M-e-e P-e-d

หลับตาเถิดเธอ

๑).

เธอดูสิ-โลกปลายฤดูร้อน

ฟ้าบางตอนเดือดพลุ่งช่วงรุ่งสาง

แดงนั้นสาดแสงข้นลงหนทาง

แต่ตีนฟ้าเบื้องล่างรางรางมา

แผดเผาหยาดน้ำค้างระเหยเหิด

ไล่เปิดฉากโลกทั้งอกหล้า

จึงภาพหนึ่งซากซ้ำก็ตำตา

หนึ่งศพอนาถาที่ท่ารถ

๒).

เธอดูสิ-โลกต้นฤดูฝน

เค้าหม่นทะมึนมาได้ปรากฏ

ในเงื้อมงำง้ำนั้นมันหลั่นลด

กางบดบังปิดจนมิดฟ้า

ให้มืดมนอนธกาลอยู่นานวัน

โลกมีแต่หวาดหวั่นขวัญผวา

จึงนามหนึ่งนามธรรมดา

ก็โพลงตาฟุบดินเมื่อสิ้นนาม

๓).

เธอดูสิ-โลกรุ่งเหมือนมุงมืด

แดงพืดเป็นเถือกอยู่เทือกท่าม

ศพนั้นดวงตาพยายาม

บอกความบางอย่างแห่งลางร้าย

จึงเมฆรูปร่างอันพิลึก

แน่นปึกดึกดำทั้งคว่ำหงาย

เสียดขบแล้วลากเส้นเป็นประกาย

ก็ผ่าเปรี้ยงวอดวายด้วยไฟฟ้า

๔).

เธอดูสิ-หนึ่งศพยามอรุณ

รอยกลิ้งหลุนนั้นเห็นมิเป็นท่า

ดาวสุดท้ายหรี่หรุบแล้ววูบลา

รับเช้าด้วยทาสีเลือดแดง

แดงนั้นสาดแสงคาวทั่วด้าวถิ่น

แผ่นดินเหม็นคาวทั่วด้าวแหล่ง

วันนี้ดวงตาราคาแพง

นอนโพลงแอ้งแม้งอยู่แทบเท้า

๕).

หลับตาเถิด-คนตายเขามองมา

หากเธอมิกล้าสู้ตาเขา

ลางร้ายบางลางอันบางเบา

คงตั้งเค้าแดงเถือกไปอีกนาน…


๑๒  สิงหาคม  ๒๕๔๗

แด่ – เจริญ  วัดอักษร  นักสู้ผู้พลีแล้วแห่งบ่อนอก  ประจวบคีรีขันธ์