M-e-e P-e-d

วิถีเป็นพาหนะของชีวิต สู่ทิศใด ใกล้ไกล ใครมิอาจรู้จะโดยสารฝันใดไต่ยอดภูหรือคลื่นซัดสู่ รอยเท้า ครั้งเยาว์วัย อรุณรุ่งปรุงแสงแดงอมส้ม ริ้วลมหยอกล้อคลื่นโลกตื่นไหว ดอกน้ำ ระยิบยับวับวาวใจ ลิบลิบโน่น เรือใครแล่นที่เส้นขอบฟ้า ทะเลเปิด เถิดโซเซไป มีอีกไหมขอบฟ้าใดใ

1สายลมเดือนมีนาคมพัดเกรียวเรียวหญ้าลมพัดสะบัดใบยางร่วงฤดูว่าวมาเยือนเเล้ว2นกกระดาษหลากสีสันสีเเดง เหลือง เขียวส้ม ม่วง ชมพูลอยอวดก้อนเมฆที่มีเต่สีขาวเเละสีเทาร่อนปีกเยาะเย้ยกลางท้องฟ้า3นกกระดาษหลากสีสันตัวน้อย ตัวใหญ่บินไป ลอยมา ลอยมาเเล้วบินไปลอยอยู่เหนือหลังคาบ้านลอยอยู่เหน

ทีใหน ณ ที่หนึ่งที่ซี่งเท้าก้าวย่ำไปเท้าทุกทิศเเรมใกลต่างหลั่งใหลใจวาดหวังหยาดเหงื่อเเซมใบหน้าหยาดน้ำตาที่เคยหลั่งณ วันนี้เเห้งกรังถูกทับถมด้วยความจนที่ใหม่ ณ ที่นี่ที่ซึ่งมีผีเเละคนสลับร่างวกวนทั้งคนผีต่างหลอกกันความเจ็บเหน็บซ้ำเติมฝันย้อยเยิ้มราดเมืองฝันโลกมืดตอนกลาง

1ในวันที่ฟ้าหม่นหลั่งฝนหล่นเป็นสายลานบ้านเรือกสวนไร่นามีม่านฝนคลุมเม็ดฝนหล่นแตะดอกไม้ใบหญ้าสั่นระริกทั้งราวป่าดังว่ามัน พร้อมใจโบกมือนับล้าน ณ ลานจตุรัสแห่งพงไพรเพื่อขอบคุณผู้หลั่งฝนผืนดินชุ่มชื้นคืนความเขียวขจีฝูงนกนางแอ่นบินว่อนร่อนปีกล้อเล่นกับสายฝนพรำ2 ลานบ้านกลายเป็นสวนสนุกในบัดดลเด็กๆมอ

1 ขนำข้างลำห้วย รื่นระรวยลมเย็นฉ่ำ ขนำยามคืนค่ำมีลำนำแห่งคำกลอน2กรีดนิ้วลงบนสายขับเพลงคลายความง่วงนอนหิ่งห้อยพเนจร

หยัดรากยืนชูกิ่งก้านตระหง่านฟ้า เป็นทิวเเถวสุดตาดั่งป่าใหญ่ฝนเเดดหล่อเลี้ยงรากสุดใบ ผลิยอดสั่นใหวในคืนวันต้นเริ่มใหญ่ใบเริ่มเเก่เเผ่คลุมห่มผ่านชีวิตเพาะบ่มทีละขั้นผิวเปลือกอ่อนภายในซ่อนสิ่งใดกัน &nb