M-e-e P-e-d

ได้รับทุนจากมูลนิธิสดศรี สฤษดิ์วงศ์ มาเมื่อกลางพฤศจิกายนปีปีก่อน เขียนเสร็จส่งไปเมื่อต้นเดือนธันวา บัดนี้หนังสือเสร็จเป็นรูปเล่มสวยงามแล้วครับ เป็นนิยายโครงการร่วมกับนักเขียนอีก 5 ท่าน มีจำลอง ฝั่งชลจิตร,ศิริวร แก้วกาญจน์, ชาติวุฒิ บุญรักษ์(นามสกุลถูกไหม? แหะๆ ความที่เรียกแต่ชื่อเล่น) อีก 2 คนเป็นนั

๗).เด็กสาวเชื้อสายจีนคนนั้นชื่อนิตรูปร่างเธอป้อมๆ แก้มแดงเรื่อฝาดเลือดอยู่เสมอผิวเธอเนียนราวทรายชายหาดที่คลื่นเกยเบาๆ นิตเรียนอยู่คนละห้องกับตี๋ดวงตาโตๆของเธอสดใสแต่รอยยิ้มเศร้าๆนั้นก็พลอยทำให้ดวงตาหมองหม่นได้ไม่น้อยตี๋เฝ้ามองเธอไม่วางเว้น 

๖).มันเริ่มการสับเปลี่ยนเยนเนอเรชั่นโดยแท้ เด็กที่ลืมตาออกมาดูโลกในปี พ.ศ.นั้น จะรู้จักวงแกรนด์ เอ็กซ์ แต่เพียงตำนานที่เล่าขานไม่รู้จบฉัตรทอง มงคลทองผู้เขย่าวงการก็ถูกความลืมลบอดีตไปจนหมดสิ้นเมืองที่เคยเล็กๆเต็มไปด้

๔).สำหรับเด็กๆโลกดูเหมือนแต่ละวันแต่ละคืนพ้นผ่านไปอย่างรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อวันก่อนพวกเขาอาจคลานต้วมเตี้ยมอยู่บนพื้นบ้านมาพบเจอกันอีกครั้งเขาอาจอยู่ในชุดนักเรียนเสียแล้วโลกของพวกเขามีแต่กลางวัน สนุกสนานโลดเต้นร่าเริงเพ

ปานสีแดง๔).เป็นวัยกำลังสนุกและซุกซนเหลือแสนเลยทีเดียวสำหรับผมตลาดยามเย็นจะเงียบแผงทุกแผงว่างเปล่าและสะอาดพอเพียงที่จะขึ้นไปยืนร้องเพลงเพื่อนๆวัยเดียวกันนั่งอยู่บนพื้นที่ถูกกวาดถูกถูมาอย่างดี ส่งเสียงร้องคลอตามหรือไม่ก็ปรบมือให้จังหวะ  

ปานสีแดง๓).พญายางอินเดียรากย้อยตระหง่านทะมึนอยู่ริมรั้วประตูหน้าใบหนาดกครึ้มกินบริเวณไปถึงตึกเดียวที่มีของโรงเรียนจรดทางปูนสายเล็กๆที่ทอดจากประตูถึงอาคารไม้อีกฟากของทางปูนนั้นเป็นพื้นที่ว่างน้อยๆสำหรับให้เด็กๆวิ่งมีกระดานหกและอุโมงค์ถังสังกะสีให้เด็กลอด

๒).บ่ายของปลายเดือนพฤษภาคมร้อนจนอบอ้าวห้องที่อยู่ทิศตะวันตกของผมรับแดดบ่ายเต็มที่ระเบียงเล็กๆที่ยื่นออกไปจากห้องเล็กๆ ผมตั้งโต๊ะเอาไว้สำหรับอ่านหนังสือในวันที่ไม่รู้จะทำอะไรอุบัติเหตุเมื่อดึกของคืนวันที่ ๒๒ เมษายนมันหนักหนา

แป้งในถังนวด๑).ถัดจากกองร้อยสารัตรทหารไปทางขวามือเป็นห้องแถวที่สร้างด้วยไม้จำนวนหกหลังล้วนแล้วแต่รูปทรงเดียวกันทั้งสิ้นชั้นเดียวหลังคาลาดปูด้วยกระเบื้องแดงกว้างห้าเมตรยาวยี่สิบฟุตบาธลาดซีเมนต์ฉาบผิวมีคูระบายน้ำคั่นกลางระหว่าง

อายุใกล้ ๔๐ ของผมในปัจจุบันนี้ นับว่ามันผ่านไปอย่างรวดเร็วและเหลือเชื่อเหลือเกินที่ยังชีวิตอยู่ได้จากเด็กขี้แยไม่เอาถ่านสักเรื่องขี้ฟ้องขี้ร้องและอ่อนแอเสียจนใครต่อใครเอือมระอา ผมกลับเติบโตช่วงวัยรุ่นเต็มขีดในมัธยมปลาย ด้วยพฤติกรรมและการมองโล