M-e-e P-e-d

กำสรวลรัตนโกสินทร์

๐รัตนโกสินทร์ชะลอสรวง

ดารดาษดวงบุผาลดาหอม

เทพทวยรวยร่ำขึ้นรำล้อม

อ้าอ้อมกล่อมอัปสรเชิญฟ้อนเพลง

แต่ละบาทยาตรเยื้องทุกเบื้องบาท

แต่ละยาตรนั้นกรุงสะดุ้งเด้ง

เนตรชะม้ายชายชะม้อย-ช้อยเช้ง

เสียงละเบ็งอึงอื้อแต่ฮือฮา

แลเวียงวังวัดวาอาราม

ล้วนงดงามอร่ามศักดิ์เป็นนักหนา

ทั้งสถูปเจดีย์พัทธสีมา

รื่นร่มสมมหาราชธานี

รัตนโกสินทราลัย

ลุสมัยสรวงหึ่งอึงมี่

ทั้งไพร่ฟ้าข้าพลมนตรี

เสนาบดีขี้ข้าประชาชน

กรุงศรีอยุธยาสิ้นชะตาแล้ว

กรุงแก้วกรุงศรีเขาตีปล้น

จนล่วงการเรืองรุ่งของกรุงธน

จึงมณฑลมงคลกรุงทุ่งสุเมรุ

เป็นเมืองอินทร์เทวา-มหานคร

เทพอัปสรทั้งสิ้นที่ยิน-เห็น

กรุงใดพ่ายคว่ำลำเค็ญ

จุ่งเป็นกรุงร้างอยู่กลางรก

ที่นี่กรุงเทวาอินทราราช

เรืองอำนาจนครามหาศก

เหยียดหล้าขึ้นฟ้าสูง-สรวงสะทก

เหยียดออกจบตก-บกสะท้าน

กรุงใดสิ้นไปแล้วให้แล้วเถิด

แก้วประเสริฐโกสินทร์ได้ขึ้นผ่าน

เราเหล่าเทพเทวาอวตาร

กำลังร่านเริงร่า-ชะตาเมือง

๒๕๓๖