Contents
ลบลบลบลบเลือนเลือดเปื้อนฟ้าอย่าอย่าอย่าฝังแน่นคราบแค้นเศร้าหยุดหยุดหยุดระบายฟ้าให้พร่าเทาล้างล้างล้างคราบเขม่าเงาควันปืน ให้ให้ให้อภัยกันเรื่องวันก่อนถอนถอนถอนความแตกแยกแปลกเป็นอื่นทิ้งทิ้งทิ้งสิ่งเจ็บจำระกำกลืนตื่นตื่นตื่นจากคืนโศกสู่โลกจริง ณิศตะ2 มิ.ย.2553
จึงดาวดับค่ำนี้ที่เบื้องฟ้าร้างกระทั่งหมู่ดาริกาฉายไร้กระทั่งหิ่งห้อยมาเดียวดายเงียบกระทั่งเม็ดทรายมิเคลื่อนเงา อาจเป็นค่ำของฉันอันดึกดื่นฉันยังตื่นเสาะหาสักความเศร้ายังคงคอยสายลมแม้นแผ่วเบาคอยบางอย่างรุกเร้า ให้เข้าใจ โปรดแวะทักฉันบ้างเถิดหิ่งห้อยแสงวอมวับเล็กน้อยอาจทำให้บางสัมผัส
มิถุนายนโอ.. มิถุนายน ผู้อ่อนหวานข้าเหมือนผ่านมา หยุดที่นั่นที่ซึ่งแสงสาดจากตะวันแต้มหยาดน้ำนับพันระยับพราว มิถุนายนเจ้าเอยฝนเลยผ่านไปไม่บอกกล่าวระหว่างความอาวรณ์ ย เรื่องราวเจ้าแทนถ้อยคำ ว่าอย่างไร ขังผีเสื้อไว้หมื่นพันใจของเรานั้นจะเต็มไหมดอกไม้ผลิบานล้านดอกใบเพียงพอหรือไม่
ในห้องเล็กเล็ก ของหลืบเมืองข้า ผละจากความหมกมุ่นในบทกวี เหมอผ่านม่านเมฆของค่ำคืนบางภาพภวังค์หวนย้อนไป ถึงวัยแห่งอดีตกาลบทกวีหวานของความรัก บทแล้วบทเล่าที่เคยพร่ำพรรณาประโลมโลกปรากฏเป็นท่วงทำนอง เดิมเดิม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในห้วงภวังค์บุหรี่มวนสุดท้ายมอดกินถึงก้นกรองไหม้ลามจนร้อนนิ้วที
กินนรเก็บ (บัวยังไม่ได้ บรรทัดสุดท้าย บัวหายซะงั้น )( นางอัปสร บนแผ่นหิน )๏ เอนร่างบางร่างน้องตามศิลป์วิจิตรตามจิตจิน- ตนาไว้แนบราบร่างราบหิน สลักแน่นผ่านเดือนผ่านปีไซร้ &
๏เสียงร้องของลูกปลุกตื่นแม้ยังไ่ม่ฟื้นยืนได้มีเพียงสายตามองไปยังคนข้างกายใกล้เึคียงสายอุดปากปิดชิดหมดเอ่ยวจีพจน์ไร้เสียงส่งสายตามองรอบเตียงหวังเพียงรับรู้สายตาน้ำตาอุ่นอุ่นไหลหยดรินรดสองปรางค์ข้างหน้าดวงตาสร้อยเศร้าโศกาทำได้เพียงตาเหลียวมองช่วยยกลูกใ้ห้นมทีสายตาดวงนี้ร่ำร้องช่วยหน่อ
กำสรวลราชประสงค์ ๑_รัตนโกสินทร์สิ้นกำสรวล ตื่นแล้วแก้วเอ๋ยอรุณฉายพร่างพรายแจ่มจ้าฟ้าสดใสแสงเงินยวงระยับงามอร่ามอุไรทอแสงทองยองใย ณ ใจตน เมืองตื่นลืมตาแต่เช้าตรู่ดื่นดูดาววามท่ามถนนร้
ฉันนอนมองหยดน้ำเกลือที่ค่อยๆ ไหลมาตามสายที่ปลายของมันมีหัวเข็มเจาะเข้าที่หลังมือของฉันบนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง คืนนั้นเหตุการณ์บ้านเมืองเริ่มอยู่ในภาวะตึงเครียด มีคนเสียชีวิต มีคนเสียทรัพย์สิน มีคนเสียใจ มีคนเกรี้ยวกราด มีคนอาละวาด มีคนกระหยิ่มยิ้มย่อง มีคนคึกคะนอง มีคนที่กำลังเหน็ดเห
ถนนสายนั้นทอดยาวไร้เสียงฝีเท้าก้าวย่ำสงบเงียบท่ามคืนค่ำไร้แม้เสียงพึมพำใบไม้ กลุ่มควันหม่นหนาเทาทึมทาบฟ้าอึมครึมเมืองใหญ่เผาไหม้ร่าเริงเพลิงไฟเพียงชื่อเหลือไว้...ตำนาน รอยเจ็บปวด...รอยน้ำตาทิ้งรอเวลา...ผสานสิ้นสุดหรือเริ่มต้นเหตุการณ์ร้าวฉานต่อเนื่องต่อไป พรุ่งนี้
ปรอทวัดความเกลียดละเอียดแหลกปืนแตกกระสุนผลาญทะยานพุ่งเผายางพลางเผาตึกระทึกกรุงเพียงหมายมุ่งหนีความกลัวในหัวใจช่วงนี้แต่งได้ทีละบทครับ 555