M-e-e P-e-d

พอฝนตั้งเค้าขึ้นเงาเมฆ

ฟ้าก็เสกแผ่นน้ำขึ้นฉ่ำหาว

เต็มแผ่นแน่นพืดอยู่ยืดยาว

รอร้าวลมแรงมาแทงเค้า

แตกเป็นฝนเม็ดน้อยที่ลอยลิ่ว

ร่วงปลิวลงหล้าลงป่าเขา

ขณะเมฆดำปลอดยังทอดเงา

เหนือลำเนาพฤกษ์พง-เหนือดงไม้

๒).

หนึ่งหยดน้ำค้างใบของไม้เขียว

ก็จะเรียวดวงหยดเม็ดสดใส

มาซบผืนดินชุ่มให้อุ้มไว้

เพื่อต่อไปภายหน้าเป็นตาน้ำ

ให้ดินอันดำและอุดม

เจิ่งจมท้องลุ่มจนชุ่มฉ่ำ

เป็นซับเย็นเยียบอยู่เงียบงำ

ให้รากไม้เลียงลำเป็นน้ำเลี้ยง

แล้วจึงเจิ่งเป็นห้วยอันเย็นเยือก

จวบเปลือกไม้ปริจนแซะเสี่ยง

แทงยอดยืดต่อจนพอเพียง

แล้วเรียงวงปี-บอกชีวิต

จึงซับน้ำท่วมท้นจนล้นลุ่ม

ฟ้าที่คลุ้มขนัดก็ฟาดกฤช

น้ำก็เซาะหลากไหลไปทุกทิศ

ลึกมิดรางน้ำเป็นลำธาร

ย่อมเกิดแต่เม็ดหยดที่รดร่วง

หยาดดวงก่อแควกระแสผสาน

ชำแรกแทรกสิ้นซึ่งดินดาน

เพื่อผ่านกระแสเป็นแม่น้ำ

คือหยาดดวงปลายใบอันใสเม็ด

ก่องเก็จแวววาวด้วยพราวร่ำ

กลั่นมาจากเมฆฝนที่หม่นดำ

เมื่อเสียงฟ้างึมงำอยู่คร่ำคราง

คือหยาดทิพย์สวรรค์ที่กลั่นดวง

แล้วร่วงเม็ดเรืองลงเบื้องล่าง

เพื่อโถมสายแม่น้ำ-สายลำราง

เป็นความว้างเวิ้งมหาสมุทรที่สุดลึก!

๓).

เด็กน้อย...

โลกรอคอยแรงเธอร่วมผนึก

เพื่อวงปีไม้ดงของพงพฤกษ์

และเพื่อความอึกทึกของแผ่นฟ้า

เด็กน้อย...

