M-e-e P-e-d

ลัดเส้นทางกว้างใหญ่ไปโพ้นฟ้าทอดสายตาพริ้มพราวจรดดาวใสชมชิดได้ไม่ต่างแม้นห่างไกลโลกทั้งใบแจ่มชัดในบัดดล ...... สบเส้นแสงเรืองรองส่องรางเรื่อฤาอาจเรื้อทายทักแม้นสักหนดาวเกาะกลุ่มเรียงรายดุจค่ายกลตรึงใจยลฟากฟ้านับนาที ...... นับนานชี้คำนวณไม่ถ้วนนับเพียงตาพรับดาวลิบลิบกะพริบถี่ต่า

ดินเอื้อหนุนจึงหยัดรากยืนกล้าฟ้าฉ่ำฝนมาเอื้อใจใบนวลเขียวผสานเเดดลมผลิดอกออกรวงเรียวชีวิต-กฎเกาะเกี่ยวจึงเติบเเกร่งยืนตระหง่านเเผ่คลุมอุ้มกิ่งก้านประสานใบดั่งร่มคอยห่มเเสงเอื้ออาทรทุกชีวิตพักเเรงเอื้อแบ่งปันต่างชีวิตจึงงดงามพุ่มพฤกษ์เขียวรายล้อมเรือนอ้อมอุ่นกลีบละมุนเเต้มเหลืองเรืองอร่ามท

ชั่วลมไหวไกวฝุ่นกรุ่นลานแดดปี่แตรแผดเสียงสั่งกังวานหวนว่าชีวิตผ่านแผ้วแล้วอีกดวงสังขารล้าโรยล่วงห้วงพันธนาเรือนระฆังชราเก่ายังร้าวไหวมอดปลวกไชเนื้อไม้ดูไร้ค่าหยากไย่เขลอะโยงยางหว่างชายคาเช้า เพล ค่ำย้ำเวลามาช้านานดั่งชีวิตหนึ่งช่วงย่อมล่วงลับมีเกิดกับสรรพสิ่งกลิ้งสังขารเหมือนหน้าที่ชี้ชั

กึงๆ ปุเลงๆ กุกๆ กึกๆ กักๆ หลุดๆ กึงๆ กังๆ บรื่อๆ เอี๊ยดดดด..... รถสองแถวประจำทางค่อยๆคลานอย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ เข้ามาจอดเทียบที่ป้ายรถประจำทางปากซอย"อ้าวว มาเรยเพ่ หมอชิต พานควาย เกียกกาย บางซ่อน พานมอญ พานใหม่เพ่....... เร็วๆรถจะออกแร้ว..."ชายชาตรีอกสองศอก แต่งกาย

. เคยให้อะไรแก่โลกบ้างทุกอย่างแย่งโลกกันอยู่หรือมาเปล่าเห็นเห็นเป็นอยู่คือจะถืออะไรไปยึดครองอยากได้ไม่ให้จะได้หรือมีมือใช่รับเอาทั้งผองหนึ่งรับหนึ่งให้ในครรลองจึงต้องตามคำอันสมควรมือนี้มือไหนใช่มืออื่นเมื่อยื่นเยียวหล้าพาแย้มสรวลเปิดใจใหัรักได้ชักชวนช่วย

.ข้าวราดกะเพราไก่ระอุไอประหนึ่งสวรรค์ไข่ดาวพระจันทร์ฝัน กระทะฟุ้งขจรขจายน้ำเปล่ากระดกตาม กระเพาะงามขยับขยายอิ่มวันละมื้อกาย&nbs

... นวลแสงแต่งยามกับความมืดลมยืดกระแสยาวกราวกราดผิวตามองฝ่าไกลในธงทิวใจพริ้วลัดล่องคืนผ่องพราย ...... ลิบลิ่วสูงล้นจนโพ้นฟ้าเอื้อมคว้าไขว่ถึงตรึงดาวฉายพริบพร่างพริบพร่างต่างประกายดาวปรายแสง-ใจ..ไหนกว่ากัน? ...... ย่างเหยียบเทียบชั้นบันไดเมฆวิเวกเพียงกาลจักผ่านผันประทับรอยจูบตรง

ใช่มีเพียงพานทองรองดอกไม้กับน้ำใสรินรดอันสดชื่นแต่ยังมีรักหวังอันยั่งยีนมาหยิบยี่นให้กันวันสงกรานต์กราบผู้สูงวัยวันทั้งชั้นยศงามปรากฏดั่งมณีเปล่งสีหวานมากกะรัตยิ่งมากค่าเกินประมาณด้วยผลงานผ่านรู้จึงบูชาในวัยเยาว์เขลาขลาดและขาดแหว่งขอช่วยแต่งเติมเข้มให้เต็มค่าช่วยติเตือนรับรู้เป็น

... สัมผัสละอองฝนจนพราวหยาดลมโลมผาดพริ้วระลอกปวงดอกหญ้าโลกก็พลันเฉิดฉายเพียงปรายตาราวกับว่าดอกไม้ได้เผยคำ ...... คงความหมายความเป็นและความมีคงกลิ่นสีเช้าชื่นจนคืนค่ำคงใต้ฟ้าแต้มถิ่นยึดดินดำคงชุ่มฉ่ำทุกอณูชูช่องาม ...... คงคือความแตกต่าง สร้างชีวิตตามทางทิศเป็นไปไม่เกรงขามจึงไม้

ชีวิต...กูหนอดั่งหนอนน้อยพลัดพรากจากบ่อขี้แล้วชีวีจะเป็นสุขได้ไฉนเช้ากลางวันยันค่ำเฝ้าร่ำไรถวิลใจแต่บ่อขี้ที่เคยเนาแม้นน้ำผึ้งพระจันทร์ว่าหวานจ๋อยอีกน้ำอ้อยน้ำตาลหวานใดเท่ากลับคิดถึงแต่กลิ่นขี้มิบรรเท่าสุดจะเศร้ายามนิราศ...ขาดขี้กินแม้นดาวดวงสุกสกาวพราวพร่างฟ้าพื้นธารางามวิไลไม่มีสิ้นดน