ไม่เจียม
กูเพียงคนบ้านนอกเองดอกเจ้า
รักก็เฝ้าแต่ฝันรำพันถึง
มั่นคงตรงหนักปักตรึง
อยู่ก้นบึ้งหัวใจที่ไหวรัว
สื่อผ่านสายตาดวงกล้าคม
หมายชมเรือนรูปสักวูบชั่ว
พลันที่เจ้าเมินมองโอหมองมัว
เศร้าโศกสุดขั้วสุดหัวใจ
กลืนกล้ำอารมณ์อันกรมเกรียม
ย่ำเหลี่ยมดินคมห่มไห้
ร้อนแล้งแรงร้ายสักเท่าใด
เทียบได้หรือนรกในอกกู
ฟังเถิดแม่บางนางทุ่ง
เสียงไผ่โค้งคุ้งเอนลู่
หวนโหยโอยโอดเถอะโปรดดู
วิญญาณที่สิงสู่เสียงลู่เอน
บอกว่ากูกับเจ้าต่างเท่ากัน
เกิดในวันข้าวท้องลมล่องเล่น
เติบโตซุกซนกลางโคลนเลน
สาปเหม็นกลิ่นควายอบกายตน
ฟังอีกแม่บางนางนา
สบตาเปี่ยมรักนี้สักหน
ลมทุ่งฟุ้งหอมมาห้อมวน
กูคนบ้านนอกคอกนา
รักเจ้าเฝ้าฝันรำพันถึง
รักอยู่กูจึงรำพึงหา
เสียงไผ่โค้งคุ้งลอยมุ่งมา
มิเจียมเลยหัวกะลาน้ำหน้ากู!!
Relate topics

