Contents
มันกลายมาเป็นกิจวัตรประจำวันไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบแน่ .. ทุกเช้าเมื่ออาศัยแรงดึงของกล้ามเนื้อส่วนหลัง ให้งัดร่างกายส่วนบนขึ้นมาจากที่นอนทรงตัวเดินด้วยอาการเหมือนกับคนที่มีของเหลวในช่องหูด้านในไม่เท่ากันมือจับแน่นไล่ระลงตามราวบันได ...พอเท้าสัมผัสพื้นกระเบื้องของชั้นล่าง อาการต่าง ๆ ดูจะหา
เมื่อคุณหมอบอกว่า อาทิตย์หน้าคลอดได้แล้ว จะเอาวันไหน ฉันตอบว่า ขอเป็นวันพฤหัสค่ะ ที่เลือกวันพฤหัส เพราะผ่านการลงประชามติของสมาชิกทุกคนในบ้านแล้วว่า วันนี้เป็นวันดี เมื่อถึงเวลา ฉันไปโรงพยาบาลแต่เช้า ติดต่อทำบัตรอะไรเรียบร้อย ก็ถึงเวลาเดินเข้าสู่สนามรบจริง ๆ ล่ะทีนี้ ใจเต้นนิดหน่อย ด้วย
ชะ..ชะ ละโลมร่าง... ธารคร่ำคราง...คลอครวญไห้..ทรุดตน..บนผืนทราย... เกียกตะกาย...ตามสายชลแลไปไกลลิบ..โน่น เหนือฝั่งโพ้น..ทะเลฝน..ฝนใจ..ใฝ่ฝนตน.. กระเสือกกระสนจนร่างพลี................................................ ........... ..........เมาเล..เมาคลื่น...ครืน ครืน เกรี้ยวน้ำพันเกลียวโถมซัดกลบ
[ พระเจ้า .. ช่วยลูกด้วย ]เบนภาวนาเป็นครั้งสุดท้าย ตอนที่สบตากับคนที่โผล่พรวดออกมาจากข้างตึกแนวเส้นเล็งเหนือสันครอบลูกเลื่อน ทาบทับเข้ากับแววตาข้างนั้นวินาทีที่ดูเหมือนจะช่างยาวนาน ...( ภาพโคลสอัพ-สโลว์โมชั่น : นิ้วค่อย ๆ ลากไกปืน ครอบลูกเลื่อนวิ่งถอยหลังคัดปลอกกระสุนให้ดีดตัวออก กระชากควั
..[ ภาพเฟดอิน , ซาวด์ประกอบเสียงแคนของสมัย อ่อนวงค์ ].." เห็นดอกคูนเหลืองงาม เมื่อยามแล้งแต่เสียงแห่งเพลงแคน กลับแล่นหายที่ราบสูงเป็นที่เกิด มาเป็นกายฝังรกรากซากตาย ... ใต้แผ่นดิน "( ประเสริฐ จันดำ : พลิกตำนานเพื่อชีวิต พิมพ์ครั้งแรก กันยายน 2532 ). . . . . . . . . . . . . . . . .
ถึงคราวันฟ้าแจ้งแดดเริ่มแรงแสงเจิดจ้าวันนี้จะตะกายฟ้าเพื่อเอื้อมคว้าดารารายเวลาที่คืบคลานร้าวรานแทบสลายปวดแปลบแทบเป็นตายสิ่งมุ่งหมายใกล้เข้ามาเจ็บใดในโลกนี้ไม่มีเทียบเปรียบใดหนาเหมือนแลกด้วยวิญญาณ์กว่าได้มา..ดาราเอยอยากเขียน แต่เค้นได้เท่านี้อ่ะ สวัสดีพี่หมี่รูปหล่อสวัสดี บ
มือดำคืนราตรีขยี้ฟ้ากระจุกดาวเด่นเวหา ณ กลางหาวกระจิ๊ดริดกระจิตใจจ่างสกาวอ้าโอษฐ์ราวลาลับกลับง่วงนอนอนิจจาเวลากวดไล่แล้วเสียงผ่าวแผ่วผินผะละไล้หมอนสิจะอ้อนวอนดาวมาอวยพรให้ตัวฉันหลับนอนด้วยฝันดี
และแล้ว..เราก็ไปกินหมี่หมูแดง ที่ร้าน หมี่เป็ดศิริวัฒน์กัน.. หมูจุกอก ลิ้นจุกปาก เลือดตาแทบกระเด็น น้ำแข็งหก .. " กินไป 2 ชาม "ไม่ได้ชมว่าอร่อย..แต่คงหิวมากกว่า..เลยอุปทานว่าอร่อยและแล้ว..เราก็ไม่ได้เจอพี่มนตรี คิดว่า หนุ่
ณ เวิ้งน้ำจรัสจ้าณ เวิ้งฟ้าจรดใสณ เวิ้งป่าผิว์อาลัยณ เวิ้งใจ ณ เวิ้งจินต์ณ เวิ้งฝัน สิวันโน้นณ เวิ้งโพ้น มิไกลสิ้นณ เวิ้งรัก ระรวยรินณ เวิ้งผินจะโผจร
..กว่าครึ่งค่อนสัปดาห์ที่ฉันต้องโลดแล่นท่ามกลางสายน้ำนอง..สายน้ำที่มีบ่อเกิดจากดวงตาคู่หม่น..มันไหลริน..มากมาย..ท่วมท้น..ถาโถมโหมซัด กระทั่งมโนสำนึกของฉันก้าวขึ้นสูงเกินจุดที่จะทัดทานไหว..ความอดกลั้นที่สั่งสมภายใต้พันธะแห่งจิตใจ..ครานี้..มันได้แตกสลายเป็นเสี่ยง..ยาก..ยากยิ่งที่จะสานสืบให้กลับกลายเป็