เรารอคอยเธอเรียงความเดียงสา

เป็นแรงเรี่ยวเชี่ยวกรากเพื่อหลากมา

ไต่เล็มมือหนา-ฝ่าใหญ่

พ่อกำมือลูกน้อยกลอยใจ

ตาใสเจ้าหนอลูกพ่อเอย

ฝาดเหลือเนื้อนุ่มน่ากุมจับ

ตาวับขลับเงาเจียวเจ้าเอ๋ย

เดียงสาตากวางอย่าร้างเลย

ให้วับเย้ยโลกกว้างอยู่อย่างนี้

เป็นเด็กดีของพ่อมิพอหรอก

โลกนอกเรือนบ้านสถานที่

เจ้าต้องพร้อมตนเป็นคนดี

จึงมีฐานะสมมนุษย์

จงเติบโตเริงร่าประสาเด็ก

โลกใบเล็กเหนื่อยก็พัก-หนักก็หยุด

ดูเถิดเมฆบนฟ้า-พญาครุฑ

ทรงชุดฝ้ายขาวจนพราวฟ้า

แหละซุกซนเถิดเจ้าเมื่อเยาว์วัย

เด็กใดย่อมซุกซนตามประสา

เติบโตเหมือนเช่นพ่อเป็นมา

เช่นปู่ย่าของลูกเคยซุกซน

จนเมื่อเจ้ากำนิ้ว-พ่อกิ๊วล้อ

ลูกหนอนี่ใช่โลกใบส้มผล

เป็นเพียงนิ้วธรรมดาสามัญชน

ที่ปั้นมือลูกตนให้ทนทาน

ให้มือหนาฝ่าใหญ่สมใจพ่อ

แข็งแรงแกร่งพอจะต่อสาน

ปั้นโลกสืบทอดตลอดกาล

ส่งผ่านช่วงต่อคนต่อไป

คือมือนุ่มนิ่มอันอิ่มเต็ม

ไต่เล็มมือหนา-ฝ่าใหญ่

จึงกำมือลูกน้อยเจ้ากลอยใจ

นิ้วเจ้าไชมือกรำที่กำกุม

คือเจ้า-

วัยเยาว์เจ้าเอ๋ยพ่อเคยอุ้ม

โลกนี้มิช้าดอกทุกซอกมุม

เธอเอย-

ฟ้ามืดนั้นจักเผยแสงจันทร์จ้า

สูงสุดสูงสุดเงื้อมสุดเอื้อมคว้า

นวลดวงนวลตานวลใย

นานมาแล้ว-กาลครั้งหนึ่ง

ม้ามีปีกเผ่นผึงไปถึงไหน

ตะกุยฟ้าเมฆแตกวิ่งแหวกไป

จากใจกลางจันทร์-จากแสงจันทร์

เป็นเส้นแสงแทงตรงมาลงโลก

เบื้องหน้าดวงตาโศกคนช่างฝัน

พอฝุ่นเงียบระลอกจากหมอกควัน

หลังม้านั้น-มีเงาของเจ้าชาย

๒).

เธอกอดตุ๊กตาริมหน้าต่าง

ทอดตาฟ้ากว้างคืนข้างหงาย

หอมแก้วกลีบขาวพราวพราย

กรุ่นโผยโชยสายถึงชายคา

ที่ทางช้างเผือกโน้น-มีดวงดาว

ล้านล้านวาววับวิบอยู่พริบพร่า

ฉันผู้มาจากอีกฟากฟ้า

เก็บแก้วกลิ่นกล้ามาแนบทรวง

หอมเอยหอมชื่นในดื่นดึก

สบตาเธอรู้ลึกความแหนหวง

ดาดฟ้าดาดดาวระดะดวง

ดูสิดาวสียวงจะร่วงมา

เป็นหัวแหวนงามวับประดับก้อย

น้ำงามพร่างพร้อยไร้รอยฝ้า

เป็นปิ่นผมมวยหมาดจากหยาดฟ้า

เป็นเงาตาแวมวามอยู่งามดวง

ฉันเก็บแก้วดาดดินทัดปิ่นเธอ

พึมพำพร่ำเพ้อรักและห่วง

สบตาเธอเห็นเงาของดาวยวง

ที่ฉันล่วงล้ำเข้าในเงาตา

๓).

อยากกอดเธอเนิ่นนานอยู่อย่างนี้

กาแลกซี่อื่นไหนไม่ปรารถนา

ฟังเพลงแสงจันทร์พรรณนา

กระชับเธอเข้ามาแนบหาตัว

เด็กสาวช่างฝันดวงตาเศร้า

โลกนี้สีเทาและทึมทั่ว

ดวงหน้าเธอหม่นคล้ำด้วยความกลัว

มองรั้วลานแก้ว-มองแววตา

แววตาแห่งแสงจันทร์ของเจ้าชาย

ชัดฉายความรักจากดวงหน้า

ยิ่งเห็นยิ่งชัดยิ่งศรัทธา

ยิ่งหวั่นเช้าจะมาเร็วกว่าเป็น

คือความหอมหวาน-ความฝันเอย

นานแล้วไม่เคยจะได้เห็น

ฉันเก็บแก้วดมดอมกลีบหอมเย็น

ร้อยเป็นมงกุฎแก้วอยู่แผ่วเบา

สรวมเศียรเธอ-เจ้าหญิงริมหน้าต่าง

กระชับร่างบางแบบเธอแนบเข้า

จูบแรกใต้แสงจันทร์เธอสั่นเทา

จนเช้าพรายพร่างเป็นกลางวัน

เธอกอดตุ๊กตาริมหน้าต่าง

ฟ้ารางชางสางคลี่สาดสีสัน

ม้าโบกปีกพึบพับขึ้นฉับพลัน

ลานแก้วนั้นเปล่าว่างไร้ร่างใคร

๔).

