M-e-e P-e-d

เทวรำพึง

๑).

๐      เอ๊ะนี่เกิดอาเพทเหตุอันใด

ศาลกูเป็นไฉนจึงไหวถี่

แล้วหัวหมูใครวะ-ถวายฟรี

เหล้ามีโซดาพร้อมให้ย้อมใจ

เออดีโว้ย-ใครวะกตัญญู

ทั้งปลาปูหมูเห็ดแลเป็ดไก่

นั่นธูปเทียนข้าวตอกอีกดอกไม้

ทั้งแป้งร่ำน้ำอบไทยพร้อมใส่พาน

และนางรำร่ายรำอยู่เบื้องหน้า

เปลื้องผ้าตั้งจิตอธิษฐาน

เจ้าคะเจ้าขาจงบันดาล

อกกูสั่นสะท้านอึงคะนึง

รำอะไรรำเถิดอย่าเปิดผ้า

อนิจจาอนาจาร-สันดานทะลึ่ง

ผีสางแตกฮือเสียงอื้ออึง

เทวาตกตะลึงจะขึ้งเคือง

รำอะไรรำเถิดหน้าผ้าอย่าเปิด

รำอะไรรำเถิดอย่ามากเรื่อง

ตบะที่แกร่งกร้าวจะเปล่าเปลือง

ดูกร-เจ้าเนื้อเหลืองผ่องอำไพ

๒).

๐      ตัวกูเป็นเทพยดา

คุ้มครองทั้งพาราเจ้าเมืองไพร่

แม้มิใช่เทพดาวดึงส์ซึ่งอยู่ไกล

แต่กูก็ยิ่งใหญ่ในอิทธิฤทธิ์

บังอาจมาอุบาทว์ต่อหน้าเทพ

ให้กูเสพกลากเกลื้อนแลเรื้อนหิด

เอาหมูไก่เหล้ายามาอามิส

หมายให้กูเนรมิตนิมิตมึง

เช่นนี้แหละเหวยประเทศชาติ

จึงเหลื่อนกลาดด้วยขี้ซะเหม็นหึ่ง

เผ่าพยาธิชุกชุมก็รุมรึ้ง

ห่าป่วงก็หวงหึงเข้าทึ้งรุม

เช่นนี้แหละหนอสัตว์ผู้ยาก

ทั้งกาฝากทากเหี้ยมาเกาะกลุ่ม

ขึ้นบัลลังก์นั่งเทียนบังเหียนกุม

เยาวชนสาวหนุ่มก็กลุ้มใจ

เช่นนี้แหละหนอเป็นเช่นนี้

ประวัติศาสตร์ที่มีจึงป่วยไข้

แผ่นดินจึงดาลเข็ญลุกเป็นไฟ

โคตรเหง้าเผ่าอะไรก็ไม่รู้

เป็นเช่นนี้แหละหนอเป็นเช่นนี้

ลูกหลานจึงอัปรีย์-ที่เห็นอยู่

สังคมเลวเพราะคนดีมิเหลียวดู

มุดหัวเงียบในรูเพียงผู้เดียว

หนุ่มสาวผู้เร่าร้อนก็นอนหลับ

ไอ้แก่ตัณหากลับเล่นหวาดเสียว

ชักม้าชมเมืองกันกราวเกรียว

ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน-อันธพาล

๓).

๐      โอ้อกกูหนอเทพยดา

ต้องเสวยน้ำตาต่างอาหาร

หดหู่ทดท้อทรมาน

อยากชำแรกแทรกบาดาลด้วยอับอาย

จำต้องคว้าเหล้าบันเทาทุกข์

คว้ากับแกล้มมาปลอบปลุกที่ขวัญหาย

บ้านเมืองนี้มืดบอดใกล้วอดวาย

หากที่พึ่งสุดท้ายคือตัวกู


อาทิตย์ข่าวพิเศษ