Topic List
คนพ่นไฟ..พ่นพิษใส่ความรู้สึกฝังเขี้ยวไว้บนความสัมพันธ์อันดี สะสมถ้อยคำธรรมดาไว้ในปาก ใช้อารมณ์เป็นตัวเร่งปฏิกิริยา พ่นออกมาจากปากโดยไม่เกรงใจใคร &nb
๑.ผีเสื้อแสนสวยเจ้าช่วยแต่งแต้มสีสันให้โลกใบนี้ยามเจ้ากระพือโผบินไปที่แห่งหนไหนที่แห่งนั้นก็พลอยสว่างสดใสแม้ในที่ที่ถูกห่มคลุมด้วยความหม่นเศร้าความรักและศรัทธาของเจ้าก็จะช่วยปัดเป่าให้จางหาย๒.ผีเสื้อแสนสวยความรักและศรัทธาของเจ้าไม่อาจต้านทานอำนาจมาดร้ายปีกของเจ้าถูกทำร้าย-ทำลายจากสัตว์ป
หมูจะหามเอาคานเข้าไปสอด หมูในอวยซวยตลอดแม้ร้องขอหมูไปไก่มาตั้งตารอหมูสนามตามแต่พ่อจะเชือดชิมหมูเขี้ยวตันนั่นพอดูหมูในเล้าหมูไปไก่มาหรือเปล่าเอาให้อิ่มหมูไม่กลัวน้ำร้อนยังนอนยิ้มลี้ภัยบู๊ลิ้มตะลอนตะลอนไม่รู้ใครเตะหมูเข้าปากหมาคาบระเบิดเปิดตำราหน้าสลอนใครอิ่มหมีพีมันเหมือนหมูตอนใครเดือนร้อน
โกรธขึงขึ้งนานปานนี้หรือยังถือเป็นทัณฑ์รอวันประหารดาบแรกเมื่อก่อนโน้นเป็นตำนานหนึ่งบ้านมณีวงศ์คงเฝ้ารอแผลเก่าฝังฝั่งฝังหัวใจทุกถ้วนเม็ดทรายได้เกิดก่อกระซิกริกร่ำร้องยังคล้องคลอหวิวหวีดกรีดต่อแต่วันวานสนชรายังหมาย ทรายยังเศร้าอีกหลายคน ผู้เฒ่า ไม่ทิ้งบ้านวันนี้รวมเป็นหนึ่งในตำนา
ผมพยายามจะป้องประคองไม่ให้เปลวระริกของเทียนเล่มน้อยนี้ดับลง ..มันเป็นเทียนเล่มเล็ก ๆ .. เปลวปลายไฟไหวอ่อนไปตามแรงลมกรรโชกแสงเทียนสว่างวามวับ ทอประกายสีเหลืองทอง ส่องสว่างอย่างอย่างอ่อนระโหย.. ในความมืดสนิท แสงเทียนระริกเปลวน้อย ๆ จุดนี้ ดูจะเป็นสิ่งเดียวที่ส่องนำทางประกายน้อย ๆ ทาทับให้เห็นวิ
.......................................๏สวัสดี ปีหมู อยู่ในคอกหมูชักเข้า ชักออก ขัดดอกอยู่เข็นรถถัง สั่งไทย ไล่ลงรูปิดประตู ผู้นำเหลี่ยม ไม่เจียมตัว........................................๏หมูไล่หมา ขาลง สร้างกรงใหม่ประชานิยม ล่มให้ เชิญไสหัวคิดไม่ออก บอกไม่ได้ ต้องไปทัวร์ยกทั้งครัว ชั่วครา
ผมพยายามนึกว่า .. ผมเจอหน้าพี่นุ้ยครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ?คงเป็นในงานแต่งงานของเพื่อนสนิทคนหนึ่งในกลุ่มพวกเรา เหตุการณ์มันนานมากขนาดนั้นเลยหรือ ผมถึงจำสิ่งสุดท้ายที่เราเคยทำร่วมกันไม่ได้ หรือว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาเกิดเรื่องราวมากหลายบดบังรอยมิตรภาพเดิม ๆ ของเพื่อนเก่าหลาย ๆ คนของผมจนกลายเป็นความทรง
ปรางอยู่บ้านค่ะ อ่านหนังสือเตรียมแอดมิสชั่นรดน้ำต้นไม้เล่นอินเทอร์เน็ตดูทีวีและ..คิดถึงพี่หมี่เสมอทุกนาทีที่มีลมหายใจ(ชาวคณะสนิมเหล็กด้วย)ปล .. ลูกพี่เราแวะเข้ามาบ้างป่าวเนี่ย??เรื่องที่ให้เขียนยังไม่ได้เขียนบ่จอย? Ok! ปล 2 เ
๏ริมตลิ่งสูงตะวันซ่อนลมเฉื่อยเอื่อยย้อนตะกอนถมกลางแควใหญ่น้อยค่อยค่อยจมตะกอนดินชินตมสู่สมดิน๏สู่สมพอสมเป็นสสารร้อนหนาวยาวนานชั้นดานหินรองรับซับชื้นจนชาชินถมตะกอนนอนถิ่นในรายทาง๏ลายเลือนเคลื่อนคล้อยแควน้อยใหญ่ขุ่นในใสนอกออกสองข้างใสน้ำตามสายกลายจางจางตะกอนจมถมล่างกลางลำแคว๏และเมื่อหนาว
ย หินหนุ่มก้อนเล็ก ๆ ก้อนนั้น กรีดตัวผ่านอากาศเป็นวงโค้งดุจเดือนเสี้ยว ก่อนจะทิ้งตัวลงจุมพิตผิวแก้มนวลของน้ำใสอย่างหนักหน่วง หญิงสาวสะดุ้งเฮือกอย่างมิทันตั้งตัว ผิวแก้มใสร้อนวาบสะท้านไปถึงใจจนเกิดเป็นวงกระเพื่อม ระลอกคลื่นความคิดถึงวิ่งจากจุดกลางฝันไปจรดขอบใจอย่างแผ่วเบา ... ยเขานั่งมองวงกระเพื่