ที่ทางช้างเผือกโน้น-มีดวงดาว

เด็กสาวแก้มป่องอย่าร้องไห้

ม้ามีปีกควบห้อคืนต่อไป

เป็นวันที่แดดจัดและลมสด

ตลอดทางของรถสายสงขลา

เธอนั่งหน้าต่างซ้ายอยู่ปลายตา

ด้านขวาหน้าต่าง-ฉันนั่งชิด

เป็นเบาะแถวสุดท้ายของรถตู้

อุดอู้แน่นเอี๊ยดนั่งเบียดติด

ในความเงียบ-ต่างคนก็ต่างคิด

กับโลกใบจิดริดเฉพาะตน

ชายสวมแว่นวันศุกร์ในเสื้อเหลือง

แอบชำเลืองกรอบซ้ายอยู่หลายหน

เบาะหลังสุดรถตู้อุดอู้จน

หัวเข่าคนเบียดชิดอยู่ติดกัน

แอบชำเลืองไปทางหน้าต่างซ้าย

ข้ามคู่รักหญิงชายที่นั่งคั่น

เธอนิ่งสงบเงียบอยู่เงียบงัน

กับความฝันหอมหวล-โลกส่วนตัว

๒).

ฝันได้ด่ำดื่มทั้งลืมตา

เบื้องนอกแดดจ้าทาบทาทั่ว

แลบเลียอิดเอื้อนทุกเรือนครัว

เปรี้ยงแผดเผาหัวทุกตัวคน

เราดึงม่านปิดบังภาพทั้งหลาย

อยู่ภายในแอร์รถแผ่พ่น

ในความเงียบ-ต่างคนก็ต่างค้น

อาณาเขตตนเท่าที่มี

สีสันสดใสโลกในฝัน

รั้วกั้นด้านหน้าและทาสี

ไร้วันคืนเคลื่อนไร้เดือนปี

คงที่อย่างนั้นนิรันดร์ไป

ฉันเลียบรั้วโลกเธอด้วยสายตา

มิกล้าขยับเขยื้อนการเคลื่อนไหว

รั้วโลกทุกด้านลั่นดาลไว้

อยากรื้อรั้วด้านใดสักด้านลง

ขยับแว่น-ชำเลืองไปเบื้องซ้าย

หวั่นโลกแหลกทลายเป็นผุยผง

ค่อยเอื้อมมือเคาะรั้วอย่างบรรจง

พลันเธอส่งวงตาขึ้นมาพบ!

๓).

เย็นวาบสันหลังไปทั้งแถบ

ค่อยค่อยแอบก้มหน้าเบนตาหลบ

พนักหลังพิงรีบอิงซบ

องคาพยพหนาวสั่นขึ้นทันใด

สวยเหลือเกิน!

จนเคอะเขินอกสั่นอยู่หวั่นไหว

มิรู้แล้วล้อรถวิ่งบดไป

สงขลาหาดใหญ่หรือไหนกัน

เธอนั่งหน้าต่างซ้าย-ฉันนั่งขวา

สบตาเพียงแวบชั่วสั้นสั้น

ดั่งอายุกลางคนวัยฉกรรจ์

สามสิบห้าแห่งฉันในวันนี้

ดิ่งลงเป็นปรอทในน้ำแข็ง

เต้นแรงหัวใจและไหวถี่

ราววัยหนุ่มที่สูญหายมาหลายปี

เต็มปรี่ขึ้นมาอีกคราครั้ง

ฉันคว้าม่านมาดม-แล้วอมยิ้ม

กริ่มกริ่มคนเดียวในที่นั่ง

เบื้องนอกแดดร้อนโลกกร่อนพัง

ไม่ฟังไม่รู้ไม่ดูแล้ว!

๔).

ฉันดึงแขนเสื้อเหลือง-เหล่เบื้องซ้าย

เกิดลูกคลื่นเทถ่ายไปทั้งแถว

รถตู้แออัดขนัดแนว

แอบแขม่วหน้าท้องไปสองที

เผลอลูบหน้าผากที่เถิกเปิด

รีดกลีบเชิ้ตเหลืองพราวให้เข้าที่

โลกจะแหลกป่นลงเป็นผงคลี

ก็ไม่รู้ไม่ชี้แต่อย่างไร

เราสร้างโลกสวยสดในรถตู้

ไปสู่สงขลา-จากหาดใหญ่

ดึงม่านปิดทัศน์ทิว-รถลิ่วไป

ในความเงียบ-ของใครก็ของมัน! ............................................

