M-e-e P-e-d

เดิมเดิม


ใช่อย่างนี้แน่หรือ? – ท่านปรีดี

จากสองสี่เจ็ดห้าเดือนมิถุน

พอสิ้นศักดินาก็มาทุน

ที่รสชาติคุ้นคุ้นเดิมเดิมมา

เหมือนที่ปู่บอกพ่อ – พ่อบอกผม

ถึงความฝันลมลมแล้งแล้งหล้า

พ่อบอกปู่ยิ้มยิ้มแล้วพริ้มตา

พยักหน้าขำขำไปตามแกน

ปู่ยังทำงานหนักเหมือนอย่างเดิม

แม้เริ่มกางเกงหลวมเริ่มสวมแว่น

ชีวิตยังซ้ำซากยังยากแค้น

กระท่อนกระแท่นแง่นง่อนเหมือนก่อนเป็น

พ่อลูบหัวผมเบาเบาแล้วกล่าวว่า

สักวันหนึ่งข้างหน้าจักได้เห็น

ตีนที่เดินตะแคงสีแดงเย็น

เขี่ยเศษเดนตังค์เหรียญมาถึงมือ

แล้วพ่อหัวเราะก๊ากกระชากเสียง

ส่ายหัวเดินตัวเอียงไปทื่อทื่อ

ผมเห็นเอ็นพ่อโปนเหมือนโดนรื้อ

มีงานหนักอีกอื้อให้พ่อทำ

ก็ยังคงยากเข็ญอยู่เช่นเดิม

มีบ้างที่เคลิ้มเคลิ้มกับเรื่องขำ

เมื่อเห็นคนผลัดหน้าขึ้นมานำ

กล่าวคำสุนทรพจน์นโยบาย

ผมไม่ได้ซีเรียสอันใดหรอก

คนอย่างผมกระจอกมันหลอกง่าย

ชีวิตที่หากินแทบดิ้นตาย

ก็โหดร้ายหลายแล้วชีวิตนี้

เพียงแต่คิดถึงพ่อมาเฉยเฉย

แล้วคิดเลยถึงปู่ทั้งคู่ผี

รุ่นต่อรุ่นดักดานมานานปี

ก่อนสองสี่เจ็ดห้าด้วยกระมัง?


ถึงว่า – ปู่ขำขำไปแกนแกน

พ่อหัวเราะแค้นแค้นจนแอ่นหลัง

เหงื่องานลามเลอะจนเกรอะกรัง

กลากเกลื้อนสังคังกันทั้งเพ

มิน่า – งานศพจึงไม่มีญาติ

พอวันสารทเดือนสิบก็ว้าเหว่

เดิมเดิมอย่างนี้มานานเน

พระกรวดน้ำสัพเพฯยังเททิ้ง

ผมจึงขำนโยบายหลายรัฐบาล

ประชาธิปไตยในมือท่านคือทุกสิ่ง !

ผมสาวประชาธิปไตยกันระวิง

ยิ่งสาวก็ยิ่งจะเหนื่อยล้า

ใช่อย่างนี้แน่หรือ? – ท่านปรีดี

จากมิถุนสองสี่เจ็ดสิบห้า

งั้นท่านคือคนแรกถูกแหกตา

จากไอ้หน้าด้านด้านนักการเมือง !

.................................................

..................................................

หยดหยาดประชาธิปไตยที่ไหลมา

ไหงกลิ่นทะแม่งทะแม่งหวา? – ท่านปรีดี.....

๔ กันย์ ๒๕๔๘