รักโลก
โอ้โลก! โศกนักราวรักสลายหายเสียดายชีพบ้าอัตตาเง่าโลกคอยฟูมฟักพิทักษ์บรรเทามนุษย์เนาสำนึกรู้สึกอะไรว่ายเวิ้งจักรวาลมหึมหา &
เรื่องธรรมดาของหน้าหนาว ...
... จำยอมรับการหวนมาของหน้าหนาว ?เพียงความกร้าวมวลอากาศนั้นบาดผิวจากจ้ำรอยเริ่มแรกลามแตกริ้วใจหวาดหวิวพรั่นพรึงจึ่งสะท้าน ......ละเกล็ดหม่นท้นวันอันเย็นเยียบจึงลานเงียบรกร้างใครย่างผ่านหลากสีสันผันสู่ฤดูกาลหนาวแผ้วพานห้วงคนึงอีกหนึ่งวัน......แลบางสิ่งในฤดูดูอ้างว้างหมองหม่น-คว้าง
โลกาวินาศ ...
... สัญญาณวิปโยควันโลกแตกรอยแบ่งแยกลงลึกไร้ปึกแผ่นปรากฏการณ์วิปลาสขาดขั้วแกนทุกเขตแคว้นสิ้นสัญญาประชาคม ...... เมื่อกฏเกณฑ์แปรสภาพจนสาปสูญแล้วเพิ่มพูนฉ้อฉลจนทับถมความเอนเอียงต่างนิยามความนิยมจนติดหล่มยอมรับกับปราชัย ...... เกิดรอยเลื่อนสะเทือนชัดคือขัดแย้งความแข็งแกร่งผุกร่อนจน
สึนามิน้ำจืด
เขาว่าเคยมีแต่ญี่ปุ่นเขาคุ้นเรามิเคยจึงเฉยอยู่คลื่นใหญ่ในทะเลคะเนรู้นี่จู่โจมจากบกตระหนกนักเขาว่าน้ำล้นเขื่อนกี่เขื่อนมุ่งเทท่วมทุ่งท่วมท่ามหาศักย์ล้มพนังพังคลืน โอ้คลื่นยักษ์ท่วมหัวก็หักเข้าโหมเมืองไร้ป่าไร้ปางมาขวางน้ำรวมต่ำก็ตื่นเป็นคลื่นเขื่องยิ่งต้านยิ่งต้องยิ่งนองเนืองก้อนน้ำ
สวัสดีกวีหนุ่ม
สวัสดีกวีหนุ่มยเสียงทุ้มของท่านและท่วงท่ายคลี่กานท์อ่านกวีพร้อมลีลายราวร่ายมนตราให้ตรึงจำยตรึงจิตพิษฐานผ่านสมัยยรอยเก่าเงาใหม่ในฉนำยอิสระเสรีระบายคำยเริงระบำตามใจจะให้เป็นยสะท้อนไปในหล้าอวกาศยดารดาษแม้นโลกเสมือนเห็นยสะเทือนห้วงอารมณ์คมประเด็นยสาดกระเซ็นบางอณูแห่งรู้น
วงเล็บที่ ๓
ปลาบางตัวก็ลืมว่าตัวเองเป็นปลาน้ำจืดพอน้ำหลากก็ระริกดีใจแหวกว่ายระเริงต่อแถวลงทะเลเหลิงว่ายร่ายร่าทั้งที่รู้อยู่แก่ใจหลงคิดว่าจะหวนสู่แหล่งน้ำเดิมเมื่อใดก็ได้ดิ้นจมดิ่งตายทับลงบนซากปลาน้ำจืดตัวที่แล้วณ ก้นทะเล.
ทุกข์ไทย ...
ทุกข์ไทยหลากท่วมทั้ง..วิกฤติฟ้ารั่วดินวิปริต..............แผ่กว้างนาทีแห่งชีวิต...............ทุกเมื่อเหนือน่านทะเลคว้าง.....ว่ายข้ามคำนึง............. หลากท่วมแล้วทุกข์ร้อนค่อนประเทศเมื่อขอบเขตธรรมชาติพิพาทถึงเหตุมหาอุทกภัยให้พรั่นพรึงมวลน้ำตรึงทะเลขื่นขังกลืนเมือง ...... นับอณ
กุลาร้องไห้
กุลาร้องไห้๏ ทุ่งกุลา... เจ้าร้องไห้ออน้ำตาตกรายด้วยสับสนท้องทุ่งร้าง...คือคำอ้างของบางคนไฟรุ่มร้อนจึ่งรานรนเจ้าอีกครั้ง๏ เมื่อก่อนเก่า เคยวิโยค โศกภัยแล้งยามนี้เจ้าพรายแสงสะพรั่งท้องทุ่งงาม นามกุลา จึ่งโด่งดังเป็นขุนคลังข้าวหอมแห่งดวงดาว๏ เขาว่าเจ้าคือแดนฝันอันเรืองรุ่งหวั
แด่เด็กหนุ่ม
แด่เด็กหนุ่มเย็นในฤดูมรสุมหนึ่ง เรา- ผมกับเพื่อนอีก 3-4 คน ต่างกระโจนลงน้ำด้วยความคะนอง ผมว่ายออกไปเรื่อยๆสู่ความเวิ้งว้าง ท่ามกลางเสียงเรียกกลับและตะโกนเตือน ครั้นเหลียวหลังกลับก็ต้องใจหายวาบเมื่อมองฝั่ง ระยะทางนั้นไกลเกินกว่าแรงที่เหลือจะกลับถึง ผมตัดสินใจดำลงไปใต้น้ำแล้วโผล่ขึ้นมาหายใจ จนเมื่อม
จินตนาการอยู่ไหน
.๏ อยู่ไหนนะ จินตนาการฟุ้งซ่าน สับสน ค้นหาชีพเปล่าร่อนเร่ท่ามเวลามีค่าฤๅแค่ความไม่มี๏ ฟ้านั่นไยไม่สีฟ้าเมฆาขุ่นแสงไร้แสงสีทะเลทรายสาดซัดปัถพีลมเสรีกระหน่ำร่ำไร๏ ดินแห้งทางผากทุกฟากฝั่งหญ้าหยั่งรากตรึงมิถึงไหนเกือกหนังยังย่ำอยู่ร่ำไปยังไหว...วนเวียนกับเว