ละครคน : ชายชราบนเก้าอี้โยกชรา
ชายชราบนเก้าอี้โยกชรา
๑).
๐ ชายชรานั่งเก้าอี้โยกชรา
ดวงตามองเบื้องหน้ายามฟ้าหม่น
ลมพัดมาแผ่วผิวแล้วพลิ้ววน
ใบไม้บางใบหล่นร่วงบนลาน
ชายชราโยกเก้าอี้โยกชรา
อย่างซึมเซื่องเชื่องช้าอยู่หน้าบ้าน
หมากที่อยู่ในปากเป็นกากชาน
เอื้องนานจนด้านรสด้วยบดเคี้ยว
ตราบแม่ผีขึงฟ้าตากผ้าอ้อม
ฟ้าก็ย้อมแดดผีเป็นสีเปลี่ยว
ชายชราโยกเก้าอี้ไม้อยู่ดายเดียว
หม่นมองฟ้าแสดเปรี้ยวค่อยเซียวเซา
๒).
๐ ใจลอย-ลอยไกลกว่าฟ้าแม่ผี
และไหลรี่ภวังค์-กำลังเหงา
เพลงใบไม้ไหวแว่วอยู่แผ่วเบา
เพลงบทเก่าบางบทยังจดจำ
คล้ายคล้ายขลุ่ยของใครหนอไหวแว่ว
อยู่แผ่วแผ่วไกลไกลยามใกล้ค่ำ
และบางคำเลือนรางไปบางคำ
รางเลือนเหมือนจะย้ำซึ่งคำเลือน
ลูกข่างเคยขว้างเล่นยามเย็นย่ำ
ศึกกรำชนช้างบนหลังเพื่อน
จนรุ่นแรกแตกพานได้นานเดือน
ก็อยากเยือนเรือนงามสืบน้ำใจ
ประแป้งไข่จิ้งจก-อกเพลาะผ้า
ยืมลิ้นเจ้าสาลิกานกหน้าใส
มาเพียงหลังคาบ้าน-ชานบันได
ก็หัวใจตึกเต้นมิเป็นขบวน
ภวังค์กำลังกรุ่นความครุ่นคิด
หอมสีกลิ่นชีวิตละห้วงห้วน
แล้วภาพที่ลำดับก็กลับรวน
ลมม้วนฝุ่นเตือนจนเกลื่อนพื้น
ยังคงโยกเก้าอี้โยกชรา
ภาพภวังค์พร่าเลือนหาย-กลายอื่น
แม่ผีที่ขึงฟ้าเก็บผ้าคืน
รอดาวพรึกดึกดื่นมาฟื้นฟ้า
๓).
๐ รอใครสักใครคน-สักคนเดียว
มาชมเปลี่ยวเสี้ยวเดือนที่เยือนหล้า
ยินเพียงเสียงกระซิบของนาฬิกา
ชายชรายามดึกเฝ้าตรึกทวน
เสียงขลุ่ยของใครหนอไหวแว่ว
อยู่แผ่วแผ่วไกลไกลและไห้หวน
คำบางคำค่ำครึในผลึกนวล
หากทุกมวลคร่าคร่ำโสตสำนึก
ใจลอย-ลอยไกลกว่าขอบฟ้าไกล
หอมเย็นกลิ่นดอกไม้ใกล้ใกล้ดึก
สะกดคำบางคำในรำลึก
เพียงรู้อิ่มรู้สึกสักผลึกคำ
ซ่อนอยู่ในเสียงขลุ่ยจะคุ้ยเขี่ย
แฝงเงาไม้ก็จะเงี่ยสดับด่ำ
รื้อค้นในซอกหลืบความทรงจำ
มืดงำดำเงียบก็จะงม
พำพึมงึมงำอยู่คำเดียว
หมากใหม่ใส่ปากเคี้ยว-ประเดี๋ยวถ่ม
เคยดวงตาของใครช่างใสกลม
ไกลอยู่ในสายลมที่โพ้นไกล
ก็ดวงตาเช่นนี้มิใช่หรือ?
ที่งมโดยมืดตื้อหมายมือไขว่
ภาพภวังค์เฟือนฝ้า-ดวงตาใคร?
ฝาดอยู่ในวัยพรึกเมื่อดึกพ้น
๔).
๐ มืดดำงำเหงางำเก้าอี้
ราตรีสีโศก-โลกหม่น
รอคอยคนสักใคร-สักใครคน
จากถนนต้นทางจะย่างมา
ย่างเดินดินลูกรังแยกทางใหญ่
มาพร้อมเสียงขลุ่ยไหวแห่งใบหญ้า
ได้แต่ด่ำคำกระซิบเสียงนาฬิกา
กล่อมเห่ความเหว่ว้าหน้าประตู
๕).
๐ ตระหนักดี
วันเวลานาทีที่มีอยู่
เก้าอี้โยกชรา-บางตาปู
ร่วงพรูด้วยสนิมได้ลิ้มเนื้อ
เข้าใจดี
วันเวลานาทีที่มีเหลือ
รอฤดูไม้เถาจะเฉาเครือ
ไปร่วมเยื่อดินผุยเป็นปุ๋ยปน
ชายชราโยกเก้าอี้โยกชรา
เยียวยาหัวใจดวงไหม้หม่น
ยาเดียวที่เยียวตาดวงว้าวน
รอเพียงคนรับศพไปอบดิน!!
ฐานสัปดาห์วิจารณ์ ๒๕๔๓