ความรู้สึกเสมือน
ความรู้สึกเสมือน
ก่อขึ้นอย่างเงียบเงียบเป็นรูปร่าง
ในคืนวันเวิ้งว้างแสนว้าเหว่
ความรู้สึกไร้ชื่อกระพือเพ
เดี๋ยวเหเดี๋ยวหันเดี๋ยวดั้นไป
เธอเหนื่อยเธอปิดประตูบ้าน
โลกคือลานเวิ้งว้างแสนกว้างใหญ่
ความรู้สึกต่อโลก - เธอตกใจ
อ้างว้างถึงไหนก็ไม่รู้
เปิดคอมฯคอนเน็ค - เป็นเด็กน้อย
ค่อยค่อยเที่ยวท่องลอยล่องสู่
เคลิ้มใจเคลิ้มตาอันตราตรู
จมอยู่ในโลกเสมือนจริง
เสมือนโลกในฝันถูกบันดาล
ให้ตระการแสนสุขไปทุกสิ่ง
หลบโลกลืมโลกมาอกอิง
แนบนิ่งอุ่นใจอยู่ในนั้น
แล้วมันก็ก่อตัวขึ้นเงียบเงียบ
บางเฉียบเกินเห็นแล้วเส้นกั้น
มันเป็นรูปเป็นร่างตอนกลางวัน
สมบูรณ์พลันโครงสร้างตอนกลางคืน
เธอเปิดประตูบ้านสู่ลานโลก
เหงาโกรกกร่อนกรดยังสดชื่น
รอคอยการมีที่อยู่ยืน
เต้นตื่นรอคนบางคนมา
เปิดคอมฯคอนเน็ค - เป็นเด็กสาว
ร้อนร้าวรสชาติปรารถนา
ความรู้สึกไร้ชื่อกระพือพา
และเธอเรียกมันว่า - ความรัก !
๑๙ ตุลย์ ๒๕๔๙