M-e-e P-e-d

ชีวิต...กูหนอดั่งหนอนน้อยพลัดพรากจากบ่อขี้แล้วชีวีจะเป็นสุขได้ไฉนเช้ากลางวันยันค่ำเฝ้าร่ำไรถวิลใจแต่บ่อขี้ที่เคยเนาแม้นน้ำผึ้งพระจันทร์ว่าหวานจ๋อยอีกน้ำอ้อยน้ำตาลหวานใดเท่ากลับคิดถึงแต่กลิ่นขี้มิบรรเท่าสุดจะเศร้ายามนิราศ...ขาดขี้กินแม้นดาวดวงสุกสกาวพราวพร่างฟ้าพื้นธารางามวิไลไม่มีสิ้นดน

ขอพักเพียงครู่ได้ไหมเดินทางมาไกลแดดร้อนฝน-หนาว รอนร้าวคนจรอยากนอนหลบร่มชายคาคืนนี้จะเป็นเพื่อนชมดาวเก็บน้ำค้างหยดพราวยามอุษาหากแม้นเธอนั้นอยากนิทราขออาสากล่อมเพลงให้ฟังแล้ว..พรุ่งนี้ฉันจะไปต่อยกเป้ ขึ้นคอ ขึ้นหลังข้าวของหลายถุงรุงรังใจยังหวังมุ่งสู่ฝันของวันวานระหว่างทางต่อไปข้างหน้า

เพราะไม่อาจทนพิษความคิดถึงเลยดื้อดึง ออกไปในคืนเหงาเหล้าในมือ..ฤา จัก ช่วยบรรเทาความมึนเมา ฤา ช่วยหักเรื่องหนักใจเดินโซเซ เดียวดายในคืนดึกใจเจ็บลึกปวดปร่าน้ำตาไหลดาวระยิบระยับบนฟ้าไกลแหงนมองไป...ก็พร่าผ่านม่านน้ำตาโอ้อกเราชายชาญนั้นไฉนเรื่องหัวใจ..ช่างไร้ซึ่งเดียงสาเขาบอกไม่รักก็ทำเป็นมี