื่องจากหลายวันมานี้ มี spam message(ตัวหลังเขียนถูกไหมหว่า? เดี๋ยวจะกลายเป็น นวด ไปซะ แฮ่ๆ) เข้ามาเยอะมาก มันจะมาทุกๆ 5 นาที ทั้งผมและลูกหมี เวบมาสเตอร์ของเราต้องมานั่งลบไปพร้อมๆกับด่าแม่มันไป ประมาณว่าโคตรพ่อโคตรแม่มันผุดมาจากหูรูดไอ้หลิมไอ้หมากหรือยังไงเนี่ย จริตสันดานมันจึงกะเลวกะลาดถ่อยส

๑.สะพานรุ้ง...ปลายคุ้งงดงามยามทอดสายแดดต้องส่องเล่นยิ้มทักทายยักย้ายพวงแก้มแอร่มเรือง๒.ดอกไม้ป่า...เกสรปลิวว่อนมาตามลมหวนละลิ่วล่องลอยวนกระแสทวนกำจายกลิ่นหอมนวลระรื่นรมย์๓.ลูกโป่งสีชมพู...ลอยสู่ฟ้าครามนามเวหาลอยลิ่วปลิวแล้วไม่กลับมายกมืดป้ายน้ำตาที่ไหลริน๔.เด็กหญิงผมเปีย...ร่ำไห้

...


สนามหญ้าผืนสดเขียว สะท้อนเงาแดดยามสาย เม็ดน้ำค้างใสสวยบางส่วนยังคงเกาะพราวอยู่ตามร่องใบน้อยนิด จากหน้าต่างชั้นสองที่มองลงมา บางครั้งไมโครก็สงสัยถึงที่มาของเมล็ดน้ำที่มองเห็นว่ามันมาจากที่ใด ในเมื่อก่อนปิดเปลือกตาหลับไหลในคืนก่อน เขากลับเห็นแต่เพียงผืนหญ้าเขียวทึมใต้เงาจันทร์สีเหลืองนวล ที่ซ่อนกายครึ่งหนึ่งใต้เงาโลก และอวดโฉมเพียงรอยโค้งราวคมเคียวที่หมายจะเกี่ยวหมู่ดาว

ขอบราวเตียงที่สูงชัน บดบังสิ่งที่เขาต้องการเห็นผ่านช่องหน้าต่างบานเกล็ดบานนั้นไปเสียกว่าครึ่ง ซี่ลูกกรงที่พุ่งจากเบื้องล่างแม้จะมีจุดสิ้นสุด แต่ความฝันของเขาสามารถข้ามมันไปได้ มันพาเขาไปได้ไกลสุดขอบโลกโดยที่เขาไม่ต้องก้าวขา มันพาเขาขึ้นไปได้สูงโดยที่ไม่ต้องป่ายปีน และโลกก็จะถูกหมุนให้ปั่นติ้วราวกับลูกข่างของเด็กข้าง ๆ เตียงโดยที่เขาไม่ต้องขยับแขน ...

ใช่ ... โดยที่ไม่ต้องขยับแขน เพราะเขาไม่มีแขนให้ขยับ !

การเดินทางของกระป๋องสังกระสีที่บุบบี้ด้วยแรงกระแทกหลังการร่วงหล่นจากมือไร้เรี่ยวแรงอย่างนับครั้งไม่ถ้วน...รอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าบ่งบอกถึงเรื่องราวความเครียดเส้นเอ็นที่ปูดโปนบนหลังมือบอกเล่าถึงชีวิตที่ตรากตรำทรุดกายลงนอนแม้ตามพื้นดินที่เฉอะแฉะเหลียวหน้ามองหลังตามผู้คนที่เดินผ่านด้วยท้องไส้ที่ยา

ขนนกที่เบาบาง...ลอยอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่ไร้การแต่งเติมถูกพัดพาไปโดยสายลมที่ปราศจากสีสันและเมื่อสายลมหยุดนิ่ง...ก็ใช่ว่าจะเป็นวินาทีเดียวกับที่ขนนกสัมผัสกับพื้นดินกิ่งไม้ที่สั่นไหว...ก็ยังคงสั่นไหวแม้จะไร้ซึ่งแรงลมใช่ว่าขนนกไม่เหน็ดเหนื่อย...ใช่ว่ากิ่งไม้ไม่เมื่อยล้า...แต่ใครเล่าจะรู้ความหม

ราตรีที่เบ่งบาน ณ เมืองหลวงบนยอดดอยน้ำค้างก็กำลังก่อตัวพรมฉ่ำเช่นกันตะวันอยู่ที่ใด...เค้าว่ากันว่าอยู่อีกปลายหนึ่งของโลกแปลว่าดวงตะวันไม่ได้หายไปแต่มันซีดจางไปจากใจผู้คนหลังจากชื่นชมมันตกที่ขอบทะเลยามเย็นแล้วเจ้าฝันถึงสิ่งใด...เจ้าพร่ำเพ้อหานิทราหรือเจ้ากำลังมองหาแสงรำไรจากดวงอาทิตย์ตกแสงสี

บางขณะบางช่วงอารมณ์ล่วงสู่ความงามสงบสัปปายะแห่งกาลอันพานพบดังเลือนลบสรรพสิ่งลับทิ้งไปบางขณะบางช่วงอารมณ์ลวงสู่มายาสาไถยลาญทุกอย่างที่เห็นลุกเป็นไฟรนหัวใจร้อนเร่าเผาตัวตนบางหนรู้ในรู้อย่างผู้แจ้งบางคราวเหมือนโง่แกล้งไปทุกหนบางขณะละว่างวางกมลบางขณะสาละว