M-e-e P-e-d

กราวคลื่นใบยางจวบกลางดึก

เมื่อสงบ – สุดท้ายประกายพรึก

ก็ปลั่งอยู่กลางหมึกฟ้าดึกดำ

จึ่งชัด – สัตว์ปีกแข็งแมลงป่า

สีปีกถูขากันคลาคล่ำ

ยางร่วงลูกรายรอบเป็นกอบกำ

ลำรางทางน้ำเต็มลำราง

ความเงียบอึกทึกอย่างครึกโครม

แผ่วโถมรินล้นทั้งบนล่าง

ทุ่งงายอ้ำอึ้งอยู่กึ่งกลาง

ความเงียบต่างต่างของกลางคืน

ฟังเสียงความเงียบอยู่เงียบเงียบ

เย็นเฉียบเยียบหนาวทุกคราวตื่น

เสียงอื้ออึงก้องกึกนั้นครึกครื้น

มหรสพพื้นและผืนฟ้า

กลายเป็นเสียงเนื้อเดียวหนึ่งเดียวเสียง

ไร้สำเนียงสูงต่ำหรือล้ำกว่า

อบอวลอลอึงกราวหึ่งมา

จนว่าความเงียบนั้นเงียบจริง

เนิ่นนานเพียงไรก็ไม่รู้

เมื่อตรู่สานสร้อยมาอ้อยอิ่ง

ยินเสียงโลกพอเหมาะอันเพราะพริ้ง

ทุ่งงายนิ่งสงบเสียงกลบใด