M-e-e P-e-d

หมวดนี้เป็นงานที่ได้รับการรวมเล่มเมื่อปี ๒๕๔๑  กับ แพรวสำนักพิมพ์  ในชื่อปกว่า  ดอกฝัน : ฤดูฝนที่แสนธรรมดา  โดยมี  จตุพล บุญพรัด  เป็นบรรณาธิการเล่ม

เกือบจะทุกคนออกปากเป็นเสียงเดียวว่า  คำนำเขียนได้ดีเหลือเกิน...  นับเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างหนึ่งของกวีทีเดียว  ด้วยผมมิใช่นักเขียนคำนำ  ผมเป็นกวี!  ได้ยินไหม?-ผมเป็นกวี!


ผมเรียกตัวผมเองว่า กวี เอาดื้อๆหรือ?  มิใช่หรอก..คำนี้มีคนอื่นเรียกผมมาตั้งแต่เมื่อครั้งที่งานได้ลงตีพิมพ์ชุกเมื่อ ๑๐ ปีก่อน    แล้วผมก็ได้รับการต้อนรับเข้าสู่วรรณพิภพอย่างอบอุ่น  มีเพื่อนฝูงน้องพี่มากมาย  ดื่มและคุยกันในทุกเรื่องที่ยกเว้นเรื่องวรรณกรรม    นี่เป็นการตกผลึกที่ดีที่สุดในชีวิตกวีเลยทีเดียว  หลังจากที่ผ่านการถกเกียงแทบเป็นแทบตายเพื่อจะหาคำตอบว่า  อย่างไหนจึงจะเป็นงานที่ดี.....โอ-ความไร้เดียงสา!


ครั้งหนึ่ง-ผมเคยรู้สึกอย่างรุนแรงต่อคำว่า กวี  มันงดงามมันไฉไล  มันทรงพลังมันจองหองอย่างที่สุด  การตะเกียกตะกายเพื่อความเป็นกวีของผม  มันหนักหน่วงรุนแรงไปตามความรู้สึก  จนเมื่อเวลาผ่านไป    ผ่านไป...


ผมพบว่า-แท้แล้ว  การเป็นนักเขียนหรือกวีนั้น  มันก็เพียงแค่การพูดคุยในรูปแบบหนึ่ง  มันเป็นการสำแดงทัศนะที่ผ่านออกมาด้วยตัวหนังสือ  ไม่ต่างกับการพูดคุยในวงเหล้าวงกาแฟ  ไม่ต่างจากการพูดคุยกันในสภาในห้องสมุด    มันคือการเล่าเรื่อง  การให้ความเห็น  การบอกกล่าว    ที่เราใช้ตัวหนังสือเป็นสื่อเท่านั้นเอง

ผมอาจเรียนรู้มาผิดพลาด  หรืออาจตกตะกอนมาครึ่งๆกลางๆ    แต่มันก็ทำให้ความตื่นเ้ต้นในการได้เป็นกวีลดน้อยลงไปพอควร    เป็นการกลับไปสู่ความเป็นธรรมดา  ความเป็นไม่มีอะไรพิเศษเหนือใคร  แหละการที่ความตื่นเต้นลดน้อยถอยลงนี่แหละ  ที่นับวันผมยิ่งสบายใจในการทำงาน  ไม่กดดัน  ไม่เรียกร้อง    และที่สุด-ไม่รีบ


ได้ยินไหม?-ผมเป็นกวี  เป็นคำว่า กวี ที่แสนธรรมดาที่สุดคำหนึ่ง  ที่ผมกล้าเอ่ยเรียกตนได้อย่างสนิทปาก  โดยไม่กระดากอาย  มันเป็นคำที่ไม่ต่างอันใดเลยกับคำว่า ผมเป็นคนขายหมี่เป็ด  ผมเป็นประชาชนสามัญ  ผมเป็นคนรักของ อั้ม พัชราภา  ผมเป็นไอ้โน่นผมเป็นไอ้นี่...


แต่ผมไม่ใช่นักเขียนคำนำเด็ดขาด!

ด้วยเพราะผมเป็นกวี!