กำสรวลรัตนโกสินทร์ : ปทุมรตนขมา
ปทุมรตนขมา
๐ ประจงจีบกลีบแก้ว ประพาฬ ปทุมทิพย์
ประจงจิตประดิษฐ์พาน ประดับหิ้ง
ปทุมรตนตระการ ตระสัก
บวรมาลีพริ้ง จรดเกล้าถวายฯ
๐ งามเอยบัวแก้วแพรวพราย
บัวตูมอูมลาย
เลื่อมรังสีพุทธธรรม
๐ กระพุ่มกรประกาศคำ
นะโมแด่สัม-
มาพุทธ ณ นิพพาน
๐ บุญใดได้ทำธรรมทาน
บุญนั้นบันดาล
พบพานแต่บัว-มาลี
๐ อันแพร้วอันพรายบายศรี
สู่ขวัญฝันดี
หอมบารมีฝันงาม
๐ บัวเอยบัวแก้มแวววาม
สิ่งใดร้ายทราม
สิ่งนั้นพลันลับดับสูญ
๐ มาลีเอยศานติพูน
กรุ่นกลิ่นทบคูณ
กรุ่นกลิ่นประทิ่นดินแดน
๐ ข้าน้อยลำบากยากแค้น
เจียรคำรำแพน
จรดจิตเจียมคำรำพัน
๐ ประณตกรบูชาธรรม์
ค้อมเกล้าลงพลัน
กราบดินแด่พระนิพพาน
๐ ข้าน้อยเกิดมาอาภัพ
กิเลสทับทบท่าวเกินก้าวผ่าน
แบกทรามดังหามแอกจึงแบกอาน
ว่ายเวิ้งวัฏสงสารวัฏโลกีย์
มิรู้จักปทุม-กระพุ่มหัตถ์
จริตถนัดแต่ลัทธิดิรถีย์
มิรู้ธรรมโลกุตรวรมุณี
มิรู้มาลีบูชารตน
เป็นดังผึ้งภมรที่ซ่อนตัว
ในกลีบบัวใบบังอยู่กลางสระ
หลบแสงแรงกล้าอาทิตยะ
ดังหลบแสงธรรมรศมิ
อีกดั่งบัวทอดสายอยู่ใต้เลน
หรือให้เห็นดอกงามเมื่อยามผลิ
ยังแต่เน่าให้โอชาพยาธิ
หรือจะปริดอกบานบนพานพระ
ข้าน้อยน้อมบัวแก้วแพร้วพราย
สำนึกงามนี้ถวายสิทธัตถะ
ร้อยมาลัยมาลีแด่มณีรตนะ
แทบวรบาทพุทธองค์
๐ ประจงจีบกลีบแก้ว ปทุมมาน
สักการพระนิพพาน กระพุ่มไหว้
ปทุมรตนตระการ ประณมหัตถ์
วรมาลีกราบไท้ อรหัตเจ้าขมา-สาธุ
ศิลปวัฒนธรรม ๒๕๓๗