M-e-e P-e-d

จดหมายรักจากนวล

“………………………………

เขียนจดหมายสักใบใส่ดาษขาว

เขียนเองอ่านเองเป็นเพลงยาว

เขียนถึงบ่าวผมสร้านอยู่บ้านไกล”

ว่านกเขาขันคูอยู่ข้างทาง

ไปขันกู่คูครางอยู่ข้างไหน

มาเงียบงำคำยินเหมือนสิ้นใจ

มาเงียบในเสียงบินเหมือนสิ้นลม

ว่าเจ้าบ่าวผมซื่อ—มือนวล

มาเรรวนคำหวานให้พานขม

จูบนั้นจีบปากจูบหรือลูบคม

ที่บ่าวข่มปากจีบจูบกลีบใจ

นวลเพียงสาวชาวนาใช่กล้ากรด

จารีตธรรมเนียมบังล้าหลังสมัย

เพียงแรกจูบลูบแรกก็แปลกไป

หวาดไหวคำกระทบกระเทียบเกินเปรียบปาน

ดั่งวัวสันหลังหวะอยู่กลางทุ่ง

หวาดสะดุ้งตื่นกาบินมาผ่าน

นวลห่มไห้ไข้เข็ญอยู่เป็นนาน

รอยแปลกนั้นประจานอยู่ลานใจ

ชั่วเพราะพลีเพื่อรักลืมหลักคอก

ดั่งวัวเขาสวยหนอกงามตาใส

โลดแล่นลั่นกระดึงตะบึงไป

ค้อมคอให้บ่าวเทียมเข้าเกวียนรัก

เปลื้องจารีตธรรมเนียมที่เจียมตน

รักล้นจึงทอดหยิ่งและทิ้งศักดิ์

แต่ดื่มรักก็ยิ่งด่ำยิ่งสำลัก

ดื่มน้ำวักใสสะอาดกลับฝาดคอ

บ่าวมาหวะแผลเหวอะเลือดเกรอะเนื้อ

ใจซื่อบ่าวก็เถือมิเหลือหลอ

คำรวนเรเห่ร่ำที่พร่ำคลอ

ก็ลืมคำที่พร่ำพ้อทุกข้อความ

นวลเพียงสาวชาวนาใช่กล้ากรด

จารีตธรรมเนียมแบกดังแอกหาม

แต่รักแล้วปานแก้ววะแวววาม

จะชั่วทรามปานใดก็ให้เป็น

โนราห์หลงสรงสระอโนดาด

แล้วบ่วงบาศก์คล้องตนเกินโผนเผ่น

อันปีกหางงามงอนซึ่งซ่อนเร้น

ดั่งตั้งวางห่างเว้นเห็นลิบลิบ

เกินเอื้อมมือหยิบคว้าถลาฉวย

ระรวยรวยขวยเขินเกินเอื้อมหยิบ

หากรักแล้วร้าวรานวิญญาณทิพย์

จะมิรักแม้สิบพระสุธน

อานวลเพียงวัวนากินหญ้าเขียว

จะท่องเที่ยวเทียวหาสุดหล้าหน

ควรหรือแม้นวลจะจวนตน

ควรแล้วแม้ทนทุกข์จนตาย

ต่อวันนวลฟุบซบเป็นศพซาก

จะออกปากฝากเผาก็เปล่าหมาย

เกรงขี้เถ้าผงคลีธุลีคาย

จะเปื้อนกายป้ายกลิ่นให้หมินคาว

นวลม้วนผมมวยเกล้าดำข้าวเขียว

นวลฟ้อนแกะเก็บเรียวเกี่ยวรวงข้าว

บ่าหยาบนี้หาบคานมานานยาว

แดดกริ้วแผดผิวสาวผู้กร้าวงาน

มินิ่มนวลชวนต้องแม้ย่องแตะ

ก็อย่าแขวะคำถากจากปากหวาน

นี่กระไรตะละคำช่างชำนาญ

ตะละลิ้นช่างลึกคว้านจนสุดลึก

เพียงชมเชยเกยกอดตลอดกาย

ดินกระด้างฟางคายใช่รู้สึก

ทุกคำหวานสรรพิษมาคิดนึก

กล่อมนวลจนนวลสึกผลึกนวล

ขนำน้อยก็แอบอิงพิงผนัง

แม้ขนำก็เวียงวังยังไห้หวล

บ่าวเป็นเทพลงดินมากินง้วน

พอดินร่วนซ่วนซุยก็ถุยคาย

ถุยขมถ่มขื่นมาคืนนวล

ถุยทวนคำหวานซึ่งซ่านสาย

ตะละคำตะละลิ้นรินระบาย

ล้วนคำชายหมายหยามประณามนวล

นวลเป็นสาวมีศักดิ์แหละรักศรี

เกียรติที่มีแม้น้อยยังคอยสงวน

หากต่ำต้อยถ้อยคำที่คร่ำครวญ

ก็มิควรทวนถ้อยเพื่อคล้อยตาม

ลงท้ายว่ายังรักยังคิดถึง

แต่โศกซึ้งเพียงใดอย่าได้ถาม

ทุกคำนวลล้วนชีวิตประดิษฐ์ความ

จากเศษสากซากทรามนามว่านวล

ปล.เจ้านกเขาชีกอสร้อยคอสวย

อยู่ไหนให้ข่าวด้วย—แหละช่วยด่วน

ทุกถ้อยความหยามหยาบดังดาบทวน

และทุกถ้วนคำประณาม—ความไม่เอา!


ในวงเล็บ  เป็นสำนวนพื้นถิ่นภาคใต้ที่ได้ยินมา