............................................

ดึงม่านบังภาพทุกภาพไว้

เราเห็น-ภูหมอกนั้นขาวโพลน

ลมโยนปุยเหงาอยู่เบาแผ่ว

ข่าวภู-ฤดูหนาว ใกล้เข้าแล้ว

เหนือแนวเทือกทอดตลอดภู

ฟ้าปิด-ละอองหมอกแตกดอกบาน

ฟ้าหลัวมัวน่านฟ้านานอยู่

แหละตะวันโรยแรงร่วงแสงพรู

โรยปูแสงว้างเวิ้งทางเท้า

นวลแสงกลางหมอกหม่น-สนธยา

คือสีแดงแสงตาแห่งพระเจ้า

ลมโศก-โศลกขรึมเสียงทึมเทา

ลมจูบเธอเบาเบา-เถอะเข้าใจ

๒).

เดินไปสู่ภูสูง-เราจูงมือ

ส่งสื่อมือนั้นเธอสั่นไหว

กลัวขลาดหวาดเงา-หรือเขลาใด

อันซ่อนในพืดหมอกที่พอกคลุม

แรงไหวไรผมเพียงลมแผ่ว

หนาวแผ้วแล้วผ่านไปลานลุ่ม

มือเธอกระชับแน่น-คว้าแขนกุม

ลมกลุ้มรุมหนาวจนร้าวเนื้อ

ปลอบเธอ-เถอะเราเดินด้วยกัน

การไปสู่ภูชันต้องมั่นเชื่อ

แรงเกรียวเรี่ยวกรูอย่ารู้เรื้อ

จะใจเอื้อเอ็นดูมิรู้รา

ปล่อยไปตามใจเท้าที่ก้าวเถิด

ไม้เพยิดพยัก-หมอกกวักหา

อย่าไยดีการเร่ของเวลา

อย่างไรฟ้าวันคืนก็ผืนเดียว

ชื่อใดดอกไม้ภู-มิรู้จัก

หากที่รัก-กลิ่นห้อมช่างหอมเชี่ยว

ใบใดร่วงคว้างทอดทางเทียว

กรอบเรืองเหลืองเปลี่ยวทุกเรียวใบ

ชื่อใดดอกไม้ภู-มิรู้ชื่อ

ทิศใดอื้อลมพรู-มิรู้ได้

แปลกตาแปลกงามแปลกนามนัย

แปลกไหม?-มีอยู่ในภูชัน

เราเห็น-ภูหมอกนั้นขาวโพลน

ลมโยนปุยขาวอยู่พราวสัน

แปลกหรือชื่อนาม-หรือสำคัญ?

หากนั่นงามพอ-ก็พอแล้ว!

๓).

ลมสายโศกขรึมเสียงทึมเทา

ล่องลอยสร้อยเศร้ามาเบาแผ่ว

จากยอดภูสูงชันจากสันแนว

ไล่เรี่ยตามแถวของแนวทาง

มาทางช่องร่องห่างระหว่างช่อง

พรูพลิ้วผิวล่องตามช่องว่าง

เรี่ยดินลาดต่ำ-ระลำราง

ลมพร่างระหว่างพลิ้วละริ้วลม

ลมริ้วปลิวไม้ดอกไหวร่วง

ฝากดวงหอมให้ตรงไรผม

เธอสบตา-ยิ้มให้ดวงใสกลม

ฉันข่มความยินดีวิญญาณ

เธอจึงรู้-ฤดูหนาว ดอกไม้สวย

หอมด้วยผวยจีบแห่งกลีบหวาน

สดสีเปล่งปลั่งอลังการ

เบ่งบานสานสีสันชีวิต

สานเธอเข้ากับสรรพสิ่ง

ให้นิ่งกลมกลืนแนบสนิท

ละอองหมอกดอกหนาวพราวทิศ

เพียงใดใกล้ชิด?-แม้ปิดตา

เรากำลังเดินสู่สันภูหมอก

ดอกไม้สวยสักดอกก็บอกค่า

ว่าล้นแล้วดอกผลที่ด้นมา

สู่ความงามแปลกหน้าแปลกตาตน

เธอจึงรู้-ฤดูหนาว ดอกไม้หอม

ซ่อนในอ้อมลึกลับ-ในสับสน

ที่ที่เธอเขลาหวาดและขลาดจน

ถามเหตุผลแห่งงาม-แห่งนามนัย

๔).

