M-e-e P-e-d

๏ งานชุมนุมแห่งยุทธภพฝุ่นตลบอบอวลยิ่งนี่ยากจำแนกเท็จและจริงเหล่าจอมยุทธช่วงชิงเอาจริงเอาจัง๏ คราคร่ำจอมยุทธหญิงและชายติดประกาศป้ายบ้างยืนบ้างนั่งจอมยุทธรุ่นเยาว์ประลองกำลังวิ่งไล่ด้วยความหวังแห่งเสรี๏ ก้องเสียงประกาศอยู่โครมครามเต็มด้วยชื่อนามดอกไม้หลากสียิ้มแทนอาวุธประดามีจอมยุทธสาดใส่

-1-กวีเขียนกวีด้วยสีขาวแต่งในความรวดร้าวจะได้ไฉนโลกวิบัติปัจจุบันล้วนจัญไรจะหาถ้อยงามใดมาพร่ายพรมกวีเขียนกวีด้วยสีดำระบายโลกโศกร่ำกระหน่ำถมดอกไม้ไม่สะพรั่งใจกลางตมฤาว่าโลกจ่อมจมแต่ตรมตายกวีเขียนกวีด้วยสีเทาหวังให้งามในความเท่าแห่งเงาฉายระยะห่างระหว่างเส้นความเป็นตายแก้เงื่อ

หน้าตาของเวบแปลกๆไป ไม่ทราบเพราะอะไรเหมือนกัน แต่อธิบายก็ไม่รู้จะพูดยังไง ฮาเอาเป็นว่า เวลามีกระทู้ขยะจากคนไอ้พวกสันดานเสียขายของ ผมจะลบไม่ได้เลยเหมือนกระทู้นี้ ที่ผมต้องลบข้อความรายละเอียดของตัวกระทู้ ซึ่งเมื่อเสร็จแล้ว ในหน้าแรกก็จะกลายเป็นกระทู้ว่างเปล่า (ทู้นี้ผมเลยเอามาใช้เขียนเรื่องน

เหมือนลมฝนพัดผ่านกาฬทวีปเหมือนประทีปโคมธรรมนำวิถีเปลี่ยนความตายไร้ค่าด้วยปรานีชุบชีวีด้วยอุทิศชีวิตตนการต่อสู้เริ่มต้นของคนกล้าคือสร้างยาชนิดใหม่ให้เกิดผลยาวิเศษต้องเห็นใจในความจนหกพันล้านเลขคนต้องเท่าเทียมใช้ตัวเองกลืนยาหาผลลัพธ์มากเกินนับด้วยความหวังยังเต็มเปี่ยมคราวแพ้ยาเหมือน

สบายดีน่อ ลุงหมี่.....เจอข้อความ'อังกฤษมาท่อนหนึ่ง(จากที่ไหนก็ไม่รุ)จึงมาแปลเป็นไทยให้เหมาะสมออกซ้ายนิดขวาหน่อยไม่ค่อยจะน่าชมหวังเพียงผลงานผมคงไม่ขายหน้าประชาชี(ชาวเว็บหมี่เป็ด เด๊อ อิ อิ).............."After passed the troubled time, we found ourself standing ontop

เขตแดนคือเขตใดในลำน้ำปลามิเคยล่วงข้ามหรือไฉนคนไร้รัฐต้องลอยฟ้าหรือว่าไรเด็กเกิดใหม่เขาก็ใช้ภาษาเดียวเราตกอยู่ในเขตประเทศวาดซึ่งอำนาจเก่าใหม่ใช้ขับเคี่ยวเลือดเสรีถูกกรีดจนซีดเซียวความกลมเกลียวถูกแบ่งด้วยโง่งมเธอ-หมอซินเธีย หม่อง แห่งต่องยินไร้แผ่นดินแทบวิบัติเมื่อรัฐล่มเป็นกะเหรี่

การแต่งกลอน การแต่งกลอน นี้มันช่าง ยากจิงหนอ ผมเป็นหมอ เลยยิ่งยาก เกี่ยวกันไหมเล่นคำใน อีกทั้งนอก ชวนปวดใจต้องหัวไว ถึงจะแต่ง ได้น่าดู ที่หมี่เป็ด ไปเห็นเพื่อน เหมือนกวีทั้งรุ่นพี่ แล้วก็แฟน แพลนคำหรูทั้งสัมผัส และถ้อยคำ เทียบชั้นครูผมก็เลย อยากลองดู ผิดหรือไร ไปที่ sea

แต่งได้ดังนี้ ได้ feel โจ๋อกหักเน่าๆไงไม่รู้นั่งคุยกับความมืดนอกหน้าต่างถามทางรักเราเดินทางไหน วันนี้เหมือนฉันไม่มีทางไปปล่อยให้น้ำตาแอบไหลลำพัง รัก--คำหนึ่งที่เคยเฝ้ารอวันนี้กลับท้อหมดแรงหวังฉัน "ไม่ใช่" เชือดใจที่ได้ฟัง รักไม่เห็นฝั่งนั่งเหงาเดียวดาย อยากจบทุกอย่างตรงนี้อยากหลบ

[left]-1-เรืองแดดทองส่องต้องกองขี้หมางามระยับจับตาเวลาบ่ายยังอุ่นอุ่นกรุ่นไอร่ำกลิ่นกำจายหวี่ว่อนร่อนส่าย ,กระจายแมลงวัน..เสียงร้องรำลิเกมาแต่ไกลปรากฏร่างเจ้าชายมไหศวรรย์งามเหลือทรงเสื้อขาดดูอัศจรรย์โสร่งหอมถึงสวรรค์ยามผันกาย..หวดพุ่มไม้มาเปาะแปะแล้วแคะขี้มูกตีนเหยียบถู

อยากรู้ไหมทำไมเราถึงเรียนหมอทั้งที่ใจนั้นขอเป็นหมอหมาตอนสอบตรงมหิดลศาลายาก็ผ่านด่าข้อเขียนมาน่าภูมิใจแต่ว่า แม่ท่านบอก น่าเรียนหมออย่าง น้อยน้อย เรียน มอ. (อ่านว่า มอ-ออ) อยู่ใกล้ใกล้แม่เป็นห่วงไม่อยากให้ หนูอยู่ไกลเริ่มหวั่นใจ ไม่อยากไปไกลเหมือนกันเรียนหมอคนคงไม่ต่างกับหมอหมาจึงคิดคิดแล้