M-e-e P-e-d

โอ! เพื่อนมนุษย์

๑).

เรายิ้มให้-หากบังเอิญต้องเดินผ่าน

และยิ่งยิ้มหวานหากบังเอิญต้องเดินหนี

เราบอกรักและทักว่าเราปรารถนาดี

ยามพบว่าชีวิตนี้มิมีใคร

เรามีคำพูดงามและความเพราะ

มีประโยคเสนาะปะเหลาะประโยชน์ได้

มีดวงตาล่อลวงว่าห่วงใย

เราจึงมีหัวใจมิใช่คน

เรามักตั้งคำถามที่แสนยาก

เพื่อต่อปากถากถางอ้างเหตุผล

เราตั้งโจทย์แต่ละข้อเพื่อยอตน

ก่อนเสียงก่นเอะอะอึงคะนึง

เราจึงเป็นอัมพาตประสาทตื้อ

เราจึงคือคนโรคจิตชนิดหนึ่ง

สายเราจึงสั้น-หูนั้นตึง

และเราจึงป่วยพิการทางปัญญา

๒).

ใช่ไหม?-เราหลอกตนเอง

คำตะแบงเราตะเบ็งว่าเก่งกล้า

เราปกปิดความผิดพลาดดาษดา

ยิ้มร่าหาชอบมามอบตน

เราพร้อมให้อภัยตน-แต่คนอื่น

เราหยิบยื่นยัดเยียดหมองให้ครองหม่น

ใครพลั้งพลาดผิดพลัน-เราทัณฑ์บน

เราพล้ำเพลี่ยงเราเถียงจนเขาถอยท้อ

เราเป็นเช่นนี้ไหมเพื่อนมนุษย์

ความโทรมทรุดทรามเศร้าใช่เราก่อ

มิรับรู้ความขื่นตรมอันขมพอ

เกินการกลืนลงคอของใครใคร

โอ!เพื่อนมนุษย์-กูเวทนา

อันเวราเคยสร้างแต่ปางไหน

เมื่อเราต้องพบหน้าอีกคราใด

กูหวังเพียงเราคงให้อภัยกัน…


อาทิตย์ข่าวพิเศษ  ๒๕๓๖