อย่าถามอันใดอีกเลย-ที่รัก

จะหนาวหนักเนื้อปริ-ตอบมิได้

รู้เพียงว่าทางท่องนั้นต้องไป

รู้เพียงใจเราร้องขอท่องทาง

รู้เพียงนำเสนอให้เธอรู้

กลางสันภูยังมีซึ่งที่ว่าง

ในสายหมอกดอกฉ่ำของน้ำค้าง

ให้เราวางเท้าทอดตลอดภู

อย่ากังวลอันใดเลย-ที่รัก

จะรู้จักหรือไม่-ลมสายอู้

ดอกไม้ใดบานผลิแล้วมิรู้

แหละฤดูเหน็บหนาวนั้นเท่าใด

ปล่อยไปตามใจเท้าเราก้าวเดิน

ชมเพริดเพลิดเพลินทางเดินใหม่

ลมจูบเธอเบาเบา-เถอะเข้าใจ

นั้นผมไรสลวยพรายสยายพราว

อย่าถามถึงความงามแห่งนามนัย

อันซ่อนในพืดหมอก-ในดอกหนาว

ลมเสียงโศกโกรกไม้จนไหวกราว

โพลนขาวข่าวภู-ฤดูลม

ละลิ่วลิบพริบตาก็ลาผ่าน

มาเพียงฝานแรงไหว กรีดไรผม

ผ่านไปกอบกรอบใบที่ไหม้อม

ลิบลิ่วปลิวกลมกลืนลมลับ

ไปเถิด-เกี่ยวก้อยต้อยตามกัน

ดวงตะวันลดไต่ไล่ระดับ

ภูโลมลมเพลงมาวับวับ

ดวงตาพระเจ้าใกล้ดับใกล้หลับตา

ปล่อยไปตามใจเท้าที่ก้าวเถิด

ฟ้าปิด-แต่ภูเปิดให้ค้นหา

อย่าไยดีโพล้เพล้ของเวลา

ไม้ดอก หมอกหนา-หรือว่าใด

แปลกหรือมิเข้าใจอันใดเลย

ทั้งมิเคยคาดคิดจะชิดใกล้

มิกระทั่งรู้จักมาจากใคร

แปลกไหม? หากงามพอ-ก็พอแล้ว

๕).

จนดวงตาพระเจ้าหลับสนิท

มืดมิดก็พราวด้วยดาวแก้ว

พร่างอยู่เหนือภูชันเหนือสันแนว

หนึ่งพรึกแพรวก็ปลั่งกว่าทั้งปวง

กอดเถิดเด็กน้อย-เถิดเด็กดี

ราตรีพรายดาวนี้หนักหน่วง

อย่าตกใจ-พรึกหนึ่งจะตึงดวง

ฉายช่วงแสงสีมาคลี่ทาง

....................................

....................................

