M-e-e P-e-d

สรรพสูญกาล ฟ้าเบื้องบน สูงขึ้นไปเหนือผืนผิวโลก ใต้บรรยากาศไร้ความหมาย คำอรรถาธิบายไร้ทรัพย์สินเงินตรา ศีลธรรมจรรยาไร้ลัทธิศาสนา คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ไร้ชาติ แผ่นดิน ประเทศไร้รัฐธรรมนูญ กฏหมายไร้ประชาธิปไตย สังคมนิยมไร้เผด็จการ ทรราชย์ไร้ทรราช นักการเมืองไร้คำพูด โกหกคำโตไร้คอรัปชั่น ฉล

ขณะที่ สองเท้า ก้าวตามทางในระหว่าง เดินเดี่ยว เพื่อเกี่ยวฝันเธอวาดถึง จุดหมาย ปลายทางนั้นคนสำคัญ คนหนึ่ง...มายืนรอเขาคนนั้น จะต้อง หนึ่ง.. สอง.. สาม..เธอนิยาม ความเป็นเขา ไว้หลายข้อมาตรฐาน เธอวางไว้ ดีมากพอแหละเธอขอ เจอเขา ในสักวันเขาคงต้อง แตกต่าง จากคนอื่นร้อยพันหมื่น แสน

ชีวิตไร้ค่า...มีใครแลสนไม่ผู้คนเหยียดหยาม..ชีวิตว่างเปล่าตาย เกิดใหม่...สร้างประโยชน์มากกว่าเปลืองอากาศ...ไร้ความดีจัญไรยิ่งกว่า...ไอ้ผีกาฝาก....ผิดมากหรือไง...ชีวิตมิได้ขอเกิด...กูนั้น...หาได้แบกทองออกจากท้องแม่เจ็บแล้วจำ ขอเรียนจนหมดลมไม่แพ้ สิโรราบ...ความบ้ามนุษย์คนสู้ดั่งใจนึก...สว่างจ้

จินตนาการสีส้ม ฉันแทรกตัวและตนลอดผ่านหมู่มวลต้นไม้ดาษดื่นสองฟากฝั่งถนนร่มรื่น แต่ฉัน กลับสร้างจินตภาพถึงวันที่สงครามนิวเคลียร์ระเบิด รังสีแสดส้มแดงแผดเผาพล่าผลาญ ขจรไกลแผ่ปกคลุมโลกฝูงแกะบนภูเขาถูกต้อน ด้วยการหวดของลูกไฟด้วยดวงเพลิงอันมหึมา ลุกเริงสยดสยองแมกไม้ ท้องทุ่ง และแนวป่า

เทียน -เล่นอยู่กับไฟนิ่ง - นวลตาสวยแต่น่ากลัวไฟ -อุ่นแต่ร้อนอันตรายและน่ากลัวกลัว -อ่อนแอแต่ทำเป็น " กล้า "ลบปมด้อยด้วยการเสี่ยงเดินเข้าไปหาไฟ -เพียงอยากไล่ความหนาวอุ่น...ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ลมพัดมาวูบหนึ่งเปลวนิ่งโชติช่วงท่วงหัวร้อน... ลนจนหาทางออกไม่ได้เทียน -ไม่สว่างถ

" There is always a dark aside of the moon, which will never shows to anyone."-- Mark Twains --ใจคนอาจมีหลายด้าน...ซ่อนเร้นสิ่งที่เห็นอาจหาใช่ที่เป็นทั้งหมดไม่ลูกแกะที่เข้ามาสารภาพรักตรงหน้าหมาป่าอาจมิใช่ลูกแกะที่แท้ลูกแกะหน้าโง่ที่ไหนเล่าจะเดินเข้าหาผู้ซึ่งนอกจากจะไม่อาจเมตตายังอาจขย้ำแล

ผมเป็นคนบ้านนอก ไม่มีการศึกษาผมเป็นเพียงคนจนๆ ธรรมดาคนหนึงทุกๆเช้า ผมกับเมียผมจะออกไป หาขยะเราสองคนรู้จักกันมาตังแต่ยังเป็นเด็ก...สามสิบกว่าปีที่เราได้รู้จักกันมา....เธอคือทุกๆอย่างที่ผมรัก....เราได้มีความสุข ความทุกข์ ความเศร้า ความโกรธ .....เรียกได้ว่าเราสองคนนี้ได้ผ่านมาทุกๆ อารมณ์มึหลายๆ

เมือช้าวตื่นมาตอน ตีสาม เพราะห้องข้างๆแม่งเสียงดัง.....ผมเลยเดินไปเคาะประตู และบอกว่าช่วยเงียบๆหน่อยแต่คำตอบทีได้กลับมา กลับเป็นความเฉยนิ่ง หามีใครมาเปิดประตูไม...ผมเลยเดินไปยังห้องคร้ว และหยิบมีดแล่เนื้อมา...ผมได้เดินไปเคาะประตูอีกที่....และยังได้คำตอบเช่นเดิม....ผมได้ใช้กำลัง ถีบประตูเข้า

ความเดียวดายที่ต้องอยู่คนเดียวมาเป็นเวลานานแค่ไหน หามีคนรู้ไม่นักโทษชายผู้หนึ่งได้นั้งเฝ้ามองเมฆ ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าเค้าได้จ้องมองดูมันเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว และไม่มีที่ท่าว่าจะเลิกนัยน์ตาดูว่างเปล่า ผมยาวสกปรกยุ่งเหยิง หนวดเครารุงรังล้อมรอบปากอันอ้าหวืออยู่เสียงลมหายใจเบาๆ ค่อยๆสูดเข้าสูดออกจา

.......ตีสาม สี่สิบสอง....................ชายคนหนึงกำลังยืนอยู่บนละเบียงชั้น สิบสี่ ของตึกกลางเมือง...........( ทำไมชีวิตกูถึงได้ตกต่ำยังนี้วะ....ยี่สิบเกือบสามสิบปี ที่ได้ใช้มาก็คงมาได้แค่นี้แหละ.....ตังแต่จำความได้กูก็ไม่เคยที่จะ ประสบความสำเร็จเหี้ยอะไรเลย....อยู่ ป. สองก็สอบตกแล้วไม่เคย