Topic List
น้องสาวของเรา น้องสาว......กี่ปีแล้วเดือนดาวมิได้เห็นอยู่ในห้องหืนอบต้องหลบเร้นอับเหม็นกลิ่นกามกลิ่นความตายรอยเฆี่ยนพร้อยร่างจนพร่างแผลรอยแส้พร่างพร้อยทั้งรอยหวายความขมขื่นทุกข์ท้นทุรนทุรายระบายมาเถิดด้วยน้ำตาเมื่อฟ้าเปิดประตูซ่องนรกไอ้ลามกจกเปรตหรือจะกล้า?สันดานสัตว์ส่ำต่ำช้
เธอกับฉันไม่มีหรอกวันเวลามาให้ชื่นมีแต่วันและคืนที่ขื่นขมไม่มีหรอกความหวังในสังคมหากยังเกลื่อนอาจมถมอาเจียนไม่ต้องหาเทพเทวามาอารักษ์มีแต่ยักษ์ครึ่งกระสือกระหือกระเหี้ยนไม่ต้องหาหรอกแสงแม้แรงเทียนเมื่อมืดเมฆเบียดเบียนยังบดบังจะเหลียวหาน้ำใจไม่ต้องหาคว่ำแผ่นดินพลิกฟ้าก็อย่าหวังใ
ทัพโลกรักษ์..................................................สัคเคเทวดามาชุมนุมย.นรกานต์เปิดขุมประชุมยมกูอัญเชิญไตรภูมิเทวะเพียงสักครู่ให้ละนางสนมทั้งองค์อินทร์ยนารายณ์ยพระพายยพรหมจงสุริยะเร่งระดมพลพรรคเหวยเถิดมาโลกชั้นสามัญทั้งนาคยครุฑยคนธรรพ์ ประชันศักดิ์มัจฉานุย
จดหมายรักจากนวลยยยยยยยยยยยยยเขียนจดหมายสักใบใส่ดาษขาวเขียนเองอ่านเองเป็นเพลงยาวเขียนถึงบ่าวผมสร้านอยู่บ้านไกลยว่านกเขาขันคูอยู่ข้างทางไปขันกู่คูครางอยู่ข้างไหนมาเงียบงำคำยินเหมือนสิ้นใจมาเงียบในเสียงบินเหมือนสิ้นลมว่าเจ้าบ่าวผมซื่อยมือนวลมาเรรวนคำหวานให้พานขมจูบน
ความสุขชั่วปริ๊ด!มืดครึ้มขรึมคลุ้มเข้าคลุมครองฟ้าหมองดินครวญอยู่หวนโหยพระสยามเทวาธิราชร่ำและพร่ำโอยเหวยโหวยอกเมืองก็ระเคืองพลันกึ่งพระพุทธกาลมาก็มินานปีเพียงสี่สิบหกที่ศกผันก็ล้วนแล้วไพร่บ่าวแหละเท่านั้นอกสั่นขวัญหายแล้วนายเฮยมันทุกข์ยากปากหมองไปทั่วหน้าอนิจจาทุกข์ยิ่งเสียจริงเห
กวีรีแลกซ์แล้วถนนคนทุกข์ทุกทุกสายก็มุ่งบ่ายเส้นทางสู่ร้านเหล้าเมื่อร้อนแห่งช่วงวันได้บรรเทาราตรีหม่นคนเหงารวมเผ่าพันธุ์มาเถิดเพื่อนคนทุกข์ทุกทุกคนมาเสาะค้นนิยามแห่งความฝันโลกนี้หากแหลกร้างก็ช่างมันด้วยปัญหาสารพันเกินจรรโลงรินแล้วชนอีกแก้วเถอะกวีรินถี่ชนบ่อย-เมาตายโหงแหละดูนั่นจ
กล่อมหอกวี๑).จรดจิตกวีไปชุมนุมเหนือลุ่มแม่กลองทั้งสองฝั่งสะกดจิตเสร็จสรรพเพื่อรับฟังแม่กลองหลั่งคำพรเป็นกลอนมา๒).ศรีศรีศุภฤกษ์-มหามงคลไผ่หนึ่งต้นหยัดพื้นยืนสง่าสีปล้องตะละปล้องดั่งทองทาตัดเป็นบ้องกัญชาก็น่าชมนี่เป็นไผ่เหยียดยอดขึ้นกอดเมฆลมวิเวกเดือนยี่มาคลี่ห่มหนาวก็เสียดใบ
กเฬวรากครองเมืองแล้วสันดานเถื่อนถ่อยก็ค่อยโผล่บอกความขี้โมโหขี้โกหกสัญชาติเมือกยางแห่งคางคกขนจะปรกเป็นนกยางได้อย่างไรแล้วกำพืดของเจ๊กอพยพมันก็กลบกลิ่นคราบของภาพใหม่จึงทุกลมเรียวลิ้นตัดสินใจมันฟ้องไพร่ฟ้องทาสในชาติตนเมื่อมือหนึ่งถือเงินเป็นอำนาจเสียงตวาดกราดเกรี้ยวก็เคี่ยวข้นเม
คนแปลกหน้าเรามิได้วิเศษ-แม้เหตุใดทั้งสิ้นตราบที่เท้ายังเหยียบดินและกินข้าวเพียงดวงตาคมกริบกะพริบวาวก็หาใช่ดวงดาวอันวาวฟ้าเราคงอยู่ ยังอยู่ และต้องอยู่ร่วมกับผู้ต่างแตกผู้แปลกหน้าขณะเรากระพุ่มมือนับถือศาสดา ต้องเชื่อว่าเขามีมือไว้ถือธรรมเช่นที่เร