อย่าตกใจ-พรึกพรายจะฉายดวง

โพ้นทุ่งคือลำคลองน้ำนิ่ง

ตลิ่งสองฟากยึดรากหญ้า

ให้หยัดต้นชูยอดตลอดมา

และระนาบราบหล้าเวลาลม

ลัดทุ่งโดยทางใช้ย่างก้าว

กอข้าวท่วมล้อมห้อมห่ม

ไมยราพทิ่มตำหนามคม

เลนตมโคลนเปือกเทือกทาง

เด็ดดอกหญ้าเสียบก้นแมลงปอ

ไล่ล้อเล่นลมโลมร่าง

ปีกใสไร้สีคลี่กาง

บอบแบบโปร่งบางหางยาว

โพ้นทุ่งคือลำคลองน้ำลึก

ที่พฤกษ์ทบพุ่มตะคุ่มท่าว

บดบังลำพูดอกพราว

ที่กิ่งน้าวโน้มโค้งลงน้ำ

๒). แดดบ่ายปลายคุ้งท้องทุ่งรวงทอง

ผิวหน้าอาจเงียบดูเรียบนิ่ง

ค้อมกิ่งโค้งจุ่ม - ชุ่มฉ่ำ

แผ่วเสียงแอคคอร์เดียน – การเขียนคำ

ของครูเพลงผู้คร่ำเคี่ยวกรำงาน

แดดบ่ายระบายทุ่งจรดคุ้งโค้ง

ฟ้าโล่งโปร่งปลอดตลอดน่าน

สดับสรรพคีย์อลังการ

เนิ่นนานนาบเนิบ - เนิบช้า

เนิบช้าแผ่วบางแล้วจางหาย

ละลายไปกับแดดที่แผดจ้า

เกล็ดแดดสะท้อนวับ – จับตา

โรยหน้าผิวน้ำในลำคลอง

ดงดอกลำพู - ชมพูม่วง

โรยร่วงกลีบน้อยลงลอยล่อง

ภวังค์กำลังเอ่อ - เหม่อมอง

พรายฟองฟ่องพราวที่เท้าตี

เงี่ยฟังเสียงแอคคอร์เดียน - การเขียนเพลง

อันแว่วหวานวังเวงเหลือที่

นานนับทศวรรษ - ปีผลัดปี

ดนตรี คีย์โน้ต บทเพลง

กรุ่นกรุ่นในคำนึงคิดถึงอยู่

เพลงครูแจ่มชัด - ครัดเคร่ง

อบอวลมวลฝันบรรเลง

ท่ามกลางความวังเวงของเพลงลม

๓). หยาดเหงื่อที่ย้อยอยู่เหนือคิ้วนาง


ลุ่มน้ำลำคุ้งปลายทุ่งข้าว

ฤดูเกี่ยวเมฆหนาว - ขาวห่ม

แต่ละรวงอวบอ้วน - ชวนชม

ทองถมโน้มรวงถ่วงปลาย

จึงเพลงรักบ้านทุ่งก็ฟุ้งกลิ่น

ไวโอลินเสียงดีก็สีสาย

เป็นเสียงรวงเสียดเปลือก - ลมเสือกราย

ใบคายละเอียดก็เสียดเรียว

สาวสวมงอบกอบเกี่ยวเอาเคียวเก็บ

สากหนามือเล็บเพราะเก็บเกี่ยว

พอลมโหมรวงข้าวกันกราวเกรียว

เหงื่อเหนียวก็คายกระอายร้อน

หยาดเหงื่อที่ปลายคิ้วจึงปลิวลม

เส้นผมจึงไรสยายอ่อน

วับวับเคียวกำรำฟ้อน

ทรานซิสเตอร์ถ่านก้อนกระท่อนมา

เสียงปาดไวโอลินแล้วชักกลับ

สอดรับเสียงทุ้มของรุมบ้า

เปียนโนพลิ้วคีย์นิ้วลีลา

โดเรมีฟาซอลลาซี

เก็บดอกลำพู - ชมพูม่วง

พอนลำพูทอดงวง - หวงที่

สงบนิ่งมั่นคงอยู่ตรงนี้

ฟังเพลงสีไวโอลินส่งกลิ่นไม้

๔). ทุ่งนาแดนนี้ไม่มีความหมาย

ท้ายทุ่งคือลำคลองน้ำลึก

พุ่มพฤกษ์ลมโกรกก็โบกไหว

วงกระเพื่อมเลื่อมแดดถ่างแวดไป

ลมเรี่ยน้ำใสนั้นไล่วง

จนตะวันชายคล้อยลอยลงต่ำ

ลำพูชายน้ำกิ่งก่ง

ก็ทอดเงาระนาบราบลง

กับพงหญ้ารกที่ปรกดิน

ควันไฟจากครัวเริ่มพวยควัน

เสียงโขลกครกลั่นสนั่นถิ่น

แอคคอร์เดียน เปียนโน ไวโอลิน

ยังยินสำเนียงคลอเสียงครก

ผละจากดงลำพู - ชมพูม่วง

พอนลำพูทอดงวง - ดอกดก

ทรานซิสเตอร์ถ่านก้อนกระท่อนกระทก

ยามสายัณห์ตะวันตกลงอกดิน

ลัดทุ่งโดยทางที่ย่างก้าว

คล้อยสาวสวมงอบเหงื่อประทิ่น

เพลงครูโผยแว่วที่แผ่วยิน