M-e-e P-e-d

. เคยให้อะไรแก่โลกบ้างทุกอย่างแย่งโลกกันอยู่หรือมาเปล่าเห็นเห็นเป็นอยู่คือจะถืออะไรไปยึดครองอยากได้ไม่ให้จะได้หรือมีมือใช่รับเอาทั้งผองหนึ่งรับหนึ่งให้ในครรลองจึงต้องตามคำอันสมควรมือนี้มือไหนใช่มืออื่นเมื่อยื่นเยียวหล้าพาแย้มสรวลเปิดใจใหัรักได้ชักชวนช่วย

.ข้าวราดกะเพราไก่ระอุไอประหนึ่งสวรรค์ไข่ดาวพระจันทร์ฝัน กระทะฟุ้งขจรขจายน้ำเปล่ากระดกตาม กระเพาะงามขยับขยายอิ่มวันละมื้อกาย&nbs

4 มกรา 47ไฟทักษิณประทุระอุทุกข์เมืองเคยสุขกลายเศร้ากี่สิบแสนน้ำตาขื่นไหลขับใจคับแค้นสู้กี่แผนก็พ่ายคล้ายหมดภูมิอยู่ก็ไหวไปก็หวั่นบ้านถึงวัดยางยังตัด-ตาตามกลัวต้ามตู้มดอกไม้ตูมแหลกตั้งแต่ยังตูมเลือดเปรอะปูมกี่ปีไร้ที่ปีนราศีพิจิก4 มกรา 55รำลึกเหตุการณ์ 4 มกราคม พ.ศ.2547 กลุ่มคนร้ายบุ

โอ้โลก! โศกนักราวรักสลายหายเสียดายชีพบ้าอัตตาเง่าโลกคอยฟูมฟักพิทักษ์บรรเทามนุษย์เนาสำนึกรู้สึกอะไรว่ายเวิ้งจักรวาลมหึมหา &

เขาว่าเคยมีแต่ญี่ปุ่นเขาคุ้นเรามิเคยจึงเฉยอยู่คลื่นใหญ่ในทะเลคะเนรู้นี่จู่โจมจากบกตระหนกนักเขาว่าน้ำล้นเขื่อนกี่เขื่อนมุ่งเทท่วมทุ่งท่วมท่ามหาศักย์ล้มพนังพังคลืน โอ้คลื่นยักษ์ท่วมหัวก็หักเข้าโหมเมืองไร้ป่าไร้ปางมาขวางน้ำรวมต่ำก็ตื่นเป็นคลื่นเขื่องยิ่งต้านยิ่งต้องยิ่งนองเนืองก้อนน้ำ

สวัสดีกวีหนุ่มยเสียงทุ้มของท่านและท่วงท่ายคลี่กานท์อ่านกวีพร้อมลีลายราวร่ายมนตราให้ตรึงจำยตรึงจิตพิษฐานผ่านสมัยยรอยเก่าเงาใหม่ในฉนำยอิสระเสรีระบายคำยเริงระบำตามใจจะให้เป็นยสะท้อนไปในหล้าอวกาศยดารดาษแม้นโลกเสมือนเห็นยสะเทือนห้วงอารมณ์คมประเด็นยสาดกระเซ็นบางอณูแห่งรู้น

.๏ อยู่ไหนนะ จินตนาการฟุ้งซ่าน สับสน ค้นหาชีพเปล่าร่อนเร่ท่ามเวลามีค่าฤๅแค่ความไม่มี๏ ฟ้านั่นไยไม่สีฟ้าเมฆาขุ่นแสงไร้แสงสีทะเลทรายสาดซัดปัถพีลมเสรีกระหน่ำร่ำไร๏ ดินแห้งทางผากทุกฟากฝั่งหญ้าหยั่งรากตรึงมิถึงไหนเกือกหนังยังย่ำอยู่ร่ำไปยังไหว...วนเวียนกับเว

ระริกไหลรินร่ำธารน้ำไหลธารน้ำใสเรื่อยริบกระพริบแสงป่าอิ่มยืนผืนป่าตะวันแยงชุ่มชื้นแบ่งเบิกหล้ามาลีบานพือปีกสีผีเสื้อว่อนว่อนสีบินร่อนรี่ตามดอมดอกหอมหวานพืชแพร่พันธุ์แผ่ผืนให้ยืนนานสัตว์สืบสานอุดมป่าน้ำฟ้าดินสะบัดโบกโยกไกวใบไม้โบกลมกรรโชกก็กระชับรองรับถิ่นน้ำยังพรมลมยังพาอยู่อาจิณอาภาสิน

เตาะแตะต้วมเตี้ยมมาเยี่ยมหน้าอ้อแอ้เจรจาทำตาแป๋วตาใสคู่นั้นอันวับแววดุจแก้วจินดาค่าควรครองแจ้งสว่างกลางใจในทุกผู้เกรียวกรูรายรุมอุ้มแก้มป่องปู่ฟอดป้าฟอดยายกอดตระกองมือน้อยปัดป้องพัลวันเอิ๊กอ๊าก เอิ๊กอ๊าก ยิ้มเปื้อนหน้าทั้งเรือนก็เริงร่าจ้าละหวั่นผุดจำคำเก่าที่เล่ากันมีเด็กในเรื

.โปรยปรายเติมโลกสิโชคชะตาคลุมข่ายปรารถนาแขนงขนางตัณหาเติมโพรงระโยงระยางชักใยทุกก้าวย่างขยับมนุษย์รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสรู้ตราตรูชื่นช่อบริสุทธิ์อยากอยู่มีเป็นเกณฑ์สมมุติไม่อยากยังหยุดรำพึงภวังค์ให้เดินตามทางท